Ontmanteling van de Amerikaanse postkantoren

De US Postal Service, die de natie sinds haar oprichting heeft verbonden, staat onder grote druk om te privatiseren, vooral van zakelijke rivalen en libertariërs. Maar postkantoren vertegenwoordigen enkele van Amerika's mooiste voorbeelden van openbare ruimte en een gemeenschappelijk doel, vertelt wetenschapper Gray Brechin aan Dennis J. Bernstein.

Door Dennis J. Bernstein

Er is een groeiende basisbeweging om de US Postal Service te redden van rechtse Republikeinen die het willen privatiseren en de meest lucratieve stukken willen overdragen aan bedrijven als Fed Ex en United Parcel Service. Fed Ex en voorstanders van privatisering hebben bij het Congres gelobbyd om dit mogelijk te maken.

Dennis J, Bernstein sprak met Dr. Gray Brechin, projectwetenschapper voor de Living New Deal aan de Universiteit van Californië, Berkeley. Brechin is betrokken bij de poging om het Amerikaanse postkantoor te redden als een publieke trust, evenals bij de volkskunst die in opdracht is gemaakt als onderdeel van de New Deal van Franklin Roosevelt.

DB: Ik wil een klein stukje voorlezen uit een stuk dat je medio vorig jaar hebt geblogd hierover: “Duizenden postkantoren staan ​​op het punt te worden omgebouwd tot appartementen, restaurants, vastgoedkantoren of gesloopt om de grote uitgaven van de posterijen te kunnen dekken. gefabriceerd tekort. Degenen die afhankelijk zijn van het postkantoor protesteren tegen de verdwijning van deze nog steeds vitale openbare dienst, maar slechts weinigen hebben geregistreerd wat deze brandverkoop betekent voor de architectonische en artistieke erfenis van het land…’

….en ik denk dat dit de deur is waar we in Gray Brechin zullen komen. Het is echt een van de instellingen van de overgebleven mensen, als je wilt. En dus kun je ons misschien een klein stukje geschiedenis vertellen over hoe het postkantoor zich ontwikkelde en waarom we een postkantoor nodig hebben als we internet hebben.

GB: Nou, ik had nooit gedacht dat ik een postkantoorstudie zou gaan doen, maar ik werd er min of meer in meegezogen omdat ik de afgelopen tien jaar de New Deal heb bestudeerd. We hebben het geïnventariseerd en in kaart gebracht en het zette me aan het denken over The Public in het algemeen. Want wat ik besefte was wat de New Deal was: het was een enorme uitbreiding van het idee van The Public, of, zo je wilt, het Gemenebest. Dat is wat wij allen eigen. En heel vaak, zoals bij het postkantoor, is dit wat we hebben betaald voor. Waar onze ouders en grootouders voor betaalden en bouwden.

Maar het wekte ook mijn belangstelling voor de oorlog tegen de New Deal, tegen Franklin Roosevelt, en ik besefte dat die al dertig tot veertig jaar aan de gang is. En het won echt aan kracht onder president Reagan, die een soort anti-Roosevelt was, weet je. Even charismatisch, maar met tegengestelde doeleinden.

En wat er gebeurde was dat deze neoliberalen, zoals we ze nu noemen, en libertariërs de macht onder Reagan begonnen over te nemen. En in 1986 kwamen ze met iets dat ‘Starve the Beast’ heette. Dat kwam uit het Witte Huis. Ten eerste is het interessant dat u uw regering 'Het Beest' noemt. Je weet dat dit een geweldige manier is om mensen ervan te distantiëren, en het als vijand te zien in plaats van als vijand us. En daar was Reagan heel goed in. Maar het idee achter Starve the Beast was dat je opzettelijk je regering failliet laat gaan door middel van belastingverlagingen en belastingverschuivingen; dat wil zeggen, een verschuiving van progressieve naar regressieve belastingen.

Je doet dit over een lange periode, het is een lange mars door de instellingen en door dat te doen kun je daadwerkelijk van The Public afkomen. En je kunt er zelfs een hele mooie winst mee maken als je privatiseert wat de commons waren en het weghaalt van het publiek dat ervoor heeft betaald en het heeft gebouwd. En dat is in wezen wat er met het postkantoor gebeurt.

Ik zal je nog iets vertellen dat gebeurde, want wat er met het postkantoor gebeurt, houdt verband met wat er gebeurt met het openbaar onderwijs, openbare parken, enz. In de jaren negentig gaf ik aardrijkskundeles en gaf ik een rondleiding door het San Francisco Presidio, dat werd op dat moment net overgeplaatst van het leger naar de Park Service. En terwijl ik de studenten meenam naar een gebouw, nam een ​​van de nieuwe rangers me apart en zei: ‘Let hier heel goed op.’ Hij zei: “Van geen enkel ander nationaal park is vereist dat het winst maakt.” Hij zei: “Dit is het begin van wat ze met de nationale parken gaan doen.”

En inderdaad, wat er gebeurde was dat de Presidio Trust, die door de president wordt aangesteld, voornamelijk uit vastgoedmensen bestaat. Het Presidio dient dus als een soort model voor wat er met de andere nationale parken zou kunnen gebeuren, vooral als we de 'fiscal cliff' verlaten en er geen geld meer is om ze te exploiteren. En dat is in wezen wat er met het postkantoor is gebeurd. In 2006 werd de Postal Accountability and Enhancement Act aangenomen door het Congres, een betaald Congres, zou ik kunnen toevoegen, betaald door UPS en Fed Ex en Pitney Bowes en andere bedrijven.

DB: Een zeer onrendabel congres. Ik denk niet dat ze veel geld verdienden... maar hoe dan ook...

GB: Ze hebben zich feitelijk gedragen als de bandieten die ze zijn. Fed Ex is een van de grootste lobbyisten en geeft enorme hoeveelheden geld aan congresleden, en zij willen het postkantoor. Ze willen de winstgevende activiteiten van het postkantoor. Ze worden gesteund door de rechtse en libertaire denktanks, zoals het American Enterprise Institute, het Cato Institute, het Independent Institute en de Peter Peterson Foundation. Ze hebben hier allemaal papieren over gedaan, en ook door ALEC, de American Legislative Exchange Council, wiens vuile vingerafdrukken ik overal in die wet uit 2006 in het Congres zie, die nu de postdienst vergiftigt en doodt, zodat ze nu, niet we hoeven alleen maar te bezuinigen op de diensten, en iedereen heeft het gemerkt, omdat we de ontmanteling van deze openbare dienst feitelijk onder onze ogen aanschouwen.

Maar ze verkopen ook onze onroerend goed, en onze kunst. Ik zeg dat heel bewust. Het is niet van hen; zijn dragen, we bezitten het allemaal, en je moet altijd de eerste persoon meervoud gebruiken als je hierover spreekt. Het is niet van hen. Vooral de kunst die de regering-Roosevelt heeft gecreëerd en die uniek is voor de Verenigde Staten.

DB: Ik wil wel een paar minuten de tijd nemen om te praten over wat er op het spel staat in termen van deze structuren, de kunst en wat ze in die context voor mensen betekenen.

GB: Nou, nogmaals, Dennis, ik bedoel, zo ben ik hierin terechtgekomen. Want terwijl ik naar die gebouwen keek, raakte ik steeds meer verbaasd over hun kwaliteit. En over hoe je sommige van deze oude postkantoren binnengaat en ze verheffen je omdat ze ruimte hebben, geweldige ruimtes, prachtige materialen, geweldig vakmanschap. En ik kwam erachter dat dat niet toevallig is.

Dit zijn de fysieke uitingen van de federale overheid door het hele land, in elk klein stadje, en in steden worden het feitelijk paleizen. En het idee daarachter was dat ze voor mensen, zo ver weg van Washington, DC, de integriteit en de openbare dienstverlening zouden vertegenwoordigen in het geval van de Postal Service. wat Ben Franklin, de eerste postmeester, in 1775 opzette om iedereen te dienen. Ook was het nodig om universele dienstverlening te bieden om de natie samen te binden, en wel tegen een zeer redelijke prijs. En dat doet het bedrijf sindsdien met succes. Maar deze gebouwen en de kunst erin zijn uniek, mooi en kostbaar. We kunnen het ons niet veroorloven ze kwijt te raken.

DB: En wat zit er bijvoorbeeld in? Wat bevindt zich in deze postkantoren? Als je over kostbare kunst praat, is dat geen overdrijving. Dit is buitengewoon spul.

GB: Nou ja, want dit is de kunstgalerie van het volk. Ze zijn het meest bekend om de muurschilderingen, maar er zijn ook sculpturen. En deze waren bedoeld om Amerikanen in de openbare ruimte weer naar zichzelf te weerspiegelen. Dit was nog nooit eerder gebeurd. Amerikanen zouden dus naar hun postkantoren kunnen gaan, wat vaak de meest openbare plek in hun stad is, en ze zouden het werk zien dat ze doen. Nou ja, ze zagen ook hun geschiedenis, hun legendes, enz. Maar meestal zagen ze hun werk en het bracht de waardigheid van arbeid over, van veeteelt, landbouw, mijnbouw, visserij, wat dan ook de plaatselijke specialiteit mocht zijn.

Maar het draait allemaal om werk. Dat was natuurlijk belangrijk tijdens de depressie, toen mensen geen werk hadden, dus wilden ze zien wat hun leven betekenis gaf, dat werk. En wat mij ook heeft verrast is hoe vaak het om postbodes gaat. Ik realiseerde me dat dit is om het soort alledaagse heldenmoed te vieren van het werk dat mensen doen om de natie samen te binden, om met elkaar te communiceren en elkaar te dienen. Daar denken wij niet aan. En ik heb er nog niet eerder over nagedacht, wat een wonder het postsysteem is en de mensen, de honderdduizenden mannen en vrouwen die dat soort werk doen.

Nu waardeer ik het enorm en ik bedank altijd mijn postbode, want hij krijgt nog veel meer werk, eigenlijk, als ze de bezorging op zaterdag afschaffen, want maandag moet hij weer een dag post vervoeren, als Postmaster Generaal [Patrick] Donahoe schrapt zaterdagbezorging. En hij zal rond acht uur 's avonds bij jullie thuiskomen met een zaklamp en ziet er heel, heel moe uit.

DB: Werkelijk? En een aantal bekende kunstenaars namen deel aan deze schilderijen, als onderdeel hiervan. Wie hangt er bijvoorbeeld aan de muren?

 

GB: Veel van de artiesten zijn artiesten die je waarschijnlijk niet zou herkennen, ook al waren ze in hun tijd wel bekend.

DB: Maar de mensen daar zullen de mensen herkennen aan de muurschilderingen op de muren.

GB: Oh, ze zullen zichzelf en hun omgeving enz. zien, zoals ik hun mythen zei. … Er is er een in Troy, New York, er zijn prachtige muurschilderingen van de Legend of Sleepy Hollow, want dat is waar Washington Irving rondhing, in dat gebied. Maar sommige artiesten waren eigenlijk behoorlijk beroemd. Paul Cadmus, Adolf Gottlieb, enz. Mijn favoriet is natuurlijk Ben Shahn, een van de grote sociaal realisten van die tijd.

En het grappige is dat ik afgelopen mei een artikel schreef voor de Living New Deal-nieuwsbrief en ik zei specifiek dat als de directie van het postbedrijf erachter zou komen hoeveel die kunst waard is, ze dat ook zouden verkopen. Een paar weken geleden kondigde het bedrijf aan dat het het postkantoor in Central Bronx gaat verkopen. Een heel groot postkantoor uit de New Deal en er zitten dertien muurschilderingen van Ben Shahn in die waarschijnlijk meer waard zijn dan het gebouw en het onroerend goed waarop het staat. Dertien muurschilderingen en ze tonen Amerikanen die hun werk doen in fabrieken, met boorhamers, enz. En er werd hem daarnaar gevraagd, en hij zei dat hij de mensen in de Bronx wilde laten zien wat voor soort werk mensen overal in de Verenigde Staten doen. niet alleen daar, maar overal elders. Het is een feest van de arbeid.

DB: En ik wilde je vragen iets te praten over iets dat je in een eerder interview noemde, over vrienden en historici die naar de Verenigde Staten komen en een postkantoorrondleiding maken, toch? Via het postkantoor studeren ze geschiedenis.

GB: Ja. Ik heb vrienden in Australië die graag naar de VS komen en roadtrips maken zodat ze onze postkantoren kunnen zien, want je weet nooit wat je tegenkomt in deze kleine steden. Vaak kom je een prachtig gebouw tegen en heel vaak zit er kunst in. Maar het is altijd een verrassing en eigenlijk is het aanstekelijk, want ik doe nu ook hetzelfde. Wanneer ik reis, zorg ik ervoor dat ik de kleine stadjes bezoek, naar binnen ga... en soms ben ik gewoon verbijsterd. Zoals ik onlangs in Oregon was, ging ik naar Grants Pass en het is allemaal bekleed met het mooiste spinnenwebmarmer, met bronzen versieringen, enz.

DB: Ik zou graag een rondleiding willen geven langs interviews met postmaster-generaals in kleine steden...

GB: Zou dat niet geweldig zijn?

DB: We praten een beetje over wat we gaan verliezen en wie het gaat verliezen. Wie wint? En er zijn specifieke mensen die betrokken zijn waar we iets over moeten weten, toch?

GB: Nou ja, er valt veel te winnen. Zoals ik al zei, willen United Parcel Service, Fed Ex en Pitney Bowes allemaal de winstgevende activiteiten van hun publieke rivaal. En dus steunden ze waarschijnlijk deze gewetenloze daad in 2006, die nu het postkantoor de dood in jaagt, met veel succes. Ik zou zeggen dat postmeester-generaal Patrick Donahoe waarschijnlijk een heel gemakkelijke baan op hem wacht bij FedEx.

DB: Dat lijkt nogal voor de hand liggend.

GB: Oh, dat denk ik wel, dat is de oude draaideur. Maar het belangrijkste is dat de pers hier op schandelijke wijze op is neergekomen. Eigenlijk heeft het het grote geheel niet gezien. Af en toe wordt de wet uit 2006 genoemd als de directe oorzaak van waarom dit allemaal gebeurt. Maar het heeft iets heel belangrijks niet opgemerkt, en dat is het onroerend goed. Deze postkantoren waren ontworpen voor de centra van elke stad en stad, omdat ze het meest toegankelijk moesten zijn en zowel alle bedrijven als de mensen op die plaatsen moesten bedienen. Wat gebeurt er plotseling als dit allemaal op de markt komt? Welnu, er wordt conservatief geschat dat de vastgoedportefeuille die de US Postal Service voor ons in bewaring heeft, ongeveer 105 miljard dollar waard is. En als iemand dat in handen kan krijgen, gaat hij een hele mooie winst maken.

Dus in juli vorig jaar gaf de Postal Service een exclusief contract aan een gigantisch vastgoedbedrijf genaamd CBRE. CB. Richard Ellis is een gigantisch bedrijf dat deel uitmaakt van een holdingmaatschappij die eigendom is van de miljardair en private equity-financier Richard C. Blum, een regent van de Universiteit van Californië, die druk bezig is geweest met het privatiseren van mijn universiteit. Maar hij is toevallig ook getrouwd met senator Dianne Feinstein, waarschijnlijk de machtigste senator in het Congres. Dit is een buitengewoon belangenconflict, maar niet ongewoon in de geschiedenis van senator Feinstein. Ze heeft veel belangenconflicten gehad die de reguliere pers niet echt heeft onderzocht. Maar dit is echt een stinkende. En dus is CBRE bezig met de verkoop van ons pand, en onze kunst gaat mee. Het is vaak een soort pakketdeal. En dat heeft de pers helemaal niet opgemerkt.

DB: Nou, belangenverstrengeling hier? Weet je, wat is het standpunt van senator Feinstein over het redden van het postkantoor?

GB: Oh, nou, ze zegt dat ze er eigenlijk een voorstander van is. De enige krant die hier echt over berichtte was de kleine La Jolla Licht krant omdat hun postkantoor in de binnenstad met een zeer mooie muurschildering te koop is.

DB: Heeft ze daar geen huis, of zoiets?

GB: Dat is een van de weinige plaatsen waar ze geen huis hebben. Ze hebben er ongeveer zeven of acht, ik kan het niet bijhouden. Deze mensen doen het heel goed. Hun landhuis in San Francisco ligt eigenlijk net onder dat van de Getty's, met een mooi uitzicht op de baai. Maar ja, haar kantoor zei dat ze eigenlijk probeerde de mensen in La Jolla te helpen hun postkantoor en de muurschildering te redden. Nou, ik kan me heel goed voorstellen dat dat zo was, omdat La Jolla gevuld is met een heleboel zeer rijke mensen die campagnebijdragen leveren.

DB: Ze willen hun prachtige muurschildering niet verliezen.

GB: Nee. Ze is dus erg bezorgd voor de mensen van La Jolla. Maar ze is niet bij ons geweest in Berkeley, of Ukiah, of Canby, Oregon, of de Central Bronx, of al die plaatsen. Ze is lang niet zo bezorgd over die postkantoren. Eigenlijk zwijgt ze er volledig over. En ik kan begrijpen waarom.

DB: Ik wil dit interview afsluiten door u de kans te geven een samenvatting te geven en te zeggen wat er op het spel staat: wat is hier de kern van de zaak? Waar gaat deze strijd eigenlijk over?

GB: Nou, de kern van de zaak is The Public. Alles in ons gemenebest wordt van ons gestolen. Ik werd onlangs met arrestatie bedreigd omdat ik probeerde het hoofdpostkantoor van Philadelphia binnen te gaan, waarvan ik ontdekte dat het verkocht was. En ik zei tegen de bewaker: "Ze nemen alles van ons af." En hij zei: ‘Ja, dat weet ik. Ga nu weg.” En ik werd bedreigd met arrestatie en inbeslagname van mijn camera. Dit is wat er gebeurt. Het is de omheining van onze commons, van alles. En Dennis, het publiek staat centraal in een republiek. Dit is wat wij allen eigen. Wanneer het ons allemaal wordt ontnomen, zijn we allemaal enorm verarmd, en zijn zij enorm verrijkt.

Slechts een heel, heel klein aantal mensen zal alles bezitten en ons regeren. En dat voorbeeld zien we bij Dianne Feinstein en haar man die de varkenstrog ingaan, door weg te nemen wat werkelijk van ons allemaal is, waar onze ouders voor betaald hebben, wat de kunstenaars schilderden, de beeldhouwers beeldhouwden. Wij kunnen dit niet laten gebeuren. Dit is van ons allemaal en staat centraal in wat Amerika, op zijn best, ooit was. We kunnen niet toestaan ​​dat ze het van ons stelen.

Dennis J. Bernstein is een gastheer van “Flashpoints” op het Pacifica-radionetwerk en de auteur van Special Ed: Stemmen uit een verborgen klas. U kunt toegang krijgen tot de audioarchieven op www.flashpoints.net. Hij is te bereiken via dennisjberstein@gmail.com.