Amerika's vergrendelde onveiligheidsstaat

Opduikend bewijsmateriaal uit de bomaanslagen op de Boston Marathon suggereert dat de brute aanval op onschuldige burgers werd ingegeven door de woede van twee broers tegen overzeese misdaden van de Amerikaanse regering. In dat opzicht zou de afsluiting van Boston door de staat van beleg een voorproefje kunnen zijn van de toekomst, zegt Phil Rockstroh.

Door Phil Rockstroh

Het leven, zoals dat van moment tot moment in de bedrijfs-/consumentenstaat wordt geleefd, impliceert het heen en weer bewegen tussen toestanden van verveling, stress en zwijmelingen van massamedia en afleiding van de consument. Daarin besteedt men een groot deel van zijn economisch geplaagde leven aan pogingen om de eindjes aan elkaar te knopen en niet gek te worden van de druk en de verveling.

Waar komt een vaag concept als vrijheid überhaupt in beeld, behalve als het een voorbode is van een ongericht gevoel van onbehagen dat maar al te veel mensen verwachten van autoriteit om uit te bannen? Het vinden van een balans tussen angst en vrijheid is niet iets dat ons gemakkelijk afgaat.

“Angst is de duizeligheid van de vrijheid.” Søren Kierkegaard

In een samenleving die kampt met een gebrek aan doel en betekenis, is het gemakkelijk om patriottisme, loze zelfpromotie en chauvinisme te verwarren met kracht en karakter, terwijl ze in feite een gruwel zijn.

Zwakte compenseert door een cretineuze branie te beïnvloeden. Degenen die geen centrerende kern hebben, hunkeren naar macht. Onder dit alles beeft iemand die bang is intimiteit te riskeren de angst die wordt geteisterd door de kwetsbaarheid die gepaard gaat met het riskeren van liefde. Degenen die bang zijn voor de onzekerheid die inherent is aan intimiteit en vrijheid, zien een wereld vol alomtegenwoordig gevaar. Ze terroriseren zichzelf; daarom zien ze overal terroristen.

Onlangs werd een Amerikaanse stad afgesloten vanwege de zoektocht naar een eenzame, 19-jarige verdachte. Er waren dertig verschillende wetshandhavingsinstanties bij betrokken. Dit is het soort autoritaire overkill dat emblematisch is voor een politiestaat, dat wil zeggen dat elk gevoel voor proporties verloren gaat, en dat is handig ook.

Waarom? Omdat deze opgeblazen, overgefinancierde politiebureaus de behoefte hebben om hun bestaan ​​te rechtvaardigen. En één manier om dit te doen is het in stand houden van een verhoogd niveau van angst, door het creëren van een cultuurbrede, zichzelf resonerende feedbacklus van hysterie.

Als er dus een voortdurende, dreigende dreiging bestaat voor iedereen die ons dierbaar is, kunnen de agenten van de politiestaat hun gezag behouden en kan de politieke klasse zonder publiek toezicht opereren.

De gebeurtenissen die volgden in de nasleep van de bommen die op de marathon van Boston afgingen, hebben gediend als een objectieve les in hoe de politiestaat/militaristische waanzin van autoritaire excessen wordt genormaliseerd. Hoe strijdlustig onwetende, koppige nationalisten en zenuwachtige ninnies zullen hun rechten verspelen vanwege de illusie van veiligheid.

Onder de verveling, angst en verveling van de heerschappij van de bedrijfsstaat raken mensen high van de bijnierschors die wordt veroorzaakt door de feedbackloop van de massamedia. Ook is er de illusie dat je de ban van vervreemding kunt doorbreken en deel gaat uitmaken van een grotere orde.

Het is verontrustend dat de door adrenaline geteisterde, nieuws-als-massa-spektakel-publiek/klaar voor autoritarisme van de VS onverschillig lijkt te zijn voor, of zich niet bewust is van, het volgende: de test van een vrije samenleving komt wanneer die samenleving op de proef wordt gesteld onder dwang, bijvoorbeeld door de machtszuchtige, autoritaire freaks die de leiding hebben niet toe te staan ​​de daden van een paar gewelddadige, verloren zielen te gebruiken als een middel om de vrijheid in te perken en de onverklaarbare macht voor zichzelf te consolideren.

De flacks, agenten en handhavers van het staats-/militaristische imperium van het bedrijfsleven zijn bang voor de detailhandel, in het bijzonder in valse, ontheemde en overdreven angsten. De collectieve geest van het imperium is een huis van vervormde spiegels waarin de schijn niet te vertrouwen is en elk gevoel voor verhoudingen verloren is gegaan. De waarneming wordt scheef gezet; Zo wordt de sluwste en gevaarlijkste vijand van allemaal de eigen geest.

Kleine bedreigingen worden gezien als dreigend gevaar; een Rumpelstiltskin in Reverse Effect komt in het spel. Dringende zaken worden verwaarloosd, omdat obsessie met trivia alle dingen overtreft. Een imperium wemelt van de bewapening, zonder onderscheid, gericht op onzichtbare wezens.

Verkeerd gerichte angst is een fantoom. Je kunt de hele dag proberen hem te slaan, maar zonder resultaat, behalve dat je geagiteerd en uitgeput achterblijft. Blijf doorgaan en je zult instorten van uitputting. Dit is de manier waarop imperiums aan hun einde komen. Een reus wordt gek, bedwelmd door het zoemen van vliegen hallucineert hij een squadron draken.

Ontmoet daarom je angsten, kijk ze in de ogen, leef er een tijdje tussen. Ontdek of ze bestaan ​​uit een insect dat tegen je ruit zoemt of uit een draak op het dak.

Na het lijden of getuige zijn van een traumatische gebeurtenis, lang nadat de pijnlijke gebeurtenis voorbij is, zal men blijven vrezen voor een herhaling van het incident. Maar al te vaak raakt men opgesloten in een staat van hyperwaakzaamheid en installeert men een politiestaat van de geest, en door dit te doen komt er een blokkade van empathie en verbeeldingskracht tot stand.

De erfenis van een door angst geteisterd verleden ontneemt de toekomst van mogelijkheden. De tijd verstrijkt, maar toch blijf je als verstijfd staan, geketend aan het unieke moment van een trauma dat al lang voorbij is. De verbeelding kwijnt weg; iemands vermogen om lief te hebben vervaagt.

Dit is de ellendige erfenis van gebeurtenissen zoals de bomaanslag op de Boston Marathon en de daaropvolgende belegering van de stad door de politiestaat. Als je nieuwsgierig bent naar de reden waarom de Amerikaanse cultuur steeds afstompender is geworden – waarom het dagelijkse leven in het land is ontdaan van weerklank, inspiratie en verstoken is van een vitale kern – hoef je niet verder te zoeken dan de emotionele terugslag die wordt veroorzaakt door de nationale (on)veiligheidsstaat. .

Pas als je ervoor kiest om de gebarsten bewakers van de eeuwige en ontheemde angst – zowel persoonlijk als collectief – te verwerpen, herwin je het vermogen om je vrijelijk in de wereld te bewegen. De ketenen van iemands opgesloten hart zijn verbroken. Je bent vrij om vastgehouden te worden in de omhelzing van het huidige moment. De toekomst, minder beperkt door een onderdrukkende erfenis, kan zich ontvouwen als de dageraad van een pasgeboren dag.

Het ervaren van angst komt niet neer op zwakte; in plaats daarvan houdt moed, wanneer geteisterd door angst, in dat je de ene voet voor de andere zet. Pogingen om angst uit het bewustzijn te bannen zijn geen haalbare optie. Het is niet mogelijk om angst en trauma uit te wissen door het oproepen van de wil. Zelfs als het lijkt alsof ze verbannen zijn, zullen ze terugkeren als kwade geesten en loeiende demonen van de geest. Je hart zal worden achtervolgd door hun ongeadresseerde grieven.

Hoe kunnen de VS geen spookland zijn? De met bloed doordrenkte grond van het land zingt klaagliederen. Lijkenkoortjes bestaande uit Afrikaanse slaven en inheemse volkeren jammeren vervloekingsliederen uit de gekwelde aarde onder ons. Terwijl de stemmen van degenen die wereldwijd zijn afgeslacht door ons streven naar een imperium, de natie al die tijd omringen in een omhullende, razende sfeer van beschuldigingen. Is het een wonder dat wij als volk zo vatbaar zijn voor collectieve paniek?

Je kunt een geest die bezit heeft genomen van je hart niet ontlopen. Je moet zijn grieven horen, met hem treuren over het onrecht dat hem is aangedaan, en hem dan zingen voor de volgende wereld. En om ervoor te zorgen dat hij niet terugkeert om je te achtervolgen: je moet zijn verhaal vertellen en het recht doen.

Als je weigert, zoals we op collectieve basis in de VS hebben gedaan, zul je je dagen doorbrengen in een waas van vage angst, en de enorme bewapening van het imperium en het hele apparaat van de nationale veiligheids-/toezichtstaat zullen er niet toe dienen om je te kalmeren. onbehagen.

Omdat wat door de tijd verloren is gegaan, nooit kan worden teruggehaald, is de herinnering een geest. Dit is de reden dat het verleden onze constante metgezel is. We horen deze geesten in de melancholische zucht die een moment van lachen teweegbrengt, terwijl geesten binnenin rouwen om dingen die onherstelbaar zijn.

Geheimen blijven niet begraven. Hun stemmen, gewelfd net onder de contouren van iemands bewustzijn, filteren omhoog uit de onderwereld. Wanneer we een stukje van hun gemompel opvangen, verandert het prille verlangen in een vage angst. We raken rond het middaguur in paniek op de markt; de hitte van eros kan alleen in bitterheid worden ervaren. Een natie met miljoenen niet-erkende Indiase doden begraven in de grond vindt bijvoorbeeld een onuitputtelijke voorraad vijanden in het buitenland.

De grond is niet stevig als deze is bezaaid met de rusteloze doden. Elk moment dreigt de aarde onder je voeten te bezwijken. Wat je zonder ceremonie begraaft, zal op zijn beurt jou begraven. De doden brengen je naar hun niveau voor een chtonische tête à tête.

Het late rijk is een knekelhuis. Binnen de grenzen worden de doden iemands vurigste vrijers. En dit is de reden: “Geheimen, stil, steenachtig zitten in de donkere paleizen van onze beide harten: geheimen die hun tirannie beu zijn: tirannen die bereid zijn onttroond te worden.” James Joyce, Ulysses

Het is gevaarlijk om bang te zijn voor de onzekerheid die inherent is aan vrijheid; dit is het middel waarmee vrijheid wordt ingeruild voor een gevoel van schijnveiligheid. Het gevolg is dat het gevoel voor verhoudingen scheef wordt gezet.

Een Amerikaan heeft bijvoorbeeld een tienduizend keer grotere kans om gedood of gewond te raken op het werk dan bij een terreurdaad (en dan zijn de gevaren die gepaard gaan met het heen en weer pendelen van en naar de werkplek en de stressgerelateerde pathologieën en ziektebeelden nog niet meegerekend). voortijdige sterfte als gevolg van het verkwisten van leven als economisch dier).

Laten we eens de oorlog aan het werk verklaren. Laten we een landelijke massamobilisatie organiseren voor geïnspireerde vrije tijd. In dit geval haten de terroristen (dwz de economische terroristen) ons werkelijk vanwege onze vrijheden.

Het is een gegeven in menselijke aangelegenheden dat we ons zullen laten leiden door onze misvattingen over elkaar. We ontvangen fragmenten van informatie door een lens van vooringenomenheid. We strompelen door het leven, geblinddoekt door vooroordelen. We komen anderen tegen wier zelfbedrog overeenkomt met het onze (in vorm natuurlijk, maar niet met de inhoud) en we uiten onze verbijstering over de omvang van hun dwaasheid.

Zo gaat het ook met menselijke interacties, van korte ontmoetingen tot tientallen jaren in een huwelijksbed. Maar als je de onmogelijke aard van dit alles omarmt, vindt er een soort doorbraak plaats. Wanneer je bereid wordt feilbaarheid toe te geven, je te koesteren in de warme gloed van je verbijstering, is de kans groot dat een andere feilbare ziel zich tot je aangetrokken voelt, op zoek naar een gemeenschap van herstellende verwarring.

Getroost door wederzijdse, goedaardige verbijstering (een gegeven wanneer ze worden geconfronteerd met het sublieme) ontspant ieder zich voldoende om het mysterieuze hart van de ander op te merken en dicht bij hen te worden getrokken.

Hoewel we ervan overtuigd zijn dat we angst ervaren vanwege de onvoorspelbare aard van het leven en de onmogelijkheid om de toekomst te bevatten, zijn we vaak bezorgd over de prikkelende wetenschap dat de wereld waaraan we ons vastklampen onderhevig is aan onontkoombare krachten van verandering.

Vaak geldt dat hoe groter de noodzaak is om de wereld met een nieuwe blik te bekijken, des te oogverblindender en kortzichtiger iemands visie wordt. We houden een handvol stof vast. In plaats van de wereld opnieuw te bezoeken en opnieuw te maken, besteden we onze uren in wanhopige toewijding aan het bouwen en wonen in een afbrokkelend mausoleum van gedoemde opvattingen.

Het late Amerikaanse rijk is een doodscultus. Het aantal doden stijgt in directe verhouding tot de rottende, nationalistische mythen die wij heilig willen verklaren. Vraag me naar mijn gevoel voor patriottisme, en je zult alleen maar stilte ontvangen, want wat niet bestaat, kan niet spreken.

Maar vraag me maar naar mijn gevoel van affiniteit met de hele mensheid – naar het gouden vuur van onze verbeelding dat ons aan alle dingen bindt, naar de kathedraal van onze botten die ons bindt aan het verdriet van de aarde – alleen als je risico’s wilt nemen. dat je oor onherstelbaar verbogen is door mijn monologen.

Het lot zal degenen begunstigen die hun waardigheid behouden, hun gevoel voor humor behouden en moeite hebben om hun gevoel voor schoonheid levend te houden, zelfs in nare tijden. Houd vast aan je vitale centrum, blijf in het levendige moment, al was het maar in het belang van degenen van wie je houdt.

Phil Rockstroh is een dichter, tekstschrijver en filosoof, woonachtig in New York. Hij is bereikbaar via: phil@philrockstroh.com/ en via Facebook: http://www.facebook.com/phil.rockstroh