De pluralistische politiek van Egypte

Hoewel Amerikaanse waarnemers de neiging hebben om de Egyptische politiek door een seculiere versus islamitische lens te bekijken, is een duidelijkere manier om te zien wat er in dat belangrijke Arabische land gebeurt het onderzoeken van andere kwesties, zoals de economie, die Egyptenaren motiveren, schrijft voormalig CIA-analist. Paul R. Pijler.

Door Paul R. Pillar

Een tegenvaller rapport in de Washington Post over de gebeurtenissen in Egypte begint met de observatie: “De ongelijksoortige oppositiegroepen in Egypte blijven zo verdeeld dat analisten en activisten zeggen dat ze het risico lopen het laatste grote besluitvormingsorgaan in het land aan islamisten te verliezen als het land gaat stemmen bij de komende parlementsverkiezingen.”

Deze boodschap, en de consternatie die daarmee gepaard lijkt te gaan, zegt minstens zoveel over onze eigen manier om naar binnenlandse verdeeldheid en politieke concurrentie in een land als Egypte te kijken als over hoe de mensen in die landen naar die dingen kijken. .

De islamistisch versus seculiere dimensie is voor ons een lens voor alle doeleinden geworden waardoor we vrijwel alles lijken te bekijken wat er niet alleen in Egypte gebeurt, maar ook in verschillende andere landen in het Midden-Oosten, vooral de landen die het meest worden getroffen door de turbulentie van de Arabische lente.

Ja, de islamistisch/seculiere dimensie is voor veel Egyptenaren opvallend, maar het is slechts één van de vele dimensies. De Post artikel beschrijft verschillende andere, die de verdeeldheid binnen de oppositie verklaren die het onderwerp van het artikel is.

Er zijn bijvoorbeeld meningsverschillen over het economisch beleid: linksen zijn gekant tegen een lening van het Internationale Monetaire Fonds (vermoedelijk vanwege de voorwaarden die aan de lening zijn verbonden) en vrijemarktliberalen hebben er verschillende opvattingen over. Amerikanen verschillen voortdurend van mening over het economisch beleid; Waarom kunnen Egyptenaren dat niet?

Je zou net zo goed dezelfde lens kunnen gebruiken, maar over het algemeen doen we dat niet als we kijken naar de politieke concurrentie in het aangrenzende Israël, waar net verkiezingen zijn gehouden. Er is ook een religieus-seculiere kloof in Israël, waarbij de politieke religieaanhangers daar enkele opmerkelijke overeenkomsten vertonen met hun islamitische tegenhangers in Egypte en andere nabijgelegen landen met een moslimmeerderheid.

Dit is echter niet de enige politieke kloof die er in Israël toe doet. Sommigen van ons die de Israëlische politiek van een afstandje bekijken, zouden misschien een andere lens willen gebruiken, gekleurd in termen van zaken die ons aangaan, zoals het beleid jegens de Palestijnen of jegens Iran. Maar deze kwesties lijken nog minder een rol te hebben gespeeld in de zojuist afgesloten Israëlische verkiezingscampagne. Alleen vertrouwen op een van deze lenzen zou een goed begrip van de Israëlische politiek in de weg staan.

In Egypte bestaan ​​er legitieme zorgen over een deel van wat president Mohamed Morsi heeft gedaan en dus over de oppositie tegen de verdeeldheid van hem, maar dit is niet alleen maar iets tussen islamisten en seculieren. Je zou je zorgen moeten maken over sommige van zijn stappen die in een autoritaire richting lijken te gaan, maar er is niets specifiek islamistisch aan die stappen. (Ze lijken op de tactieken van zijn voorganger, de zeer seculiere Hosni Mubarak.)

Er is ook Morsi's verwerpelijke taalgebruik over Israël uit het verleden, maar ook daar is niets islamistisch aan. (Je kunt soortgelijke scheldwoorden over Israël uit de meeste delen van het Egyptische politieke spectrum horen.)

Het is waar dat er onder bepaalde omstandigheden, gegeven de manier waarop sommige kieswetten werken, verdeeldheid van het soort kan ontstaan Post artikel beschrijft kan grote gevolgen hebben voor wie een land regeert en voor de stabiliteit en het welzijn van dat land.

Een van de belangrijkste voorbeelden in de moderne tijd waren de presidentsverkiezingen in Chili in 1970. Waarschijnlijk was de meest opvallende politieke verdeeldheid in Chili destijds die tussen marxisten en niet-marxisten. Het niet-marxistische kamp was verdeeld en de verkiezingen waren een driewegrace tussen de marxist Salvador Allende, een christen-democraat en een conservatief.

Waarschijnlijk zou een van de laatste twee kandidaten Allende in een onderlinge race hebben verslagen, maar in de driewegwedstrijd behaalde Allende amper de eerste plaats met minder dan 37 procent van de stemmen. De verkiezing werd naar de Chileense wetgevende macht gestuurd, maar volgde eenvoudigweg de traditie om het presidentschap toe te kennen aan degene die op de eerste plaats eindigde. Dus werd Allende president, en de rest, inclusief de staatsgreep van Augusto Pinochet en het bewind door een militaire junta, is geschiedenis.

Soortgelijke omstandigheden zijn er vandaag de dag niet in Egypte, maar het belangrijkste punt is dat we niet goed kunnen begrijpen wat daar aan de hand is, en niet kunnen anticiperen op wat daar goed of slecht kan gaan, door alles te reduceren tot een strijd tussen islamisten en secularisten.

Ook hoeven we niet per se ontevreden te zijn over de soorten verdeeldheid die in het artikel worden beschreven. Politieke wetenschappers hebben een woord voor dat soort transversale verdeeldheid waarin mensen in sommige kwesties natuurlijke bondgenoten kunnen zijn, maar in andere kwesties tegenstanders. Het heet pluralisme. En het wordt over het algemeen als een goede zaak beschouwd, omdat het helpt de basis te vormen voor een stabiele democratie die niet verscheurd wordt door een burgerij die allemaal aan de ene of de andere kant van één grote kloof staat.

Egypte moet uiteraard nog aantonen of het over voldoende andere ingrediënten beschikt voor een stabiele democratie. Maar we moeten noch verrast noch boos zijn dat iedereen in Egypte die geen islamist is, niet eensgezind opwerkt tegen degenen die dat wel zijn.

Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post  op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)