Een Saoedisch-Israëlische nederlaag tegen de Iran-deal

Exclusief: De Saoedisch-Israëlische alliantie hoopte een deal tussen Iran en de wereldmachten te laten mislukken die het nucleaire programma van Iran beperkt maar niet beëindigt. De ondertekening van de deal in Genève is dus zowel een nederlaag voor die nieuwe alliantie als een overwinning voor president Obama en de diplomatie, schrijft Robert Parrie.

Door Robert Parry

De interim-overeenkomst die het nucleaire programma van Iran aan banden legt, vertegenwoordigt een strenge internationale berisping aan het nieuwe Saoedisch-Israëlische bondgenootschap dat tot doel had het akkoord te dwarsbomen en de Verenigde Staten naar een nieuwe militaire confrontatie in het Midden-Oosten te manoeuvreren.

Ondanks de steeds hysterischer retoriek van Saoedi-Arabië, Israël en hun vele media en politieke bondgenoten, hebben 's werelds leidende machten, de vijf permanente leden van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties plus Duitsland, een overeenkomst gesloten die de kansen op een vreedzame regeling met Iran vergroot. De komende zes maanden kunnen Iran en de zogenaamde “p-5-plus-1” nu proberen een permanent raamwerk te bedenken om ervoor te zorgen dat Iran zijn woord houdt over het niet willen van een atoombom.

Minister van Buitenlandse Zaken John Kerry (derde van rechts) met andere diplomaten die onderhandelden over een interim-overeenkomst met Iran over zijn nucleaire programma. (Fotocredit: ministerie van Buitenlandse Zaken)

Saoedi-Arabië en Israël zullen hun pogingen om een ​​vollediger akkoord te torpederen zeker niet opgeven en men kan nog meer sabotage verwachten door leden van het Congres, elementen van de westerse nieuwsmedia en landen als Frankrijk (een ontevreden p-5-plus-1 lid), op zoek naar lucratieve zakelijke deals met Saoedi-Arabië.

Niettemin betekent deze interim-regeling met Iran, volgend op een onderhandelde overeenkomst over het chemische wapenarsenaal van Syrië (die afgelopen zomer een dreigende Amerikaanse militaire aanval inluidde), dat Saoedi-Arabië en Israël werden geblokkeerd vanwege twee spraakmakende kwesties waarin zij de voorkeur gaven aan een gewelddadige oplossing die het Amerikaanse leger in een nieuw conflict in het Midden-Oosten zou hebben meegesleurd. Zowel wat betreft Syrië als Iran werd de Saoedisch-Israëlische tandem tegengehouden door een alliantie van grote machten onder leiding van de Verenigde Staten en Rusland, die de voorkeur gaf aan diplomatie.

Wat we de afgelopen maanden dus hebben gezien – hoewel grotendeels gemist door de reguliere Amerikaanse nieuwsmedia – is een dramatische verschuiving in de polariteit van de geopolitiek, vooral in het Midden-Oosten. De Saoedisch-Israëlische alliantie, met zijn combinatie van rijkdom en olie aan de Saoedische kant en propaganda en lobbywerk aan de Israëlische kant, heeft een nieuwe pool vertegenwoordigd die zijn gecombineerde kracht op de proef stelt tegen de meer traditionele machten Washington en Moskou.

Omdat Saoedi-Arabië en Israël de ‘harde macht’ missen, dat wil zeggen de militaire macht van de Verenigde Staten en Rusland, heeft de Saoedisch-Israëlische alliantie geprobeerd haar ‘zachte macht’ in te zetten, bestaande uit Saoedische financiële prikkels en Israëlische politieke en mediamanipulatie. Dat heeft ertoe geleid dat Saoedi-Arabië oliedollars heeft verspreid naar economisch kwetsbare landen als Frankrijk – en naar klanten als het Egyptische leger en de Syrische rebellen – terwijl Israël zijn vele neoconservatieve marionetten in het Congres en het Amerikaanse perskorps de gespreksonderwerpen in de mond legt.

Wat Iran betreft, bestond de Saoedisch-Israëlische strategie erin om de interim-overeenkomst te torpederen door Frankrijk ertoe te brengen een gat in de onderhandelingen in Genève te slaan, terwijl invloedrijke neoconservatieven in Washington president Barack Obama voldoende lastigvielen om hem ervan te weerhouden het zinkende schip te redden. Toen, zo luidde de gedachte, zou hij weinig andere keus hebben dan zich bij Israël aan te sluiten bij een bombardementscampagne tegen Iran, waarbij de soennitische koninklijke familie van Saoedi-Arabië de mishandeling van hun sjiitische rivalen zou toejuichen.

Deze Saoedisch-Israëlische strategie werd, blijkbaar onbedoeld, geholpen door de onbekwame diplomatie van minister van Buitenlandse Zaken John Kerry, die de vloeiende Franstalige die hij het eens was met de Franse eisen om wijzigingen in de hangende overeenkomst van twee weken geleden eiste, waardoor die deal met de Iraniërs.

Toen de p-5-plus-1-onderhandelingen met Iran op het water liepen en strandden, riepen de Saoedi's en de Israëli's nieuwe golven van verzet op bij hun vrienden in Washington. Er waren dreigementen in het Congres met nieuwe strafsancties tegen Iran en talloze opiniestukken waarin Obama werd beschuldigd van verzoening met Iran.

Maar president Obama gaf niet op. Hij weerde elke onmiddellijke actie van het Congres inzake nieuwe sancties af en werkte samen met de Russische president Vladimir Poetin om de deal met Iran te redden. Er is mij ook verteld dat Obama Kerry persoonlijk de opdracht heeft gegeven om deze keer de Iran-deal in goede banen te leiden.

Op één niveau beknot de interim-overeenkomst, die zondagochtend vroeg werd ondertekend, het nucleaire programma van Iran slechts voor zes maanden, terwijl de verdere onderhandelingen doorgaan. Maar de ondertekening vertegenwoordigt een historische prestatie: de eerste keer dat de Verenigde Staten en Iran sindsdien een formeel diplomatiek pact hebben gesloten. de Iraanse revolutie van 1979.

Maar misschien nog belangrijker is dat de overeenkomst een boodschap is aan de Saoedi's en Israëli's dat hun verlangen om de staart van de kleine macht te zijn die kwispelt met de hond van de grote macht zijn grenzen kent, dat Obama en Poetin hun eigen bondgenootschap kunnen vormen ten gunste van diplomatieke belangen. oplossingen.

Door de agressieve premier van Israël, Benjamin Netanyahu, aan te pakken, heeft president Obama ook iets gedaan dat maar weinig recente Amerikaanse presidenten zelfs maar hebben durven proberen: in opstand komen tegen Israël en zijn imposante lobby.

[Voor andere recente verhalen over dit onderwerp, zie Consortiumnews.com's “Wie controleert het Amerikaanse buitenlandse beleid?""Het Saoedisch-Israëlische Tag Team""Waarom Frankrijk een kernwapendeal met Iran heeft afgewezen”; en "Een krachtmeting voor oorlog of vrede.”]

Onderzoeksjournalist Robert Parry vertelde in de jaren tachtig veel van de Iran-Contra-verhalen voor The Associated Press en Newsweek. Je kunt zijn nieuwe boek kopen, Amerika's gestolen verhaal, of in hier afdrukken of als e-book (van Amazone en barnesandnoble.com). Voor een beperkte tijd kun je ook de trilogie van Robert Parry over de familie Bush en zijn connecties met verschillende rechtse agenten bestellen voor slechts $34. De trilogie omvat Amerika's gestolen verhaal. Voor meer informatie over deze aanbieding, klik hier.