Zelfs de hyperpartijdige Newt Gingrich heeft zijn mede-Republikeinen bestraft vanwege eindeloze negativiteit en gebrek aan positieve ideeën. Maar terwijl de wielen van de overheid tot stilstand komen, blijven bedrijfslobbyisten ze met veel geld smeren, merkt Michael Winship op.
Door Michael Winship
‘Ik mis het Congres als een tand met een abces.’ Dat vertelde voormalig vertegenwoordiger Steven LaTourette National Journal de andere dag. Hij werd geciteerd in een artikel waarin de vraag werd gesteld: “Is het Congres gewoon niet meer leuk?” Nee, dat is niet zo.
Niet dat het ooit een vakantiereis naar Busch Gardens was (op zijn huwelijksreis bracht een ex-schoonvader van mij een dag door in dat park met een Europees thema in Virginia en kwam thuis in de overtuiging dat hij daadwerkelijk in zes landen was geweest). En zeker niemand mist echt de 19e-eeuwse dagen toen leden van het Congres andere leden met wandelstokken sloegen (hoewel ik me de realityshow nu elke dag op The Learning Channel kan voorstellen).
Voormalig voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Newt Gingrich. (Officiële foto)
Maar serieus. “Hoewel partijdigheid een blijvend onderdeel is van de Amerikaanse politiek, kan ik voor het soort hyperpartijdigheid dat we nu zien er de afgelopen honderd jaar geen precedent voor vinden.” Dat zegt Bill Galston, een senior fellow van het Brookings Institution en mede-oprichter van No Labels, dat 100 Democratische en Republikeinse wetgevers heeft samengebracht in een ‘Problem Solvers Coalition’. Tjonge, is dat altijd de triomf van hoop over ervaring?
"Als het je verlangen is om iets gedaan te krijgen, zul je erg gefrustreerd raken", legde Galston uit National Journal. De leden “die naar Washington kwamen om een ideologische oorlog te voeren tegen wat zij zien als een tweeledige status quo, als je het hen vraagt, zullen ze zeggen dat het verprutsen van de werken geen deel van het probleem is, maar een deel van de oplossing. Ze zijn eigenlijk blij als er geen wetgeving komt, tenzij het het soort wetgeving is dat zij goedkeuren.”
Zoals het aannemen van talloze nutteloze resoluties om Obamacare te doden terwijl Detroit sterft, bruggen afbrokkelen en uitgehongerde kinderen geen voedselhulp kunnen krijgen. Nutteloosheid tot het punt waarop zelfs voormalig voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Newt “Laten we een maanbasis bouwen” Gingrich zegt dat de meeste Republikeinse wetgevers “nul antwoord” hebben op wat ze zouden doen in plaats van Obamacare: “Als we de strijd aangaan met Obamacare, we moeten mensen kunnen uitleggen wat we zouden doen om jouw leven beter te maken.”
Hij sprak op de bijeenkomst van het Republikeinse Nationale Comité in Boston. “We zitten momenteel gevangen in een cultuur – en je ziet het elke dag,” zei hij, “waarin we, zolang we negatief zijn en zolang we wreed zijn en zolang we onze tegenstander kunnen neerhalen, hoef je niets te leren.”
Oké, GOP, wat heb je met de echte Newt gedaan? Maar ondanks wat u hebt gehoord, is de geest van tweepartijenpolitiek in Washington niet dood. Kijk gewoon voorbij het vitriool, de bombast en de patstelling, en luister dan naar de ka-ching van de dichtstbijzijnde kassa, vormgegeven door vriendelijke lobbyisten en speciale interesses. Hun dikke portemonnees en diepe zakken brengen Democraten en Republikeinen als geen ander samen in een collegiale geest van kumbaya terwijl ze naar dollars duiken in ruil voor hun stemmen en invloed.
Net de andere dag, The New York Times meldde dat een van de meest luxueuze plekken aan tafel in het Capitool een zetel is in de House Financial Services Committee, degene die naar verluidt de banken en Wall Street reguleert. In de eerste helft van dit jaar hebben politieke actiecomités “opgericht door lobbyende bedrijven, vakbonden, bedrijven en andere groepen die hun agenda in het Congres proberen door te drukken” meer geld aan hun leden gegeven, bijna 9.5 miljoen dollar, dan enig ander comité.
Zoveel leden schreeuwen om een plaats aan de trog, dat er extra stoelen in de commissiekamer moesten komen. Eerstejaarsleden van beide partijen, met grote ogen en rijp voor het oprapen, zijn bijzondere doelwitten voor de geldmachine. Dat vertelde een lobbyist Times verslaggever Eric Lipton: “Het is bijna alsof je investeert in een draftkeuze voor de eerste ronde voor de NBA of NFL. Daar zit potentieel in. We doen dus een investering en we hebben goede hoop dat die investering rendement oplevert.”
Zoals Washington-journalist Mark Leibovich (een aankomend Moyers & Company gast) schrijft in zijn bestseller, Deze stad“Rijk worden is het grote tweeledige ideaal geworden: 'Geen Democraten en Republikeinen meer in Washington', luidt de stelregel, 'alleen miljonairs.' Het ultieme Groene feest. Je hoort nog steeds de term ‘openbare dienstverlening’ rondslingeren, maar vaak met ironie en in het volle besef dat zelfbediening nu het echte insiderspel is.”
Nog plezier? Aftredende wetgevers mogen dan terecht genoeg hebben van de instelling van het Congres, maar dat heeft velen van hen er niet van weerhouden hun ervaring daar te gebruiken als opstapje naar de thuisversie van “Who Wants to Be a Millionaire?”
Veel verslaggevers hebben het artikel van vorig jaar geciteerd De Atlantische, waarbij hij opmerkte dat in 1974 “3 procent van de aftredende congresleden lobbyisten werd. Nu is dat 50 procent van de senatoren en 42 procent van de leden van het Huis van Afgevaardigden.”
Een 11 augustus USA Today artikel van Fredreka Schouten verwijst naar een recente analyse van het onpartijdige Center for Responsive Politics: “30 leden van het Huis van Afgevaardigden en senatoren die tijdens het laatste congres hun ambt verlieten, werken nu voor lobbybedrijven of voor belangenorganisaties die lobbyen bij de federale overheid. Zij vertegenwoordigen bijna tweederde van de voormalige wetgevers van het 112e Congres waarvan het centrum heeft vastgesteld dat ze nieuwe banen hebben.”
Ronald Reagan's beeld van Washington als een stralende stad op een heuvel, die je tegenwoordig nog maar zelden tegenkomt, behalve op momenten van pracht en praal, is bezweken voor de realiteit van smerige, lucratieve deals. Het ja en nee van het Congres zwicht niet voor de stem van het volk, maar voor het dringende, verleidelijke gefluister van de dollar.
Michael Winship, senior schrijver bij de publieke beleids- en analysegroep Demos, is senior schrijver van de wekelijkse openbare televisieserie Moyers & Company. Voor commentaar of meer informatie, ga naar www.BillMoyers.com.
Wat hier werkelijk is gebeurd, is het verwijderen van intellectuele bekwaamheid uit het publieke discours. En dit is bereikt door ideologische constructies te vervangen door rationele interpretaties. Omdat deze ideologische constructies conceptueel van aard zijn, worden ze altijd het meest effectief gemanipuleerd door intellectuelen die hun uitgedaagde tegenstanders van retorisch rechts effectief te slim af zijn. Neoconservatieven waren vroeger liberalen. Dat was voordat ze besloten dat, hoewel het seculiere humanisme misschien wel de opkomende vloed zou zijn die alle boten zou optillen, het niet veel hielp waar het buitenlands beleid kruiste met emotionele en persoonlijke overtuigingen. In plaats van vast te houden aan de rationele grondslagen van staatsmanschap, gebaseerd op het algemeen welzijn en het nationale belang, hebben zij hun gezond verstand verraden door dogmatisme, slogans en bekrompen eigenbelangen te omarmen. Terwijl ze naar hetzelfde niveau zakten, verzekerden ze zich ervan dat hun eigen agenda meegevoerd zou worden op de stroom van fundamentalistische christelijke waanzin.
Ik weet zeker dat het een slechte smaak in hun mond achterlaat. Diane Feinstein kan er onmogelijk trots op zijn dat ze aan dezelfde kant staat als het gaat om rassengevechten en het slaan van de Bijbel tegen de levensreddende mensen, maar ze zit vast in de val van hypocrisie, samen met alle andere Neocons die uitverkocht zijn om hun zin te krijgen met een paar irrationele problemen. In plaats van een duel van verstand met ongewapende mannen, kozen ze ervoor om met varkens in de modder te worstelen. De varkens vinden het leuk. En nu is het het enige spel in de stad. Terwijl rechts geleidelijk veranderde in een entiteit die steeds minder rationeel is, heeft het ook een deel van zijn loyaliteit verloren aan de zaken die ooit door de Neocons werden verdedigd. Non-interventie en isolationisme, of we het nu zo noemen of niet, worden voor hen steeds aantrekkelijker.
Terwijl ons buitenlands beleid blijft evolueren in chaotische besluiteloosheid, zijn er minder kersen te plukken uit het rechtse moeras van vreemd fruit. De Neocons verlieten de liberale zaken waar hun voorouders ooit voor pleitten. Ze kochten de boerderij, maar haten de varkens. En ze vergaten de aardappelen te planten. De gebeurtenissen in Egypte lijken niet zozeer op een recente historische anekdote als op Hitlers “Machtergreifung” uit 1933. De “gleichschaltung”, benoemd tot kanselier door Von Hindenberg, wiens adviseurs vreesden voor een burgeroorlog die door Hitlers huurlingenleger zou worden gevoerd, omvatte de gevangenneming van politieke tegenstanders en culmineerde uiteindelijk in de “ Bloedzuivering” uit 1934. Von Hindenberg merkte terloops op: “Als geschiedenis wordt geschreven, moet er wat bloed worden vergoten”. Hetzelfde morele bankroet horen we van Neocons die volhouden dat Al-Sissi een pad naar democratische hervormingen heeft behouden. Weinig kans.
Het is echter merkwaardig dat de heer Winship de NY Times citeert:
“opgezet door lobbybedrijven, vakbonden, bedrijven en andere groepen die proberen hun agenda in het Congres te pushen” en neemt dat niet apart.
Dus ik wil. ‘Lobbyen bij bedrijven’ is een slogan die de volgende termen kan omvatten, en ‘vakbonden’ volgt onmiddellijk vóór ‘bedrijven’. ‘En andere groepen’ zouden NGO’s en andere belangenorganisaties zijn.
Het zou nuttig zijn om hier een cirkeldiagram voor te stellen. Als we de taart in tien plakjes zouden snijden, waarbij de hele taart de totale budgettering van de ‘lobbybedrijven’ vertegenwoordigt, hoeveel van die plakjes vertegenwoordigen dan de financiering van ‘vakbonden’, ‘andere groepen’ en ‘bedrijven’?