De Mistaken Guns van afgelopen augustus

Exclusief: Nadat afgelopen zomer honderden Syriërs stierven door het Sarin-gas, benadrukte minister van Buitenlandse Zaken Kerry dat de VS over solide inlichtingen beschikten over de locaties van de lanceerlocaties van de Syrische regering die bij de aanval werden gebruikt. Daarmee rechtvaardigde hij een Amerikaanse militaire vergelding die slechts ternauwernood kon worden afgewend. Nu zijn de claims van die Amerikaanse regering ingestort, schrijft Robert Parry.

Door Robert Parry

Minister van Buitenlandse Zaken John Kerry heeft het Amerikaanse volk afgelopen zomer misleid toen hij hen verzekerde dat de Amerikaanse regering zeker wist dat de Syrische regering verantwoordelijk was voor de Sarin-gasaanval van 21 augustus buiten Damascus, een incident waarbij enkele honderden mensen om het leven kwamen en bijna tot een Amerikaanse militaire aanval.

Een nieuw rapport van twee Amerikaanse wapenspecialisten, getiteld “Mogelijke implicaties van gebrekkige Amerikaanse technische inlichtingen bij de zenuwgasaanval in Damascus”, maakt duidelijk dat de door Kerry en de regering-Obama gepresenteerde zaak wetenschappelijk onmogelijk was omdat het bereik van de belangrijkste raket met Sarin minder dan een derde was van wat de Amerikaanse regering beweerde.

De twee raketspecialisten Richard Lloyd, een voormalige wapeninspecteur van de Verenigde Naties die nu verbonden is aan Tesla Laboratories, en Theodore A. Postol, hoogleraar wetenschap, technologie en nationaal veiligheidsbeleid aan het Massachusetts Institute of Technology, concludeerden dat het beperkte bereik van de raket betekende dat het kan niet afkomstig zijn uit door de Syrische regering gecontroleerde gebieden, zoals aangegeven op een kaart die afgelopen augustus door de regering-Obama werd vrijgegeven.

Maar toch, op een ministerie van Buitenlandse Zaken toespraak op 30 augustus verklaarde Kerry – met wat nu vals vertrouwen kan worden genoemd – dat de Amerikaanse regering wist dat de aanval door de Syrische regering vanaf haar grondgebied was gelanceerd. Hij suggereerde ook ten onrechte dat de Amerikaanse inlichtingengemeenschap het eens was met deze beweringen, en hij veinsde toen hij beweerde dat de regering-Obama bewijsmateriaal had vrijgegeven om het publiek een oordeel te laten vormen. Een dergelijk bewijs is nooit vrijgegeven.

Nu het Amerikaanse leger op het punt staat doelen van de Syrische regering te bombarderen, verklaarde Kerry: “Onze inlichtingengemeenschap heeft de informatie over deze aanval zorgvuldig beoordeeld en opnieuw beoordeeld en ik kan u vertellen dat zij dit meer heeft gedaan dan alleen maar rekening houdend met de ervaringen in Irak. Dat moment zullen we niet herhalen. Dienovereenkomstig hebben we ongekende stappen ondernomen om feiten te derubriceren en beschikbaar te maken voor mensen die zelf kunnen oordelen.”

Hoewel Kerry verwees naar vermeende telefoontaps en ander vermeend bewijs van schuld van de Syrische regering, werd niets daarvan ooit vrijgegeven voor onafhankelijke analyse. In plaats daarvan bracht de Amerikaanse regering een kaart uit waarop te zien was waar raketten met zenuwgas zouden zijn geland in delen van Damascus die onder controle stonden van de rebellen, en beweerde dat de lanceerplaatsen zich in door de regering gecontroleerde gebieden hadden bevonden.

“We weten waar de raketten vandaan kwamen en op welk tijdstip”, zei Kerry. ‘We weten waar ze zijn geland en wanneer. We weten dat raketten alleen uit door het regime gecontroleerde gebieden kwamen en alleen naar door de oppositie gecontroleerde of betwiste wijken gingen.”

Kerry heeft ook de emotionele argumenten voor oorlog gehyped door beweringen over het aantal slachtoffers te presenteren die nu enorm overdreven lijken te zijn en gebaseerd zijn op twijfelachtiger informatie.

“De regering van de Verenigde Staten weet nu dat bij deze aanval minstens 1,429 Syriërs zijn omgekomen, waaronder minstens 426 kinderen”, zei Kerry, daarbij verwijzend naar een getal dat volgens de Wall Street Journal later was afgeleid van het toepassen van gezichtsherkenningssoftware op video’s van geplaatste lichamen. op YouTube door de Syrische oppositie en vervolgens de lichamen in bloedige lijkwaden wegtrekken. Deze bizarre methodologie leverde het getal 1,429 op, wat ongeveer vier keer hoger was dan de cijfers die door artsen ter plaatse werden verstrekt.

Maar Kerry presenteerde het verhaal aan het Amerikaanse volk omdat er geen enkele twijfel bestond over de schuld van de Syrische president Bashar al-Assad. “Dit is wat Assad zijn eigen volk heeft aangedaan”, verklaarde Kerry. Vervolgens, in wat duidelijk een oproep tot oorlog was, voegde Kerry eraan toe: ‘Dus nu we weten wat we weten, is de vraag die we ons allemaal moeten stellen: wat gaan we doen?’

Hoewel president Barack Obama enkele van de specifieke onwaarheden in Kerry's toespraak van 30 augustus vermeed, sprak hij dezelfde conclusie uit over de aanval vanuit een door de regering gecontroleerd gebied en bespotte hij de sceptici over de zaak van zijn regering als in wezen irrationeel.

“Het bewijs is overweldigend dat het Assad-regime dergelijke wapens op 21 augustus heeft gebruikt^st”, zei Obama tijdens zijn toespraak op 24 september 2013 toespraak aan de Algemene Vergadering van de VN. “Deze raketten werden afgevuurd vanuit een door het regime gecontroleerde buurt en landden in oppositiewijken. Het is een belediging voor de menselijke rede – en voor de legitimiteit van deze instelling – om te suggereren dat iemand anders dan het regime deze aanval heeft uitgevoerd.”

De cruciale kaarten

Het was deze door Kerry en het Witte Huis verkondigde zekerheid die sommige Amerikanen ervan overtuigde vooral die in het officiële Washington, dat het Assad-regime verantwoordelijk was voor de Sarin-gasaanval. Andere mogelijkheden, zoals een opzettelijke provocatie door radicale islamitische rebellen of een tragisch ongeval, werden buiten de grenzen van het respectabele debat gehouden.

De conventionele wijsheid werd in september bevestigd toen Human Rights Watch, dat had gepleit voor een Amerikaanse militaire interventie in Syrië, en de New York Times een andere kaart produceerden waarop zogenaamd de vliegroutes van twee door VN-inspecteurs teruggevonden raketten werden gevolgd naar vermeende lanceerlocaties. kilometer verderop op een Syrische militaire basis.

Maar er kwamen al snel gaten in die analyse – althans op een paar internetsites – omdat bleek dat slechts één van de raketten Sarin bevatte en dat de andere raket niet alleen vrij was van chemische wapens, maar ook een gebouw tijdens zijn afdaling afsneed, wat een nauwkeurige berekening mogelijk maakte. van zijn oorsprong onmogelijk.

De HRW/NYT “vectoranalyse” stortte uiteindelijk in toen onafhankelijke analyses werden uitgevoerd op de enige teruggevonden raket die Sarin aan boord had en die ten oosten van Damascus in de Zamalka-buurt was geland. Munitie-experts berekenden dat het bereik waarschijnlijk ongeveer twee kilometer bedroeg, nog geen derde van de afstand die nodig was om afkomstig te zijn van de Syrische militaire basis ten noordwesten van Damascus.

In de laatste analyse van 14 januari concludeerden raketspecialisten Lloyd en Postol dat de raket ook nergens vandaan kon komen in wat de oorspronkelijke kaart van de regering-Obama had afgebakend als door het regime gecontroleerde gebieden. De wetenschappers merkten op dat een onafhankelijke VN-beoordeling tot dezelfde conclusie kwam over het bereik van de raket.

“Dit geeft aan dat deze munitie onmogelijk op Oost-Ghouta (de buitenwijk waar Zamalka deel van uitmaakt) afgevuurd kon worden vanuit het ‘hart’, of vanaf de oostelijke rand, van het door de Syrische regering gecontroleerde gebied, weergegeven op de (Amerikaanse) inlichtingenkaart gepubliceerd door het Witte Huis op 30 augustus 2013.”

Lloyd en Postol merkten vervolgens de ernstige beleidsimplicaties van hun bevindingen op: “Deze verkeerde inlichtingen hadden kunnen leiden tot een ongerechtvaardigde Amerikaanse militaire actie gebaseerd op valse inlichtingen. Wat de redenen voor de flagrante fouten in de inlichtingendiensten ook mogen zijn, de bron van deze fouten moet worden verklaard. Als de bron van deze fouten niet wordt geïdentificeerd, zullen de procedures die tot dit inlichtingenfalen hebben geleid, niet worden gecorrigeerd en zal de kans op een toekomstige beleidsramp met zekerheid toenemen.”

Mislukte cheques en saldi

Maar ook verontrustend was de manier waarop het officiële Washington, inclusief de reguliere nieuwsmedia, opnieuw overhaast een oordeel uitsprak over een kwestie van oorlog of vrede, zonder op verantwoorde en sceptische wijze het bewijsmateriaal van de regering te beoordelen.

Terwijl Kerry en Obama in toespraken over Syrië beiden verwezen naar de pijnlijke ervaring van de oorlog in Irak die in 2003 begon, op basis van nepinformatie over Iraakse massavernietigingswapens en de banden van Saddam Hoessein met Al-Qaeda, was de enige les die Kerry en Obama leken te hebben geleerd het achterhouden van zoveel mogelijk van het veronderstelde “bewijs” van het publiek.

In plaats van het bewijsmateriaal feitelijk vrij te geven en beschikbaar te stellen zodat mensen zelf konden oordelen, bracht de regering een “Government Assessment” uit, dat geen greintje bewijs bevatte met betrekking tot de schuld van de Syrische regering, dat onafhankelijk door het publiek kon worden beoordeeld. Kerry wekte ook de misleidende indruk dat er binnen de Amerikaanse inlichtingengemeenschap consensus bestond over de schuld van de Syrische regering.

Maar mij werd verteld dat een aantal Amerikaanse analisten sterke twijfels hadden over wie verantwoordelijk was, en daarom heeft de regering-Obama geen National Intelligence Estimate vrijgegeven, waarin verschillende afwijkende meningen zouden zijn opgesomd. Integendeel, het Witte Huis publiceerde wat neerkwam op een ‘witboek’ vol beweringen, maar zonder enig feitelijk bewijs en dat de mate van onenigheid onder Amerikaanse inlichtingenanalisten verhulde.

Nu blijkt dat Kerry en Obama eenvoudigweg ongelijk hadden in hun zekerheid over waar de met Sarin beladen raket vandaan kwam, aangezien de raket niet voldoende bereik had om van door de regering gecontroleerde gebieden naar de inslaglocatie in Zamalka te vliegen.

Er is nog een verontrustende realiteit: tien jaar na de oorlog in Irak, toen de New York Times en andere grote publicaties valse verhalen publiceerden over de Iraakse massavernietigingswapenfunctionaris, slaagden de institutionele checks and balances van Washington er opnieuw niet in om de leugens en verdraaiingen van de regering over Syrië tijdig aan het licht te brengen.

Een prominente niet-gouvernementele organisatie (Human Rights Watch) en een toonaangevend nieuwskanaal (de New York Times) hebben het bedrog van de regering-Obama nog verergerd door de valse informatie te extrapoleren en zo een misplaatste conventionele wijsheid te consolideren. Het scepticisme over de beweringen van de Amerikaanse regering met betrekking tot de Syrische Sarin-aanval werd grotendeels gemarginaliseerd op internetsites, zoals WhoGhouta en ons eigen Consortiumnews.com.

Meer dan drie maanden nadat hij bijna had bijgedragen aan een nieuwe Amerikaanse militaire aanval op basis van valse inlichtingen, schrijft de New York Times gaf met tegenzin zijn fout toe zij verborg 18 paragrafen in een inside-the-paper-verhaal (vergeleken met de behandeling op de voorpagina van de spraakmakende beschuldiging van de schuld van de Syrische regering).

Het enige positieve aan deze herhaling van de Irak-leugens in Syrië is dat het door het conflict vermoeide Amerikaanse volk niet in een nieuwe stormloop naar de oorlog werd gekatapulteerd; sommigen in het Congres spraken eerder terughoudendheid dan bombast uit, hoewel een deel van de Republikeinse kritiek wellicht voortkwam uit hun partijdige reactie om zich te verzetten tegen wat president Obama ook maar voorstelde; en uiteindelijk zocht Obama een diplomatieke oplossing waarbij de Russische regering een deal sloot waarin Assad ermee instemde zijn chemische wapens in te leveren (terwijl hij nog steeds de verantwoordelijkheid voor de aanval van 21 augustus ontkende).

Maar als minister Kerry en andere oorlogshaviken in de regering-Obama hun zin hadden gekregen, zouden de Verenigde Staten militaire aanvallen hebben gelanceerd op een ander land in het Midden-Oosten, gebaseerd op wat nu valse informatie lijkt te zijn geweest, zo niet regelrechte leugens.

[Voor meer details over dit onderwerp, zie Consortiumnews.com's “NYT herhaalt het Irak-fiasco in Syrië.” Voor onze vroege berichtgeving over de Syrische aanval met chemische wapens, zie: “Een onbetrouwbaar dossier over de Syrische oorlog""Duistere aanwijzingen uit het Syriërapport van de VN""Obama houdt nog steeds bewijsmateriaal voor Syrië achter""Hoe Amerikaanse druk VN-agentschappen buigt""Intel repareren rond het Syrië-beleid.“]

Onderzoeksjournalist Robert Parry vertelde in de jaren tachtig veel van de Iran-Contra-verhalen voor The Associated Press en Newsweek. Je kunt zijn nieuwe boek kopen, Amerika's gestolen verhaal, of in hier afdrukken of als e-book (van Amazon en barnesandnoble.com). Voor een beperkte tijd kun je ook de trilogie van Robert Parry over de familie Bush en zijn connecties met verschillende rechtse agenten bestellen voor slechts $34. De trilogie omvat Amerika's gestolen verhaal. Voor meer informatie over deze aanbieding, klik hier.