Hoop op een Israëlisch-Palestijnse staat

Jarenlang heeft Israël de Palestijnen veroordeeld wegens terrorisme, maar nu lijkt Israël net zo ontsteld over het geweldloze verzet van een boycotbeweging die gericht is op het beëindigen van meer dan zestig jaar repressie tegen de Palestijnen, een reactie die vooruitgang laat zien, vertelt auteur Ali Abunimah aan Dennis J. Bernstein.

Door Dennis J Bernstein

Te midden van de dreigende ineenstorting van de Israëlisch-Palestijnse onderhandelingen van minister John Kerry over een tweestatenoplossing, lijkt Israël vastbesloten de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever uit te breiden, terwijl de Palestijnen de internationale druk opvoeren bij het nastreven van hun mensenrechten.

In een nieuw boek, De strijd om gerechtigheid in PalestinaAli Abunimah ziet verrassende hoop in de mogelijkheid van een democratische één-staat-oplossing die kan worden bereikt door groeiende mondiale steun voor een boycot-desinvesteringsbeweging die zich richt op wat hij de Israëlische ‘apartheid’ in Palestina noemt.

Mede-oprichter en directeur van de Elektronische Intifada, Abunimah is ook de auteur van Eén land: een gedurfd voorstel om een ​​einde te maken aan de Israëlisch-Palestijnse impasse. Hij ontving in 2013 een Lannan Cultural Freedom Fellowship en sprak met Dennis J Bernstein.

DB: Laat ik alsjeblieft beginnen, Ali, door je te vragen: zijn de mensen nu beter af dan twintig jaar geleden in het bezette Palestina? Hoe zou u de situatie beoordelen?

AA: Ik ben begonnen De strijd om gerechtigheid in Palestina met een heel korte zin: “De Palestijnen zijn aan de winnende hand.” En dat klinkt misschien heel vreemd, gezien het feit dat de Palestijnen in zoveel opzichten vandaag de dag eigenlijk slechter af zijn dan twintig jaar geleden, na twintig jaar van het zogenaamde Oslo-vredesproces. En ik schrijf dat in het boek, vanaf de belegering van Gaza, waarvan u weet, de economie daar absoluut heeft verwoest, de fundamenten van het beschaafde leven heeft verwoest, tot aan de voortdurende etnische zuivering van bedoeïenen in de Negev, tot aan de catastrofe waarmee Palestijnse vluchtelingen worden geconfronteerd. Syrië. Je zou kunnen denken dat ik geen contact meer heb.

Maar het verhaal dat ik in dit boek vertel is dat, in termen van het publieke debat en het publieke begrip van de echte wortels van het geweld en het conflict in Palestina, de zaken in veel opzichten nog nooit zo goed zijn geweest. Er is een ongelooflijk levendige en groeiende beweging voor gerechtigheid in Palestina, die ik in twintig jaar niet meer heb gezien. En dus wilde ik in dit boek een aantal realiteiten uiteenzetten die echt hoop bieden, namelijk dat er een weg vooruit is. En wij zijn er volop mee bezig. En dat is wat ik hoop De strijd om gerechtigheid in Palestina biedt.

DB: Praat een beetje over waar je de hoop vindt. Het is duidelijk dat in de alledaagse situatie de Israëli's voortdurend worden gesteund door de Amerikaanse regering, ook al zegt de Amerikaanse regering: “Nee, je moet die nederzettingen niet uitbreiden” of “Nee, dat is verkeerd. Sla die huizen niet af. Het gaat niet helpen.” Dat gaat dus door, maar wat zijn de tegenwichten voor de buitengewone onderdrukking die nog steeds bestaat in de geïsoleerde Gazastrook? Wat zijn de tegenbalansen? Wat zijn de opkomende krachten die jou hoop geven?

AA: Nou, een paar jaar geleden, toen Barack Obama werd gekozen, schreef ik een stuk waarin ik vooruitkeek, waarin ik voorspelde wat er in de komende paar jaar zou gebeuren, en ik zei twee dingen: één is dat er geen twee zouden zijn... staat oplossing. En het vredesproces zou absoluut nergens heen gaan, en daar had ik gelijk in. Ik denk dat het niet zo moeilijk is om gelijk te hebben.

Het andere wat ik zei is dat dit niet statisch zou blijven, en dat degenen die gerechtigheid in Palestina steunen opties zouden hebben. En een van de belangrijkste opties in Noord-Amerika en in veel delen van de wereld voor mensen die dit beu zijn, is het steunen van de boycot-, desinvesterings- en sanctiebeweging. En een grote verandering is dus dat deze beweging nu een echte kracht is. Het is een veel belangrijker kracht dan de vredesonderhandelingen van John Kerry.

En dat kun je zien aan het feit dat Benjamin Netanyahu een derde van zijn recente toespraak op de AIPAC, de Israëlische lobbyconferentie, wijdde aan het aanvallen van de BDS-beweging. Dit is een echte factor op campussen in het hele land. Een paar weken geleden was ik op de Universiteit van Michigan, waar de grootste opkomst ooit was bij een bijeenkomst van de studentenregering. Duizenden mensen waren aanwezig, persoonlijk of via videobeelden, toen er werd gedebatteerd over desinvestering.

En toen die stem verloren ging omdat de studenten zich terugtrokken, was er in zekere zin een spontane bijeenkomst van honderden mensen. En ik dacht bij mezelf: ik heb dit soort energie en mobilisatie eerder gezien, maar het ging altijd rond een militaire aanval, Operatie Cast Lead, of een andere gruweldaad, de oorlog in Libanon. En dan is het geleidelijk afgestorven en verdwenen. Wat nu anders is, is dat dit een aanhoudende beweging is.

Mensen die aan de macht zijn, instellingen die aan de macht zijn, worden gedwongen te reageren. Ze voelen zich gedwongen om de ethische beweging die studenten leiden te veroordelen. En ze worden gedwongen dit uit te roeien door middel van censuur, in plaats van het aan te pakken.

Maar weet je wat? Zo is het altijd geweest. Als machtige instellingen kiezen ze niet de goede kant, ze kiezen niet de ethische kant. Ze moeten worden geduwd, onder druk gezet en gevochten om uiteindelijk het juiste te doen. En ik denk dat de kritische massa die ik op campussen zie iets is dat ik nog nooit heb gezien. Maar het is veel groter dan dat. En toch is dat slechts een van de plekken waar we volgens mij dingen zien veranderen.

DB: Deze beweging die gaande is, in termen van de boycot- en desinvesteringsbeweging, is interessant dat het vaste voet aan de grond krijgt, ondanks wat er nogal wat repressie plaatsvindt op de campussen tegen de studenten en docenten, toch? Dit is geen gemakkelijke rij.

AA: Het is een hoop repressie. En ik schrijf hierover in het boek dat de Israëlische lobby en pro-Israëlische organisaties sinds 2010 miljoenen, zo niet tientallen miljoenen dollars hebben uitgegeven in pogingen om het Palestijnse solidariteitsactivisme op campussen en in het bijzonder de BDS-beweging te onderdrukken. En ze richten zich niet alleen op activisten, ze richten zich ook op docenten, leraren en professoren in de instellingen zelf. En een van de belangrijkste groepen in deze campagne is het zogenaamde The David Project, dat is opgericht door een werkelijk extreme, pro-Israëlische islamofoob.

Ze raden zelfs aan om professoren die lesgeven over Palestina te beschuldigen van academische wanpraktijken. En ik probeer alle disciplinaire procedures tegen studenten en docenten in te voeren. En dat hebben we op grote schaal gezien. We zagen het in het Irvine 11-proces, waar de Universiteit van Californië, Irvine, samenspande met de aanklagers van Orange County om hun eigen studenten voor de rechter te brengen. Waarvoor? Voor protesteren tegen de Israëlische ambassadeur. We hebben het misbruik gezien van de Amerikaanse burgerrechtenwetgeving om het activisme op de campus te onderdrukken.

En juist de afgelopen weken hebben we absoluut verbazingwekkende daden van censuur en repressie gezien. Voor het eerst werd de Northeastern University in Boston de eerste Amerikaanse universiteit die de onderscheiding kreeg om een ​​groep Students for Justice in Palestine ronduit te verbieden. En vorige week werd voor de spoken word-dichter en activist Rami Nashashibi een evenement dat hij had aan de Washington University in St. Louis geannuleerd en probeerden ze hem te vertellen waar hij wel en niet over mocht praten.

Dit gebeurt allemaal, het is landelijk, het is ongekend. Er is een noodsituatie op het gebied van de vrijheid van meningsuiting. Maar aan de positieve kant is het echt bemoedigend dat het taboe wordt doorbroken met de stemming van de American Studies Association over de boycot van Israël. Steeds meer professoren Judith Butler, de filosoof die in Berkeley zit en nu in Columbia zit, schreef, en ik citeer haar in het voorwoord van het boek, dat ze de afgelopen twee jaar een verandering heeft gezien. Mensen komen uit de stilte. Ze beginnen te praten.

En Israël heeft hierop geen antwoord behalve repressie. Ze kunnen de discussie niet winnen, het enige wat ze kunnen doen is proberen de discussie te stoppen. En weet je wat? Het is te laat, het is gebeurd.

DB: Ziet u enige verandering in de manier waarop de pers met de kwestie is omgegaan? Omdat we weten dat dit een van de meest gecensureerde verhalen van onze tijd is, en ik denk dat het nog erger is op de liberale kanalen, het soort Rachel Maddow-kanalen die min of meer de rol van beschermer van de president op zich hebben genomen. Denkt u dat er binnen de bedrijfspers een verandering plaatsvindt wat betreft de berichtgeving over het verhaal?

AA: Oh, nee. Het is erger dan ooit. En helaas is het soms nog erger aan de linkerkant. Maar ik zal je een verhaal vertellen dat we de afgelopen dagen hebben besproken over de Elektronische Intifada: we hebben exclusief de geheime transcripties van de rechtbank gepubliceerd die alle anderen weigerden te publiceren: de New York Times en de Associated Press. Dit was een geheim transcript van een hoorzitting waarin een rechter de incommunicado-detentie toestond, wat feitelijk de vierde verdwijning was van Majd Kayyal, een Palestijnse journalist die een staatsburger van Israël is.

En het was omdat wij het publiceerden, en een paar andere onafhankelijke mediakanalen het publiceerden, dat de rechter echt gedwongen was het spreekverbod op te heffen. En pas vandaag, nadat het spreekverbod was opgeheven, publiceerde de New York Times het verhaal en koppelden ze zelfs aan de berichtgeving over de Elektronische Intifada. Wat volgens mij aantoont dat dit een voorbeeld is van wat we keer op keer hebben gezien: dat media zoals de onze de agenda bepalen. Wij bereiken mensen rechtstreeks. Toen de Israëli's de afgelopen week dit nieuws niet in hun eigen gecensureerde media konden krijgen, kwamen ze met duizenden naar de Elektronische Intifada om te lezen wat er gebeurde in hun eigen land, waar de geheime politie een journalist had verdwenen.

Dus aan de ene kant zijn de bedrijfsmedia erger dan ooit, lafhartiger dan ooit, meer gecensureerd dan ooit, maar ons vermogen om eraan voorbij te gaan en rechtstreeks met mensen te praten is groter dan ooit tevoren. En ik denk echt dat we in staat zijn de voorwaarden voor de discussie te bepalen. Je weet dat het erger is, maar er zijn zoveel dingen aan de andere kant die ons in staat stellen er echt tegen te vechten.

DB: Is er ondersteuning over de hele wereld? Is deze desinvesteringsbeweging in andere landen, in andere delen van de wereld, gegroeid? Hoe ziet het er op mondiaal niveau uit?

AA: Nou ja, het heeft er nog nooit zo goed uitgezien. En ik denk dat een van de frustraties die ik door de jaren heen altijd heb gehad, is dat er in veel landen over de hele wereld altijd een zeer sterke latente steun is geweest voor gerechtigheid in Palestina, maar je weet dat die niet werd gemobiliseerd. Ik bedoel, mensen zouden opiniepeilingen doen en ontdekken dat mensen bezwaar maken tegen de bezetting van Israël als apartheid, het geweld ervan. Maar afgezien van incidentele straatdemonstraties – die kunnen belangrijk zijn – vertaalde dit zich niet in effectieve druk.

En ik denk dat de verandering nu is dat BDS, deze campagnes, over de hele wereld plaatsvinden en dat ze zoveel vormen aannemen. In Europa is het ongelooflijk wat er de afgelopen jaren is bereikt. Ze bieden mensen een manier om daadwerkelijk invloed op de situatie te hebben, om erbij betrokken te raken. En het punt van BDS is dat het bijna tien jaar geleden door de Palestijnen werd geïnitieerd. Het wordt nog steeds geleid door Palestijnen, maar nu steeds meer Palestijnen de reactie over de hele wereld zien, ontstaat er een soort positieve cirkel waarin Palestijnen die sceptisch waren over BDS, of sceptisch waren over het potentieel ervan, zeggen: “Nou, eigenlijk is dit iets dat we kunnen krijgen.” achter ons en we kunnen het aanmoedigen.”

Dus ik denk dat het momentum echt positief is geweest. En Israël weet niet wat hij eraan moet doen. In De strijd om gerechtigheid in Palestina, Ik schrijf over het Reut Instituut. Het is deze denktank die de strategie heeft vastgesteld die Israël in 2010 heeft aangenomen over hoe de Palestijnse Solidariteitsbeweging te saboteren. En ze gingen zich concentreren op wat zij deze centra van delegitimisering noemden, waartoe specifiek de Bay Area en UC Berkeley behoorden, die werden gezien als deze plaatsen die bijzonder vijandig tegenover Israël stonden. En een van de dingen die zij in hun strategie zeggen is dat de meest waardevolle steun voor Israël, of de meest waardevolle kritiek op BDS, van links zal komen.

De strategie van Israël is geweest om zich op links te richten via een soort wortel-en-stok-aanpak. Aan de ene kant presenteert de wortel Israël als deze haven van groene technologieën, van LGBT-rechten, wat allemaal nep is. In het boek laat ik feitelijk zien hoe Israëls toejuichingen over deze zaken absoluut vals zijn. En de milieuprestaties zijn verschrikkelijk. Het is rampzalig. En aan de andere kant de stok achter deze repressieve maatregelen, de rechtszaken waarbij het Israëlische consulaat in San Francisco nauw betrokken is geweest. Zij waren betrokken bij de rechtszaak tegen de Olympian Food Co-op, bijvoorbeeld over repressie.

En het verbazingwekkende is dat al deze middelen die ze erin stoppen, niet werken. Deze [BDS]-beweging groeit en groeit. En ik denk dat dat echt het verhaal is dat verteld moet worden. En mensen moeten begrijpen dat wij eigenlijk machtig zijn. We hoeven hier niet te wachten tot John Kerry of Barack Obama of wie dan ook iets uit hun hoed tovert. Wij kunnen de agenda bepalen en dat is wat er in deze kwestie gebeurt.

Dennis J Bernstein is een gastheer van "Flashpoints" op het Pacifica-radionetwerk en de auteur van Special Ed: Stemmen uit een verborgen klas.