Een deel van de Oekraïense crisis komt voort uit de politieke macht van tien ‘oligarchen’, miljardairs in een samenleving met enorme inkomensongelijkheid. Het is een toekomst waar de Amerikanen naartoe lijken te gaan, zoals een Amerikaanse ‘oligarch’, Sheldon Adelson, zijn Republikeinse presidentsfavoriet kiest, merkt ex-CIA-analist Paul R. Pillar op.
Door Paul R. Pillar
Vanaf de jaren 1890 tot het uiteindelijk verboden werd door het Hooggerechtshof, zo'n vijftig jaar later, werd een instrument dat in het gesegregeerde Zuiden werd gebruikt om de blanke machtsstructuur in stand te houden en om zwarten van enige effectieve politieke rol te beletten, de blanke primair genoemd.
Dit waren een soort voorlopige verkiezingen, alleen toegankelijk voor blanke Democraten, die ogenschijnlijk een niet-officiële gebeurtenis waren die niet door de staat werd georganiseerd en dus niet voldeden aan wetten en constitutionele principes die gelijke behandeling en universeel stemrecht voorzagen. Er zouden later officiële verkiezingen plaatsvinden waarin zwarten konden stemmen, maar die waren meestal zinloos omdat de verkiezingsstrijd in feite al in de blanke voorverkiezingen was beslist.
Casinomagnaat Sheldon Adelson.
Nu hebben we een procedure doet denken aan de blanke voorverkiezingen die de ‘voorverkiezingen van Sheldon’ worden genoemd, zoals in het geval van politieke bankroller Sheldon Adelson. Republikeinse presidentskandidaten knielen aan de voeten van de casinomagnaat in de hoop zijn zegen, en dus zijn geld, te ontvangen als kandidaat van de partij voor 2016.
Het lijkt erop dat Adelson, die samen met zijn vrouw in 93 2012 miljoen dollar aan politieke campagnes heeft laten vallen, tot de conclusie is gekomen dat hij in dat jaar een fout heeft gemaakt door te lang kandidaten te steunen wier ideologie hem het meest aansprak, maar uiteindelijk onverkiesbaar bleek. Deze keer wil hij al vroeg iemand zalven bij wie hij tijdens de algemene verkiezingen kan blijven. Hij wil geen rommelige voorverkiezingen die de uiteindelijke genomineerde zouden verzwakken.
Als de zaken werken zoals Adelson wil, en hij bereid en in staat is te betalen om ze op die manier te laten werken, zullen caucuses in Iowa of de voorverkiezingen in New Hampshire er minder toe doen dan de voorverkiezingen in Sheldon. De vorige keer liet hij ons goed kijken naar mensen als Newt Gingrich, terwijl stemmen in de Republikeinse voorverkiezingen nog steeds iets betekenden. De volgende keer wil hij niet dat de primaire kiezers zoveel keuze hebben.
Voor deze man, die waarschijnlijk zo'n enorme invloed zal hebben op wie de Republikeinse presidentskandidaat zal worden, is de Republikeinse Partij niet eens zijn eerste liefde onder de politieke partijen. Dat zou de Likud-partij zijn. Adelsons geld speelt ook een zeer grote rol in de Israëlische politiek, grotendeels bij het subsidiëren van een gratis verspreide krant, Israël HaYom, dat de grootste oplage heeft van alle dagbladen in Israël en fungeert als cheerleader voor Benjamin Netanyahu en Likud.
Evenmin is Adelsons eerste liefde tussen landen in de Verenigde Staten. Hij heeft gezegd dat toen hij als jonge man militaire dienst vervulde, dit ‘helaas’ in een Amerikaans uniform was in plaats van in een Israëlisch uniform. Hij heeft de wens geuit dat zijn zoon sluipschutter wordt bij het Israëlische leger.
Terug in de Verenigde Staten heeft Adelson enkele niet verrassende plutocratische impulsen, maar met een overduidelijk beperkte focus. Misschien is bekrompenheid onvermijdelijk als het doel is om niet alleen de belangen van die ene procent te behartigen, maar van welke kleine fractie van één procent dan ook waar iemand met een geschat vermogen van 38 miljard dollar deel van uitmaakt.
Adelsons grootste drang naar, en meest royale financiering van, een binnenlandse Amerikaanse kwestie is van hem poging om online gokken verboden te krijgen. Het ogenschijnlijke doel is om de moraal van onze jeugd te beschermen, maar het zou natuurlijk ook het marktaandeel van zijn casino's beschermen.
van Adelson meest opvallende uitspraak over het buitenlands beleid is dat er een kernwapen op Iran moet worden gedropt.
De voorverkiezingen in Sheldon zijn iets wat we krijgen als het Hooggerechtshof, waarvan een eerdere incarnatie de blanke voorverkiezingen heeft geëlimineerd, de pogingen om de rol van geld bij de Amerikaanse verkiezingen te beperken, vernietigt.
Zelfs als die fout niet kan worden gecorrigeerd, zouden kiezers, inclusief de Republikeinse voorverkiezingen in New Hampshire en elders, zich op zijn minst volledig bewust moeten zijn van welk type man zijn rijkdom probeert te gebruiken om voor hen een keuze te maken.
Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)
De gedachte dat die vier clowns, Kasich, Walker, Christie en Bush, zich zouden omdraaien voor deze vreselijke oude man, zou je maag doen omdraaien, maar het zijn republikeinen. Ze krijgen de dampen bij het zien van iemand die meer dan $ 1.50 waard is. Het is te verwachten.
Maar het extra voordeel van het zien hoe Christie aarde at en kruipt en zich verontschuldigt voor de enige keer dat hij (onbedoeld) de waarheid vertelde, zou de moeite waard zijn geweest om te zien.
Er zit meer karakter en menselijk fatsoen in de kleine teen van je dagelijkse straathoer van $ 10 per stuk dan in die vier panderers bij elkaar.
Het is de “Likud Primary”, in waarheid, zo niet in naam. Het is de echte erfenis van Citizens' United, en het is bijna gegarandeerd dat het ons in oorlog zal houden (omdat de Likud, als een Republikeins gelijkwaardige partij zonder betekenisvolle oppositie, niets heeft dat haar ervan weerhoudt conflicten uit te lokken met een aantal landen eromheen, niet om de Palestijnen te noemen).
Progressieve Amerikaanse joden, zoals ik, walgen net zo als wie dan ook.
De ‘primaire rijkdom’ of ‘primaire geld’ is al geruime tijd een sleutelfactor bij presidentiële nominaties. In het verleden hebben we gezien dat kandidaten zich terugtrokken uit de race voordat er ook maar één stem was uitgebracht in Iowa of NH. In 2007 werd Obama beschouwd als een achterblijver in het veld die er alleen was om naamsbekendheid te verwerven en organisatie op te bouwen voor een toekomstige run. Tot de driemaandelijkse campagnefinancieringsrapporten hem lieten zien als de nummer 2 achter Hillary's andere onvermijdelijke campagne. Het was het geld van Wall Street dat in de schatkist van Obama stroomde dat hem dat jaar succesvol maakte in de “voorverkiezingen voor de rijkdom” en dat hem in staat stelde Hillary uit te dagen.
Het enige verschil tot nu toe is de hoeveelheid geld die de heer Adelson zowel mag als wil uitgeven. Maar dit is alleen maar toegenomen sinds Clinton en Dole samen de laatste houten inzet in de oude Watergate-hervormingsinspanningen hebben gelegd.
En ik vermoed dat er andere geldbronnen zullen zijn in de Republikeinse race. Misschien niet genoeg om Adelson te overtreffen, maar genoeg om een geloofwaardige inspanning op gang te brengen in de vroege staten, en zelfs genoeg voor de grote inzet, allemaal op dezelfde dag voorverkiezingen die deel uitmaken van de methode die wordt gebruikt om het hele proces te kantelen. richting de kandidaten met het geld erachter.
Ik gok niet eens, maar na het lezen hiervan steun ik nu 'online gokken'.
Barak Obama maakte de opmerking tijdens het White House Correspondance diner van het afgelopen jaar, 'hoe Sheldon hem (Obama) zojuist de 100 miljoen had moeten geven'. Iedereen moest lachen om zijn opmerking, maar goh, denk daar eens even over na. Hoe grappig de opmerking van de president ook was, hoe beangstigend het is om te bedenken hoe waar.
Waarom moet Adelson investeren in een republikein? Ik ben er zeker van dat er genoeg democraten zijn die meer dan bereid zijn om hard te werken voor de gunsten van Sheldon.
We moeten de financiering van politieke campagnes veranderen. Beperk de campagne tot vier maanden. Geen reclame meer. Voer debatten over C-Span. Hoewel dit nooit zal gebeuren, moeten we een betere methode voor onze verkiezingen vinden.