Hitfilms Miss Mideast Realities

Oscar-gezoem neuriet over twee films die echte hoofdstukken van het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten vertellen: de get-bin-Laden-film ‘Zero Dark Thirty’ en het ontsnappingsdrama ‘Argo’ uit Iran. Maar geen van beide biedt een diepgaand onderzoek naar de realiteit achter de gebeurtenissen, schrijft Winslow Myers.

Van Winslow Myers

Maya is de naam van de vastberaden hoofdpersoon van Zero Dark Thirty die Osama bin Laden tot aan zijn dood achtervolgt. Controverses die door de film worden gegenereerd, zijn onder meer de vraag of marteling essentieel was voor het succes van de oorspronkelijke missie, of de producenten speciale toegang kregen tot de CIA, en of de film neerkomt op propaganda die illegale methoden om terrorisme te bestrijden verontschuldigt.

Regisseur Kathryn Bigelow wordt ervan beschuldigd te willen dat de film gezien wordt als zowel documentaire als fictie, vergelijkbaar met de manier waarop Rush Limbaugh gezien wil worden als zowel een feitelijke culturele machtsmakelaar als louter een entertainer.

Nul donker dertig, samen met de film van acteur-regisseur Ben Affleck meter, een thriller gebaseerd op de gezamenlijke CIA-Canadese reddingsactie van zes Amerikaanse diplomaten tijdens de Iraanse gijzelaarscrisis van 1979, kan enige nuttige reflectie opleveren over Amerikaanse methoden om veiligheid te bereiken in een gevaarlijke wereld.

Beide films spelen in op grove stereotypen van kwaadaardige, donkere en bebaarde jihadisten. Ze intensiveren het ‘wij en zij’-paradigma dat ons denken over een regio in de wereld die paroxysmale veranderingen doormaakt, doordringt.

Argon begint met een korte montage die de rol van de VS in de creatie van het moderne Iran erkent. De film vermeldt dat de CIA de Iraanse verkiezingen in de jaren vijftig vernietigde, in 1950 de democratisch gekozen populaire Mohammad Mosaddegh afzette en de sjah installeerde, wat een ernstige terugslag veroorzaakte. We ondervonden meer terugslag toen Bin Laden met ons was tegen de Sovjets (tijdens hun Afghaanse oorlog) voordat hij tegen ons was (wat leidde tot onze Afghaanse oorlog).

ironisch genoeg, Argo'De reductie van Iraniërs tot brutale misdadigers wordt gecompenseerd door de uiterst subtiele en menselijke Iraanse film uit 2011 van regisseur en schrijver Asghar Farhadi, Een scheiding, waarin een Iraans echtpaar moet beslissen of ze naar een ander land verhuizen om kansen te bieden aan hun kind, of in Iran blijven om te zorgen voor een familielid met de ziekte van Alzheimer; een werk dat qua kwaliteit veel hoger is dan beide Argon or Nul Donker dertig.

De twee Amerikaanse films vieren onze vindingrijkheid, moed en doorzettingsvermogen tegenover tegenstanders, maar onze eigen integriteit vereist dat we dieper kijken naar het dominante verhaal dat hen voortbracht.

Hoewel dit “enige” films zijn, Zero Dark Thirty wijst ons terug op de pijnlijkheid van de gebeurtenissen waaruit deze voortkwam, en verheldert de vragen: hoe en wanneer kan de ‘oorlog tegen het terrorisme’ eindigen, en hoe zullen we weten wanneer dit het geval is? Op dezelfde manier, Argon vraagt ​​zich af hoe we een oorlog tussen ons, of Israël, en Iran kunnen voorkomen, een oorlog die niets zou oplossen.

Bin Laden was blijkbaar gemotiveerd om het Westen aan te vallen uit wraak, het oude paradigma van ‘oog om oog’. In een uitgebreide brief uit 2002 aan het Amerikaanse volk, gedrukt in de Britse publicatie De waarnemerzette Bin Laden zijn specifieke rechtvaardigingen uiteen voor gruwelijk geweld tegen onschuldigen.

Hij begon met het aanhalen van passages uit de Koran die islamisten toestemming geven om ‘ongelovigen’ te bestrijden. Dit schept onmiddellijk een pathologische context, omdat het bevat wat filosofen een performatieve tegenstrijdigheid noemen:

Hij riep de islam uit tot een universele religie, maar zijn visie was radicaal exclusivistisch. Hij geloofde dat een universele God aan de kant van de zuivere islam staat, tegenover onreine of niet-islamisten. Religieaanhangers van vele geloofsovertuigingen, waaronder het christendom, zijn af en toe in deze morele val getrapt.

Bin Laden vervolgde met te zeggen dat hij en zijn collega's tegen de VS vechten omdat de VS Israël tegen Palestina steunen. Hij was expliciet antisemitisch; voor hem was de oprichting van Israël een misdaad, die geen bereidheid impliceerde om een ​​meer inclusieve, multi-etnische visie op de toekomst van de regio te aanvaarden.

Niet alle rechtvaardigingen voor geweld van Bin Laden waren gebaseerd op irrationele wraakfantasieën. Hij bracht kwesties aan de orde, zoals de dood van honderdduizenden kinderen in Irak als gevolg van Amerikaanse sancties, of onze dubbele standaarden over wie we toestaan ​​kernwapens te hebben en wie niet, die ook door patriottische en loyale Amerikanen aan de orde zijn gesteld. .

Toen ik een paar jaar geleden voor een Rotaryclub sprak, zei ik dat hoe gruwelijk de misdaden van Bin Laden ook waren, het belangrijk was om zijn rationalisaties te horen en zijn referentiekader te begrijpen. Het was belangrijk om te overwegen welk effect onze eigen acties, zoals het stationeren van troepen op bases in Saoedi-Arabië, hadden op extremisten, of op degenen die uit beledigde burgers in hun gelederen konden worden gerekruteerd, en het was belangrijk om moordenaars als gewone mensen voor de rechter te brengen. criminelen in plaats van ze uit te roeien. Een aantal luisteraars naar mijn lezing stond op en liep naar buiten.

Onze beslissing om Bin Laden te vermoorden was geen daad van herstelrecht. Hem vermoorden zou degenen die op 9 september omkwamen niet weer tot leven hebben gebracht. Het was een vergeldende, bewust gekozen, koelbloedige wraakactie.

In de aandachtige ogen van onze regeringsleiders toen ze de acties van de Navy Seals volgden, ogen waartoe ook een winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede behoorde, was het mogelijk om te zien hoe oog om oog de hele wereld blind maakt.

In het nucleaire tijdperk wordt dit gebrek aan morele verbeeldingskracht veel belangrijker dan de vraag hoe vermakelijk of waarheidsgetrouw de producten van Hollywood zijn. Onze planetaire ellende en angst zullen nooit afnemen door een eindeloze cyclus van wraak en tegenwraak.

Er is een pathologisch niveau van wraak ingebouwd in de afschrikking die het bezit van enorme nucleaire arsenalen rationaliseert, de moeder van alle performatieve tegenstellingen: een wraakcyclus die ons allemaal zou kunnen doden, zoals dat bijna gebeurde tijdens de Cubaanse rakettencrisis van 1962.

Zou een gezond verhaal over onze reactie op terrorisme niet moeten inhouden dat er minder drones zijn die meer terroristen creëren dan ze doden, en dat er nog een paar initiatieven voor verzoening tussen het Westen en de islamitische regio's zouden moeten komen? Het is de hoogste tijd om van de biljoenen die we uitgeven aan wapens en oorlog, een paar miljoen opzij te zetten voor een Ministerie van Vrede.

Anders houden we onszelf voor de gek door ligstoelen op de Titanic te verplaatsen. ‘Maya’ is het Sanskrietwoord voor illusie.

Winslow Myers leidt seminars over de uitdagingen van persoonlijke en mondiale verandering, is de auteur van ‘Living Beyond War: A Citizen's Guide’, is lid van de adviesraad van het War Preventive Initiative, is lid van de Rotarian Action Group for Peace, en schrijft voor VredeStem.