Amerika's lange geschiedenis van aderlating

Amerikanen beschouwen zichzelf graag als vredelievend, maar hun geschiedenis logenstraft dat zelfbeeld. Vanaf de genocidale oorlogen tegen de inheemse Amerikanen tot en met de huidige ‘oorlog tegen het terrorisme’ die op meerdere fronten plaatsvindt, hebben de Verenigde Staten het grootste deel van hun geschiedenis gevochten en gedood, zoals Lawrence Davidson opmerkt.

Door Lawrence Davidson

Er bestaat een Amerikaanse traditie van frequente oorlogen. In de loop van de geschiedenis van het land zijn de De Verenigde Staten zijn in oorlog geweest vrijwel voortdurend. Sommige hiervan waren relatief korte conflicten, zoals interventies op verschillende locaties in Midden-Amerika. Sommige zijn veel grotere en langere zaken geweest, zoals de Burgeroorlog, de Tweede Wereldoorlog en Vietnam.

Het punt dat hieruit moet worden getrokken is dat de bevolking van de Verenigde Staten er (misschien onbewust) aan gewend is altijd in een of ander soort gewapend conflict verwikkeld te zijn. Helaas levert deze geschiedenis een recente publieke verklaringdoor de algemeen adviseur van het Pentagon, Jeb Johnson, tot een beetje fantasievol idealisme. Hij benadrukte dat “oorlog moet worden beschouwd als een eindige, buitengewone en onnatuurlijke gang van zaken.” Zeker niet voor Amerikanen.

Met hun actieve veronderstelling dat de VS 's werelds beste kans vertegenwoordigen op de overwinning van 'goed' op 'kwaad', lijken Amerikanen bereid door te vechten zolang ze ervan overtuigd zijn dat ze winnen en het aantal slachtoffers laag is. Dat is misschien de reden waarom er geen volksprotest was toen Michael Sheehan, Obama's assistent-secretaris van Defensie voor 'speciale operaties', vertelde een hoorzitting in de Senaat dat de “oorlog tegen het terrorisme” van het land “minstens tien tot twintig jaar” langer zou kunnen duren (deze is al twaalf jaar aan de gang). In de reguliere media was er niet eens een merkbare optrekking van de wenkbrauwen van een presentator!

De reden die werd opgegeven voor de prognose van Sheehan was dat Al-Qaeda en zijn bondgenoten zichzelf blijven herscheppen zo snel als hun vermeende leiders in de vergetelheid kunnen worden gebracht. Wat in de reacties van het Congres en de media ontbrak, was de voor de hand liggende vraag: “hoe komt het dat” zulke groepen zichzelf blijven herscheppen?

Veel analisten van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken die bekend zijn met het Midden-Oosten weten dat het antwoord iets te maken heeft met het feit dat het Amerikaanse beleid in de regio sinds de aanslagen van 9 september niet significant is veranderd. Het merendeel van het personeel boven het middensegment bestaat uit politieke aangestelden die blijven beweren dat religieus fanatisme de drijfveer is voor de Al-Qaeda-types.

Natuurlijk zijn er aan beide kanten van de ‘oorlog tegen het terrorisme’ religieuze fanatici aan het werk, maar degenen in het Midden-Oosten hebben hun grieven om zich op te concentreren en het Amerikaanse beleid wordt gezien als een bron daarvan. Het feit dat de ‘oorlog tegen het terrorisme’ grotendeels een gevolg is van het Amerikaanse beleid dat door machtige speciale belangen op zijn plaats is gezet, doet de recente bewering van president Barack Obama in twijfel trekken dat ‘dit een rechtvaardige oorlog is, een oorlog die proportioneel wordt gevoerd als laatste redmiddel en uit eigenbelang. verdediging."

Het suggereert ook dat de strijd waarschijnlijk zal doorgaan totdat de rampzalige gevolgen ervan zo duidelijk worden voor het stemgerechtigde publiek dat de politici gedwongen worden te breken met hun aanhangers van speciale belangen. Dit is het echte criterium voor verandering, want onder de huidige omstandigheden zullen er altijd ‘terroristen’ zijn die, om een ​​bewering van president George W. Bush te herformuleren (en te corrigeren), ‘ons beleid haten’.

En wat valt er niet te haten aan draconische sancties, het bewapenen van dictators en het geven van openlijke steun aan de meest racistische staat in de regio?

Rules of Engagement

In de tussentijd heeft president Obama geprobeerd ‘rules of engagement’ te creëren voor het gebruik van het belangrijkste wapen van de regering in deze eindeloze oorlog: de op afstand bestuurbare bommen die we drones noemen. Deze regels zullen, zegt hij, zorgen voor ‘duidelijke richtlijnen, toezicht en verantwoordingsplicht’ en tegemoetkomen aan het partijdige gemopper in het Congres, zo niet aan de meer pertinente vragen van mensenrechtenactivisten.

Daartoe is de Het Witte Huis heeft richtlijnen uitgevaardigd betreffende procedures voor terrorismebestrijdingsoperaties zoals drone-aanvallen. De richtlijnen vertellen ons dat “er een wettelijke basis moet zijn voor het gebruik van dodelijk geweld” en beslissingen om dergelijk geweld te gebruiken tegen individuele terroristen buiten de Verenigde Staten en gebieden met actieve vijandelijkheden worden genomen op de hoogste niveaus van de Amerikaanse regering. Het document zet vervolgens andere specifieke voorwaarden voor het gebruik van dodelijk geweld uiteen, waaronder:

1. “Bijna zekerheid” dat het terroristische doelwit aanwezig is.

2. “Bijna zekerheid” dat niet-strijders niet gewond of gedood zullen worden.

3. Een beoordeling dat “vangst niet haalbaar is op het moment van de operatie.”

4. Een beoordeling dat de relevante overheidsinstanties in “het land waar actie wordt overwogen de dreiging voor Amerikaanse personen niet effectief kunnen of zullen aanpakken.”

5. Een beoordeling dat “geen andere redelijke alternatieven bestaan” om de dreiging voor Amerikaanse burgers effectief aan te pakken.

Tot slot: “Internationale rechtsbeginselen, waaronder respect voor de soevereiniteit en het recht van gewapende conflicten, leggen belangrijke beperkingen op aan het vermogen van de Verenigde Staten om unilateraal op te treden en aan de manier waarop de Verenigde Staten geweld kunnen gebruiken. De Verenigde Staten respecteren de nationale soevereiniteit en het internationaal recht.”

Het probleem met deze richtlijnen, afgezien van een aantal ongedefinieerde termen als ‘bijna zekerheid’, ‘redelijk’ en ‘haalbaar’, is dat de criteria een verkeerde voorstelling van zaken geven aan de werkelijkheid of volkomen onbetrouwbaar zijn. Volgens het internationaal recht bestaat er bijvoorbeeld geen ‘wettelijke’ basis voor dit soort gebruik van ‘dodelijk geweld’.

Wat de regering-Obama (en het Bush-regime daarvoor) heeft gedaan is de illegale Israëliër aanpakken “gerichte moord” programma, dat het gedrag van een schurkenstaat vormt. Zelfs vanuit een binnenlands juridisch perspectief zullen Obama's criteria voor gerichte moord achter gesloten deuren worden uitgevoerd. Er zal geen sprake zijn van een eerlijk proces. En er zal geen verantwoordelijkheid zijn voor ‘fouten’.

Ten slotte wordt niets uit de richtlijnen in wetgeving omgezet en daarom zijn ze, uitgaande van een poging om daadwerkelijk aan hun criteria te voldoen, specifiek voor het presidentschap van Obama en hebben ze geen gezag over zijn opvolgers. Zoals Kenneth Roth, directeur van Human Rights Watch, het verwoordde: “slechts een belofte dat de VS binnen vastgestelde richtlijnen zullen werken. . . geeft weinig vertrouwen dat de VS het internationaal recht naleeft.”

Gedurende de geschiedenis van het land, van de ene oorlog na de andere, is er een parallelle geschiedenis geweest van cyclische verslechtering en herstel van grondwettelijke rechten.

Maar met de hartgrondige omarming door de regering van gerichte moordpartijen, de moderne surveillancetechnologie en het precedent van offshore-gevangenissen voor ‘vijandelijke strijders’, kun je je afvragen of het herstel van rechten van nu af aan ooit volledig gelijk zal kunnen staan ​​aan het verlies ervan. Misschien gaat het nu echt bergafwaarts voor de vrijheid in het ‘land van de vrijen’.

Lawrence Davidson is hoogleraar geschiedenis aan de West Chester University in Pennsylvania. Hij is de auteur van Foreign Policy Inc.: privatisering van het nationale belang van Amerika; Amerika's Palestina: populaire en officiële percepties van Balfour tot de Israëlische staatund Islamitisch fundamentalisme.