Krim en straf

Amerikaanse politici en experts willen dat het Amerikaanse volk zo van streek raakt over het besluit van de Krim om zich af te scheiden van Oekraïne en zich weer bij Rusland aan te sluiten, dat zij meer Amerikaanse militaire uitgaven en meer Amerikaanse interventies over de hele wereld zullen steunen, een tragische verkeerde interpretatie van de realiteit, schrijft Lorraine Barlett.

Door Lorraine Barlett

Met een verhaallijn die doet denken aan een Russische roman, biedt de wisselende cast van schurken en rebellen die betrokken zijn bij de crisis in Oekraïne de hoi polloi een fascinerend verhaal over intriges en verraad.

Het probleem is dat de meesten van hen hun informatie halen uit de Cliff's Notes-versie van dit seizoen Oorlog en Vrede, zoals nuttig wordt geboden door de zogenaamde “mainstream media” (MSM). En heel weinig MSM-kanalen wijken af ​​van de partijlijn, die de Russische president Poetin als de vampier en Oekraïne als het slachtoffer van zijn bloeddorst afschildert.

President Vladimir Poetin van Rusland verwelkomt president Barack Obama op de G20-top in het Konstantinovsky-paleis in Sint-Petersburg, Rusland, 5 september 2013. (Officiële foto van het Witte Huis door Pete Souza)

Ik ben inderdaad een beetje verbaasd dat ik nog niet eerder een verwijzing naar Poetin als ‘Vlad de Spietser’ ben tegengekomen (vergeet niet dat je die hier eerst zag), hoewel ik hem wel eens een ‘gek’ heb horen noemen en wanneer iemand die status bereikt , vergelijkingen met Hitler en Stalin kunnen niet ver achterblijven. (We hebben daar inderdaad al iets van gezien, waaronder George F. Will die Poetin “Stalins gebroed” noemde.)

In dit tijdperk van eerst schieten (met je mond) en later vragen stellen, heeft iedereen een mening over wat er moet gebeuren, maar in plaats van het bepleiten van kalme hoofden en een constructieve diplomatieke dialoog lijkt het erop dat de meerderheid er de voorkeur aan geeft de Koude Oorlog nieuw leven in te blazen boven Poetins beleid. inval in de Krim. Wil je sancties? Ik geef je stinkende sancties! Laten we een paar vliegdekschepen inzetten en een paar kernwapenverdragen opzeggen, terwijl we toch bezig zijn, om ze te laten zien dat we het echt menen!

Oh, wat vinden wij Amerikanen het heerlijk om iemand te hebben om mee te sparren en om een ​​hekel aan te hebben, vooral als het ons een hernieuwde kans biedt om onze favoriete sport te beoefenen. Dus voer de retoriek op en maak de raketten klaar, bende, het is tijd voor wat oorlogsspelletjes. Dus, Risk, iemand? Oh wacht, dat is maar kinderspel. We weten allemaal dat ECHTE mannen de voorkeur geven aan Russische roulette... of marcheren ze gewoon naar Teheran?

Dus nu moet ik vragen: waar ZIJN de anti-oorlogsactivisten in deze crisis … zijn ze misschien uitgeput door hun meest recente (en volgens velen mislukte) uitstapje naar het pacifisme? Dit betekent: heeft het aanhoudende conflict in Syrië zo'n slechte smaak in hun mond achtergelaten dat ook zij zich er nu vermoeid bij neerleggen om de stok weer op te pakken als het gaat om een ​​koppige muilezel als de oude Vlad? Het probleem is: hoe lang kunnen we het ons veroorloven om op de trom en het dode strijdros te slaan voordat we beseffen dat het gewoon niet meer werkt?

De situatie wordt nog erger dan ooit doordat het unisono refrein zijn sirenenlied herhaalt ad nauseam in deze nieuwste aflevering van Kabuki, Amerikaanse stijl. Zowel links als rechts hebben zich verenigd in een sabel-ratelend extravaganza, gechoreografeerd om Poetin te demoniseren en aan de kaak te stellen voor zijn vele, ahem, overtredingen (dat wil zeggen, Rusland terugbrengen uit de afgrond van economische mislukking door gas te pompen en deals te sluiten met de BRIC-bende, die de Amerikaanse hegemonie verder ondermijnt; intervenieert in Georgië (nou ja, die zou ik ze wel kunnen geven); Obama’s vet uit het vuur halen met betrekking tot zijn Syrische ‘rode lijn’, en tegelijkertijd een verzoening met Iran in de mix; en vervolgens gastheer was van een terreurvrije Olympische Spelen. Waarom, hij gaf 50 miljard dollar uit aan dat smakeloze carnaval!)

Zelfs als hij gelijk heeft, heeft hij ongelijk! En vergeet zijn macho bareback paardensportavonturen niet. Misschien kunnen we dit hele conflict gewoon beslechten door onze Duck Dynasty-jongens hem te laten uitdagen voor een meerval-noedelwedstrijd. Het realityshow-publiek zou dat opeten, nietwaar?

Het punt is dat deze laatste gefabriceerde crisis tot op zekere hoogte toe te schrijven is aan de voortdurende triomf van hasbara boven de rede. [Hasbara is een Hebreeuws woord dat wordt gedefinieerd als iets tussen propaganda en informatie. Zie ook http://www.hasbara.com/]

In een artikel dat in maart 2007 verscheen, stelt Muhammad Idrees Ahmad scherpzinnig Ingelijst de cruciale kwestie die nog steeds blijft bestaan: “In de aanloop naar de oorlog in Irak werd de anti-oorlogsbeweging zelf de omstreden ruimte waar ideeën moesten worden ingeperkt, beheerd en geneutraliseerd, anders zouden ze de zwakke steun ondermijnen die nodig is voor het legitimeren van de oorlog. Een zorgvuldig georkestreerde mediacampagne bepaalt de voorwaarden van het [toenmalige] debat – massavernietigingswapens, regimeverandering en bevordering van de democratie

“De oorlogspartij was daarentegen veel succesvoller in het organiseren en centraliseren van elementen van de civiele samenleving om haar agenda te legitimeren. [Italiaanse politieke theoreticus Antonio] Gramsci's bewering dat het maatschappelijk middenveld een constitutief onderdeel van de staat is, kwam duidelijk naar voren in de verschillende lobbygroepen, denktanks en ondersteunende netwerken die propaganda leverden en verspreidden om steun voor de oorlog op te bouwen. Met een zaak die vervat was in overdreven angsten en emotionele taal, slaagde het erin het soort jingoïstische onredelijkheid te veroorzaken dat vele agressieoorlogen mogelijk heeft gemaakt.”

Iedereen die geïnteresseerd is in actuele internationale gebeurtenissen zou de hele artikel, hierboven aangehaald. Want het is duidelijk dat de tragedie die zich in Oekraïne afspeelt, net als in Syrië, slechts een voortzetting is van deze ‘politiek met andere middelen’. Maar wie of wat controleert werkelijk de boodschap achter deze waanzin? En wat is hun doel?

Grotere geesten dan ik hebben de wortel van de stroming geïdentificeerd oorzaak célèbre. Zoals Robert Parry aantekeningen op Consortiumnews.com:

“Je had misschien verwacht dat de neoconservatieven verbannen zouden zijn naar de verste uithoeken van de Amerikaanse beleidsvorming, zo ver weg dat er nooit meer iets van hen zou worden vernomen. Maar in plaats van te verdwijnen, de neoconservatieven hebben hun blijvende kracht bewezen en komen nu opnieuw naar voren als de architecten van de Amerikaanse strategie ten aanzien van Oekraïne. En ondanks Obama's verzet tegen [hun] obsessie met eindeloze oorlogsvoering, heeft hij ze niet uit zijn regering verwijderd. Neocons, die zich diep in de Amerikaanse regering hadden ingegraven als ‘ambtenaren’ of ‘carrière-officieren in de buitenlandse dienst’, bleven een ‘achterblijvende’ macht, op zoek naar nieuwe bondgenoten en wachtten hun tijd af.”

Nu lijkt het erop dat hun tijd is gekomen en dat ze weer zijn opgestaan. Kortom, het motief van de neoconservatieven in deze verwarring is, in de woorden van collega-schrijver Maidhc – Cathail, “om Poetin te demoniseren omdat hij hun pro-Israëlische regimeveranderingsplannen in Syrië en Iran in de weg staat, en om verdere Samenwerking Obama-Poetin.”

Dus het weinig gerapporteerde feit wordt nu blootgelegd en hij die ogen heeft om te zien, laat hem zien. Het zijn de neoconservatieven die de echte vampiers zijn, die hun niet zo verborgen agenda propageren en leven van een kwaadaardig elixer van bloed en olie dat zij uitbraken tot inkt die nuttig is voor het produceren van geld en media die politici beïnvloeden die hen op hun beurt aan het werk zullen houden. . En ze zijn legio, de aardse manifestatie van een legendarische demon die mensen van hun ziel berooft en hen veroordeelt tot de levende hel die oorlog is.

De trieste waarheid is dat de neoconservatieve steun aan de Oekraïense ‘democratie’-beweging ongeveer net zo legitiem is als hun steun voor de omverwerping van Morsi, Gaddafi en Saddam, en ik kan nog wel even doorgaan, maar je begrijpt wat ik bedoel. Ze zouden zich niets van de Krim kunnen aantrekken, behalve dat ze het zouden zien als een smakelijk stukje voedsel om van te eten.

Hiermee wordt niet onderschat dat er in andere delen van de wereld echt kwaad bestaat. Maar we moeten eerst de (onzichtbare) man in de spiegel confronteren. Totdat we een paal door het lafhartige hart van ons neoconservatieve monster slaan, zal er geen vrede zijn in Oekraïne of waar dan ook op aarde waar de VS zich mee bemoeit. En in de tragische Shakespeariaanse wending van dit drama zullen we inderdaad zien dat ‘allen worden gestraft’. [De Prins, Act V, scène iii, “Romeo en Julia”]

Lorraine Barlett is een gepensioneerde JAG-officier van het Amerikaanse leger wiens laatste opdracht bij het Office of Military Commissions was. Zij pleit namens de gevangenen in Guantanamo voor mensenrechtenkwesties met betrekking tot cyber- en drone-oorlogvoering, en tegen het militarisme dat de burgermaatschappij doordringt. Als advocaat staat ze ook gehandicapte veteranen en daklozen bij, en bestrijdt ze roofzuchtige kredietpraktijken.