Syrische rebellen aarzelen bij vredesbesprekingen

Rusland en de regering-Obama hebben enkele stappen gezet in de richting van een vredesregeling in Syrië, ook al versterkt Rusland zijn steun aan het omstreden regime van Bashar al-Assad. Maar er is een obstakel ontstaan ​​nu de diep verdeelde Syrische rebellen weigeren een ontmoeting te hebben met de vertegenwoordigers van Assad, merkt ex-CIA-analist Paul R. Pillar op.

Door Paul R. Pillar

Redelijke mensen kunnen het oneens zijn over wat ze moeten doen met Syrië, een probleem waar geen goede oplossingen voor bestaan, en vooral over wat ze moeten doen met betrekking tot hulp aan Syrische rebellen. Er mag echter geen onenigheid bestaan ​​over de vraag of de Verenigde Staten, een potentiële weldoener, zich niet laten ondermijnen of hun diplomatie laten ondermijnen door de rebellen, die de smekelingen zijn.

Toch wordt dat een mogelijkheid wanneer we horen het hoofd van de rebellen Syrische Nationale Coalitiekoud water gooien op de vredesconferentie die minister van Buitenlandse Zaken John Kerry en zijn Russische tegenhanger afgesproken hebben te organiseren en zeggen dat zijn groep zal wachten met deelname totdat zij ziet wie van het Assad-regime zou kunnen komen.

In een openbare verklaring tijdens de “Vrienden van Syrië”-bijeenkomst van deze week: Kerry gekoppeld het concept van meer hulp aan de rebellen en de onwil van het Assad-regime om deel te nemen aan vredesbesprekingen. Je hoopt dat hij privé een omgekeerde boodschap heeft overgebracht aan vertegenwoordigers van de rebellen.

Er zou niets mis mee zijn om zo’n boodschap ook openbaar te maken. Het zou deel uitmaken van een consistent beleid waarbij Amerikaanse beslissingen over hulp aan rebellen zouden worden bepaald door de bereidheid of onwil van elk kant om te onderhandelen en om serieus te onderhandelen.

Te midden van al het gepraat dat Assad moet vertrekken, is er vanuit het standpunt van de Amerikaanse belangen geen reden om zijn vertrek als een doel op zich te beschouwen. Het is hooguit een middel om andere doeleinden te bereiken, die te maken hebben met instabiliteit of extremisme in Syrië.

Een nog fundamenteler onderscheid is dat tussen doelstellingen, uiteindelijke of tussenliggende doelstellingen, en diplomatieke modaliteiten zoals wie er precies aan de onderhandelingstafel zal zitten. Over het algemeen is het, ongeacht de doelstellingen, beter om partijen erbij te betrekken dan ze uit te sluiten, waardoor de kans alleen maar groter wordt dat ze spoilers zijn. Dit principe geldt voor buitenstaanders, inclusief Iran.

Wat de insiders en specifiek het Assad-regime betreft, zou het moeilijk zijn om elk proces waarin dat regime niet volledig aan tafel zat in de vorm van vertegenwoordigers van zijn eigen keuze als vredesbesprekingen te bestempelen. Denk bovendien eens aan de prikkels van de aanhangers van het regime om te praten of te vechten, om samen te werken of te bederven.

Een breed scala aan mogelijkheden voor een nieuw Syrië zou het gemeenschappelijke kenmerk hebben dat Bashar Assad niet de leiding heeft. Maar deze mogelijkheden kunnen zeer van elkaar verschillen als het gaat om het vermogen van degenen die momenteel het regime steunen om een ​​nuttig leven te leiden in het nieuwe Syrië, of überhaupt te leven.

Als ze niet geloven dat hun belangen eerlijk vertegenwoordigd zullen worden bij het scheppen van een nieuwe orde, zullen ze eerder een strijd tot de dood als enige oplossing beschouwen. Iedereen die de werkelijkheid niet onderkent, verdient geen hulp.

Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)