Het kwaad zien in het nieuwe Rusland

Aandelen

Te midden van het zwaaien van de vlaggen in Sotsji instrueerden Amerikaanse commentatoren de Amerikaanse tv-kijkers over het kwaad van het moderne Rusland in wat lijkt op een hernieuwde Koude Oorlog. Bij deze aanklachten werd geen rekening gehouden met het kijken in de spiegel naar een litanie van Amerikaanse wandaden, schrijft Danny Schechter.

Door Danny Schechter

De Olympische Spelen zijn er voor Heroes and She-roes, de ‘amateur’-atleetwinnaars waar tv-sportverslaggevers over zwijmelen en bedrijven later belonen met lucratieve endorsementcontracten die hen op hun beurt in de elite van beroemdheden duwen, vaak met voldoende uithoudingsvermogen om moeiteloos uit de competitie te komen tot commentaar.

Dit jaar is Amerika's lieveling in Sotsji een 18-jarige tiener met liefhebbende en fotogenieke ouders die harten won toen ze slalomde naar Olympisch goud. Het helpt dat Mikaela Shiffin aantrekkelijk en welbespraakt is, zelfspot op een ontzagwekkende puberale manier, en toch een toonbeeld van ijzeren discipline op de hellingen. Uit het kruiperige videoprofiel van haar werd duidelijk dat ze voorbestemd was om het ‘snap it’-meisje te zijn op weg naar de glorie van goud.

De Russische president Vladimir Poetin, het doelwit van veel Amerikaanse mediakritiek rond de Olympische Spelen in Sotsji.

De Russische president Vladimir Poetin, het doelwit van veel Amerikaanse mediakritiek rond de Olympische Spelen in Sotsji.

Shiffin kan zowel met woorden als met vaardigheden op de piste overweg. Ze was vrolijk en pakkend in gesprekken met verslaggevers, die dan ook niet genoeg goede dingen konden zeggen over haar onaangetaste stijl. “Daar was ik, ik dacht: 'Grrreat. Ik ga gewoon mijn eerste medaille winnen'', zei Mikaela enthousiast, terwijl de PR bleef komen met non-stop bloemrijke beschrijvingen en eerbetoon aan haar “indrukwekkende evenwicht en behendigheid” terwijl ze bergafwaarts racete.

NBC kon geen genoeg krijgen van haar heroïsche capriolen in de Alpen, ook al heeft de zender, die nog nooit een Star-Spangled-medailleceremonie heeft gemist om bij stil te staan, minder geïnteresseerd leek in het verslaan van gebeurtenissen “naast de deur” in Oekraïne of, dichter bij huis, door volledig het verkennen van de uitkoop van Time Warner Cable door zijn eigen moederbedrijf, Comcast, waar NBC ook niet meer dol op zou kunnen zijn.

Op de FAIR Blog stond een momentopname van deze “evenwichtige berichtgeving” over de fusie in de MSNBC-show “Morning Joe”: “The februari 13 uitzending van Morning Joe gekenmerkt beide kanten, wat betekent dat de CEO van Comcast en de CEO van Time Warner Cable. Het nieuwssegment was meer PR dan journalistiek, met presentatoren Mika Brzezinski en Joe Scarborough softballen aanbieden.

“Scarborough heeft één vraag voorafgegaan door te zeggen: 'Het klinkt als een softbalvraag'; zijn vraag aan Comcast' Brian Roberts zei: 'Comcast lijkt de afgelopen vier of vijf jaar alles goed te doen.' Brzezinski sloot het segment af door de CEO’s te feliciteren.”

Scarborough legde later uit: ‘We krijgen onze loonstrookjes van Comcast. Het is duidelijk dat we niet bepaald cool en afstandelijk staan ​​tegenover dit nieuws.

Toen, tot mijn verbazing, na wekenlang het ene gerucht na het andere te hebben verspreid over de onvermijdelijke apocalyps in Sotsji, van terroristische dreigingen tot klachten van journalisten wier toiletten niet doorspoelden in een luxe hotel, had NBC in prime time iets aardigs te zeggen op Vrijdagavond over de Russische gastheren van de spelen.

Plotseling waren er vriendelijke woorden over het beheer van de Spelen en lof voor de veiligheidstroepen voor het goed uitgevoerde werk, zelfs met enige lof voor de gastvrijheid van de Russen en de goede sfeer rondom.

De eeuwige NBC-olympische presentator Bob Costas was ronduit complimenteus, maar er kwam een ​​‘maar’ aan. Deze dooi in de nieuwe koude oorlog tussen de VS en Rusland duurde niet langer dan een paar minuten. Het was een opzet voor een donderende politieke monoloog ‘aan de andere kant’ waarin de Russische president Vladimir Poetin werd bekritiseerd, ongetwijfeld in de geest van ‘evenwicht’, zo hypocriet toegepast door de netwerkjournalistiek.

Het tirade was zo overdreven dat de Associated Press erover schrok en het een ‘scherp maar schokkend’ commentaar noemde dat de ultieme Olympische gastheer tot de ultieme slechterik maakte, en herinneringen opriep aan het demoniseren van ‘het kwade imperium’ of ‘as’. van het kwaad”-commentaren van Ronald Reagan en George W. Bush.

Associated Press berichtte: “Costas zei dat de Olympische Spelen in Sotsji beter waren verlopen dan veel mensen vreesden, 'wat allemaal werkelijk prachtig is, maar niet mag dienen om een ​​hardere of duurzamere waarheid te verdoezelen. Dit is nog steeds een regering die dissidenten gevangen zet, vijandig staat tegenover homorechten, een wreed regime in Syrië sponsort en steunt, en dat is slechts een gedeeltelijke lijst.' Hoewel de Spelen in sommige ogen de reputatie van Poetin kunnen oppoetsen, kan geen enkele hoeveelheid Olympische glorie deze realiteit maskeren, zei Costas.

Ik dacht: wat als een Amy Goodman of welke progressieve journalist dan ook ooit in de positie zou zijn om op soortgelijke wijze verslag te doen van of commentaar te leveren op de Amerikaanse regering, zoals bij de Olympische Spelen “niet mag dienen om een ​​hardere of duurzamere waarheid te verdoezelen. Dit is nog steeds een regering die gevangen houdt (vervanging van twee miljoen mensen, voornamelijk minderheden) die vijandig staan ​​tegenover (vervanging van immigranten en klokkenluiders), sponsors en steunt (vervanging van dictators en een mondiale openlijke en geheime militaire aanwezigheid), en dat is slechts een gedeeltelijke lijst.

“Hoewel de Spelen in sommige ogen de reputatie van Washington kunnen oppoetsen, kan geen enkele hoeveelheid Olympische glorie deze realiteit maskeren.” Kunt u zich ooit een aanklacht tegen het Amerikaanse beleid voorstellen, die in zulke vergelijkbare bewoordingen wordt uitgesproken tegen een rood-wit-blauw netwerk dat routinematig volhoudt dat sport en politiek twee werelden van elkaar verschillen?

Costas heeft zich eerder uitgesproken, zoals toen hij op 26 mei 2007 het tragische ‘falen’ van de regering-Bush aan de kaak stelde, maar dat was nogal laat, zo’n vier jaar na de invasie van Irak. Later interviewde hij Bush eerbiedig op de Olympische Zomerspelen van 2008 in Peking.

Bedenk dat Bush destijds tot aan zijn knieën de agressie steunde van het Russische buurland Georgië tegen twee opstandige provincies, een operatie die door het leger van Poetin werd tegengehouden. Destijds geloofde Poetin dat de VS de gloed van de Olympische Spelen gebruikten om de aandacht af te leiden van de oorlog die zich toen in Georgië afspeelde. Zou Oekraïne vandaag die rol kunnen spelen?

Dus terwijl de skiërs bergafwaarts racen, gaan de Amerikaanse betrekkingen met Rusland ook bergafwaarts, door veel Amerikanen nog steeds herinnerd als de USSR, en met Venezuela, waar een oppositieleider, gesteund door de door de VS gefinancierde National Endowment for Democracy, nu in de gevangenis zit als straatartiest. protesten escaleren.

Een gezichtsbesparende deal in Oekraïne kreeg geen kans om te werken, omdat de door de VS gesteunde oppositie het offensief voortzette om de controle te consolideren nadat de regering op stomme wijze het vuur had geopend op gewelddadige demonstranten. De gebeurtenissen in Oekraïne lijken steeds meer op een staatsgreep.

Terwijl in de USSA het debat over het verhogen van het minimumloon woedt, blijven grote instellingen het minimumloon verhogen maximaal salaris. In zijn ‘Baseline Scenario’ neemt James Kwak Google ter verantwoording voor het geven van 106 miljoen dollar aan voorzitter Eric Shmidt. (Jamie Diamond van JP Morgan kreeg slechts $ 20 miljoen.)

Schrijft Kwak, “zodat de voorzitter van het bestuur genoeg geld heeft om een Golfstroom 650 en een entourage van 550 mensen is geen goed gebruik van aandeelhoudersgeld. En het is schokkend toondoof in deze tijd van toenemende ongelijkheid en bezuinigingen op voedselbonnen.”

Deze poppenkast in de suites gaat gepaard met nog meer ellende op straat, aangezien het Economic Policy Institute feiten rapporteert die nog moeten worden geciteerd door de cheerleaders van de media op de Olympische Spelen: ‘Hoewel er zes jaar zijn verstreken sinds de Grote Recessie officieel begon in december 2007 en vier jaar geleden Anderhalf jaar na het officiële einde ervan in juni 2009 blijven Amerikaanse werknemers de impact voelen van de recessie en het zeer zwakke herstel door hogere werkloosheid en lagere lonen  . . . lage lonen, loontrekkenden in het 20e percentiel, hebben in bijna elke staat loonerosie ervaren.”

Terug naar Sochi: neem nog een cola! Tijd voor nog meer vlagzwaaien!

Nieuws Dissector Danny Schechter is redacteur van Mediachannel.org en blogt op news dissector.net. Zijn nieuwste boek is Madiba AtoZ: De vele gezichten van Nelson Mandela.(Madibabook.com) Reacties op [e-mail beveiligd]

1 reactie voor “Het kwaad zien in het nieuwe Rusland"

  1. Joe Tedesky
    Februari 23, 2014 op 16: 20

    Wat we meemaken heeft niets te maken met politieke ideologie of religie. Dit zijn de dingen die naar voren worden gebracht als de redenen waarom we doen wat we doen. Het is eigenlijk hun 1% tegen onze 1%. Dat is altijd zo geweest, en dat zal altijd zo blijven. Een persoon zou eenvoudigweg een kant kunnen kiezen op basis van hoe het met hem of haar gaat in de huidige samenleving. Een beetje zoals: wie moet de eerste steen weggooien, en dan begint iedereen met stenen te gooien. Kennelijk wordt het gemakkelijk om uit het oog te verliezen waar we zelfs voor vechten. We moeten gewoon winnen.

    Poetin is geen heilige, maar onze leiders zijn dat ook niet. Er is een grote afbeelding, maar die afbeelding mogen wij niet zien. In plaats daarvan wordt ons verteld dat we de democratie verdedigen. Dus de slechteriken zijn gewoon slecht. Ze blazen zichzelf op omdat ze gek zijn.

    Wat is er nog meer nieuw wat Comcast betreft die Time Warner opkoopt? Ik bedoel, deze jongens uit het bedrijfsleven hebben elkaar voor altijd opgekocht. Dit zou niet zo erg zijn als hierdoor banen zouden ontstaan, maar dat gebeurt niet.

    Ik neem onze nieuwsmedia met een korreltje zout. De verslaggevers zijn allemaal slaven van hun meesters. Onafhankelijk nieuws is zeker een commodity.

Reacties zijn gesloten.