Een déjà vu van de oorlog in Irak in Syrië

Er heerst een onheilspellend gevoel van déjà vu nu de VS zich voorbereiden om Syrië aan te vallen: dubieuze beweringen over massavernietigingswapens, intense druk van lobby's uit eigenbelang, meegaande massamedia, het negeren van de populaire oppositie, en zelfs een haast om VN-onderzoekers te verwijderen. Deze herhaling van Irak-2003 is een aanklacht tegen de Amerikaanse democratische instellingen, zegt Lawrence Davidson.

Door Lawrence Davidson

Als u ooit heeft getwijfeld aan de erosie van de volksdemocratie in de VS, dan zouden de komende weken u op het rechte pad moeten brengen. Het simpele feit is dat de stemgerechtigde bevolking alleen in verkiezingstijd het belangrijkste “kiesdistrict” van politici is. Op dit moment wordt gemeld dat ongeveer 60 procent van dat kiesdistrict wil niet dat de VS Syrië aanvallen.

Het is echter geen verkiezingstijd. In de periode na de verkiezingen wordt het werkelijke kiesdistrict van de politicus speciale belangen, waarvan sommige rijk genoeg en invloedrijk genoeg zijn om hun eigen parochiale belangen in de plaats te stellen van de belangen van de natie. Er zijn een stelletje van hen die nu uit zijn op een aanval op Syrië.

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell overhandigt op 5 februari 2003 een nepflesje miltvuur tijdens een toespraak voor de VN-Veiligheidsraad, waarin hij de Amerikaanse zaak uiteenzet dat Irak over verboden voorraden massavernietigingswapens beschikte. (Amerikaanse regering, Wikimedia Commons)

De media zijn momenteel boordevol rapporten dat de Amerikaanse regering, samen met andere landen als Groot-Brittannië en Frankrijk, opererend met de zegen van de zogenaamde Arabische Liga (die weinig meer is geworden dan een frontoperatie voor de Arabieren uit de Golf), Syrië militair zal aanvallen in slechts een kwestie van dagen.

Dit zal worden gedaan om Damascus zogenaamd te straffen voor het vermeende gebruik van chemische wapens in de aanhoudende burgeroorlog. Amerikaanse overheidsfunctionarissen blijven dit zeggen ze zijn er zeker van De Assad-regering heeft deze aanval uitgevoerd, maar waar halen zij hun informatie vandaan? Nou, dat is nogal vaag.

Washington wil het niet echt zeggen, maar je kunt wel raden wat de meest waarschijnlijke bronnen zijn. Dit zouden heel goed kunnen zijn: (1) de rebellen die strijden tegen het regime van Damascus (een grote bron van desinformatie), (2) Israëlische en Saoedische ‘inlichtingendiensten’ (de Israëli’s hebben Washington voorzien van zogenaamd echte communicatie onderschept “wat bewijst” dat de chemische aanval werd bevolen door Damascus), en (3) “onafhankelijk medisch personeel” in het gebied dat naar verluidt de Syrische regering de schuld zou hebben gegeven.

Net als de rest van de bronnen van de Amerikaanse regering zijn deze medische aanklagers niet genoemd, en voor zover ik kan vaststellen heeft de enige betrouwbare bron van dit soort, de organisatie Artsen zonder Grenzen (DWB), gezegd dat ze de bron niet kunnen achterhalen. van de aanval.

Ook al zijn al deze bronnen (met uitzondering van DWB) bevooroordeeld ten opzichte van het Assad-regime en zouden ze niet aarzelen om bewijsmateriaal te censureren, te veranderen en regelrecht vals te maken, Washington is “zeker genoeg” van de schuld van de Syrische regering. marineschepen positioneren met kruisraketten voor de kust van Syrië. Het vermogen van deze raketten om burgers te doden is even groot of groter dan welk wapen dan ook in het veld in Syrië.

Als dit allemaal bekend klinkt, komt dat omdat het grofweg hetzelfde scenario is dat de regering-Bush zich afspeelde in de aanloop naar de invasie van Irak. In dat geval bleken de “massavernietigingswapens” waar president George W. Bush en zijn trawanten ons maandenlang over vertelden het product te zijn van de overspannen verbeeldingskracht van de regering. Dit is niet het soort precedent dat vertrouwen schept bij de beleidsmakers in DC.

Als deze militaire interventie plaatsvindt (waarschijnlijk direct nadat de VN-wapeninspecteurs het land hebben verlaten), zal dit niet alleen de sterke invloed van speciale belangen (de gebruikelijke verdachte hier is de zionistische lobby) bevestigen, maar ook de corrumperende gevolgen van die invloed op het land. het hele proces van het maken van buitenlands beleid.

Dat Obama ertoe gebracht kan worden de fatale stommiteiten van Bush zo snel te herhalen, toont aan dat alle verwijzingen naar vrede en veiligheid als doel voor de natie verdwenen zijn en dat de basis voor toekomstige 9 september wordt gelegd met koppige minachting voor fouten uit het verleden.

De gemiddelde burger zal pas weten wat er aan de hand is via de massamedia, en we weten dat de meeste van deze media de facto een conventionele regeringslijn zullen volgen. Journalistiek onderzoek naar beleidsvorming, althans onder de massamedia, ligt in dit land opgeschort.

Voor dat inzicht moet je onder andere naar webbronnen als Consortiumnews, Truthout, Media With a Conscience en Counterpunch gaan, en slechts een klein percentage van de bevolking doet dat. De publieke opinie van de massa wordt dus gemakkelijk gemanipuleerd en beheerd.

Is onze situatie in dit opzicht net zo slecht als die van sommige van de landen die we minachten omdat ze geen vrijheid van meningsuiting en geen ‘onafhankelijke’ media hebben? Misschien niet. Dat komt echter omdat onze politici en bureaucraten subtielere, minder botte manieren hebben gevonden om onze hersenen te vullen met propaganda.

Wie weet? President Obama zou, net als zijn voorganger, misschien wel de grootste voorstander van allemaal zijn in dit nieuwste verhaal over ‘massavernietigingswapens’. In dit geval heeft iemand ze blijkbaar gebruikt, maar Washington weet waarschijnlijk niet echt wie, en het kan hem uiteindelijk niets schelen. 

Lawrence Davidson is hoogleraar geschiedenis aan de West Chester University in Pennsylvania. Hij is de auteur van Foreign Policy Inc.: privatisering van het nationale belang van Amerika; Amerika's Palestina: populaire en officiële percepties van Balfour tot de Israëlische staatund Islamitisch fundamentalisme.