De meest recente gesprekken over kernwapens hebben zich geconcentreerd op Iran, dat er geen heeft – en nieuwe beperkingen accepteert om te laten zien dat het er geen zal bouwen. Maar er is een lang uitgesteld debat gaande over een 44 jaar oude toezegging van de bestaande kernstaten om van die van hen af te komen, zoals Lawrence S. Wittner meldt.
Door Lawrence S.Wittner
Het is bemoedigend om te zien dat er een overeenkomst is bereikt om ervoor te zorgen dat Iran zijn belofte nakomt, gedaan bij de ondertekening van het Non-proliferatieverdrag (NPV) uit 1970, om af te zien van de ontwikkeling van kernwapens.
Maar hoe zit het met het andere belangrijke onderdeel van het NPV, Artikel VI, dat nucleair bewapende landen verplicht tot “een spoedige stopzetting van de kernwapenwedloop en tot nucleaire ontwapening” en tot “een verdrag over algemene en volledige ontwapening”? Hier zien we dat de Verenigde Staten en andere kernmachten, 44 jaar nadat het NPV van kracht werd, doorgaan met het bouwen van kernwapens, zonder dat het einde in zicht is.
Een kernproefontploffing uitgevoerd in Nevada op 18 april 1953.
Op 8 januari zei de Amerikaanse minister van Defensie Chuck Hagel kondigde aan wat Reuters “ambitieuze plannen noemde om [Amerikaanse] kernwapensystemen te upgraden door wapens te moderniseren en nieuwe onderzeeërs, raketten en bommenwerpers te bouwen om ze af te leveren.” Het Pentagon is van plan een tiental nieuwe onderzeeërs voor ballistische raketten te bouwen, een nieuwe vloot van nucleaire bommenwerpers voor de lange afstand en nieuwe intercontinentale ballistische raketten.
Het Congressional Budget Office schatte eind december dat de implementatie van de plannen de komende tien jaar 355 miljard dollar zou kosten, terwijl een analyse door het onafhankelijke Center for Nonproliferation Studies meldde dat deze upgrade van de Amerikaanse kernwapens de komende tien jaar XNUMX miljard dollar zou kosten. $ 1 biljoen in de komende 30 jaar. Als de hogere schatting juist blijkt te zijn, zouden de onderzeeërs alleen al ruim 29 miljard dollar kosten.
Natuurlijk beschikken de Verenigde Staten al over een enorme kernwapencapaciteit – ongeveer 7,700-kernwapens, met meer dan genoeg explosieve kracht om de wereld te vernietigen. Samen met Rusland bezit het land ongeveer 95 procent van de ruim 17,000 kernwapens waaruit het mondiale kernwapenarsenaal bestaat.
De Verenigde Staten zijn ook niet het enige land met grote nucleaire ambities. Hoewel China er momenteel ‘slechts’ over heeft 250-kernwapens, waaronder 75 intercontinentale ballistische raketten (ICBM's), heeft het onlangs een vluchttest uitgevoerd hypersonische nucleaire raket een bestelwagen die elk bestaand verdedigingssysteem kan binnendringen. Het wapen, door Amerikaanse functionarissen de Wu-14 genoemd, werd begin januari 2014 tijdens een testvlucht boven China met een snelheid van tien keer de geluidssnelheid ontdekt. Volgens Chinese wetenschappers had hun regering een ‘enorme investering’ in het project gestoken. , waar ruim honderd teams van toonaangevende onderzoeksinstituten en universiteiten aan werken.
Professor Wang Yuhui, een onderzoeker op het gebied van hypersonische vluchtcontrole aan de Universiteit van Nanjing, verklaarde dat “er nog veel meer tests zullen worden uitgevoerd” om de resterende technische problemen op te lossen. "Het is nog maar het begin." Ni Lexiong, een in Shanghai gevestigde marine-expert, merkte instemmend op dat “raketten een dominante rol zullen spelen in oorlogsvoering, en China heeft een heel duidelijk idee van wat belangrijk is.”
Andere landen zijn ook betrokken bij deze wapenwedloop. Rusland, de andere dominante kernmacht, lijkt vastbesloten gelijke tred te houden met de Verenigde Staten door middel van de modernisering van zijn kernmacht. De ontwikkeling van nieuwe, vernieuwde Russische ICBM’s gaat snel, terwijl er al nieuwe kernonderzeeërs worden geproduceerd. Ook is de Russische regering begonnen met werken aan een nieuwe strategische bommenwerper, bekend als de PAK DA, die naar verluidt in 2025 operationeel zal worden.
Beiden Rusland en India Het is bekend dat ze werken aan hun eigen versies van een hypersonische nucleaire raketdrager. Maar tot nu toe lopen deze twee nucleaire landen in hun ontwikkeling achter op de Verenigde Staten en China. Israël gaat ook door met de modernisering van zijn kernwapens en speelde daar blijkbaar de rol van visuele uitstraling bij het tot zinken brengen van de voorgestelde VN-conferentie over een kernwapenvrije zone in het Midden-Oosten in 2012.
Deze opbouw van kernwapens is zeker in tegenspraak met de officiële retoriek. Op 5 april 2009 sprak president Barack in zijn eerste grote toespraak over het buitenlands beleid Obama uitgeroepen “Amerika's toewijding om de vrede en veiligheid van een wereld zonder kernwapens na te streven.” Dat najaar keurde de VN-Veiligheidsraad – waaronder Rusland, China, Groot-Brittannië, Frankrijk en de Verenigde Staten, allemaal kernmachten – unaniem goed Resolutie 1887, waarin het punt werd herhaald dat het NPV de “ontwapening van landen die momenteel kernwapens bezitten” vereiste. Maar retoriek, zo lijkt het, is één ding en actie iets heel anders.
Dus hoewel de bereidheid van de Iraanse regering om af te zien van de ontwikkeling van kernwapens reden tot bemoediging is, is het onvermogen van de nucleaire naties om aan hun eigen NPV-verplichtingen te voldoen ontstellend. Gezien de verbeterde voorbereidingen van deze landen op een nucleaire oorlog – een oorlog die niets minder dan catastrofaal zou zijn – zou hun ontduiking van verantwoordelijkheid veroordeeld moeten worden door iedereen die op zoek is naar een veiligere, gezondere wereld.
Lawrence Wittner (http://lawrenceswittner.com), gesyndiceerd door PeaceVoice, is emeritus hoogleraar geschiedenis aan SUNY/Albany. Zijn nieuwste boek is Wat gebeurt er op UAardvark? (Solidarity Press), een satirische roman over het leven op de campus.