Congresleden Eye draaideur

Zelfs nu de vertrekkende leden van het Congres wetgeving in de lame-duck-sessie overwegen, bereiden ze hun vertrek voor via de draaideur naar lucratieve lobbybanen, vaak bij industrieën die ze hebben geholpen terwijl ze de 'volkszaken' deden, zoals Bill Moyers en Michael Winship uitleggen.

Door Bill Moyers en Michael Winship

Vorige week hadden we het over de helse draaideur tussen overheid en grote bedrijven en hoe één persoon in het bijzonder, Liz Fowler, er zo vaak doorheen is geslingerd dat ze misschien iets tegen wagenziekte moet innemen. Dat maakt het een goede zaak dat ze weer aan de slag gaat als lobbyiste voor de gezondheidszorg, waar ze vermoedelijk een recept kan laten invullen.

Fowler was lobbyist bij zorgverzekeraar WellPoint. Daarna ging ze naar Capitol Hill als architect van de gezondheidszorghervorming van senator Max Baucus, gevolgd door enige tijd bij het Department of Health and Human Services en het Witte Huis van Barack Obama. Nu keert ze terug naar de particuliere sector, waar ze gaat strijden voor de medische gigant Johnson & Johnson, waar haar diepgaande kennis van Washington ongetwijfeld elke dollar waard zal zijn.

We werden opnieuw aan de draaideur herinnerd toen Bill met Tony Kushner, de scenarioschrijver van “Lincoln”, sprak tijdens de editie van deze week Moyers & Company. In het begin van de film vertelt Lincoln zijn minister van Buitenlandse Zaken William Seward dat hij het dertiende amendement, waarmee de slavernij wordt afgeschaft, door een lamme Huis van Afgevaardigden wil rammen. Hij heeft steun nodig van zijn oppositie, de Democratische Partij. Seward zegt dat er niets te krijgen is, maar de politiek onderlegde Lincoln herinnert hem eraan dat 64 Democratische leden zojuist hun herverkiezing hebben verloren en op zoek zullen gaan naar banen.

'Als je van plan bent om stemmen te winnen met aanbiedingen voor banen,' antwoordt Seward, 'dan zal ik een vriend uit Albany halen die de sluwe mannen kan leveren die begaafd zijn in dit soort duistere werk.' En dat doet hij ook.

Hoe meer dingen veranderen, hoe meer ze hetzelfde blijven. De daadwerkelijke draaideur is misschien pas in 1888 uitgevonden, meer dan twintig jaar na de dood van Lincoln, maar het principe was toen al stevig verankerd en draait nog steeds rond, vooral onder vertrekkende leden van het Huis van Afgevaardigden. Ze zijn op zoek naar werk en de sirene van K Street is onweerstaanbaar.

Sommigen wachtten niet en stelden hun zachte lobbyposities op een rij nog voordat hun ambtstermijn officieel was geëindigd. De aftredende vertegenwoordiger van het Huis van Afgevaardigden, Jason Altmire, een democraat uit Pennsylvania, was lobbyist in de gezondheidszorg voordat hij in 2006 werd gekozen. Hij was tegen Obamacare. Nu werkt hij samen met Florida Blue, zij leiden het Blue Cross en Blue Shield van die staat als senior vice-president voor openbaar beleid; een mooie titel voor lobbyist.

Afgevaardigde Mike Ross, Democraat van Arkansas, heeft hard gevochten tegen een regel die de gevaarlijke uitstoot van kolencentrales terugdringt. Nu verlaat hij het Huis van Afgevaardigden en wordt senior vice-president voor overheidszaken bij Southwestern Power Pool, een groep die elektriciteitsbedrijven vertegenwoordigt die steenkool verbranden voor energie en winst. Een beetje toeval.

Heath Shuler, democratische vertegenwoordiger van North Carolina en voormalig quarterback van de NFL, helpt leiding te geven aan de inspanningen van het Congres om een ​​duik over de zogenaamde begrotingsafgrond te voorkomen. In januari wordt hij senior vice-president van federale zaken voor het grootste elektriciteitsbedrijf van het land, Duke Energy. Duke heeft uitgebreide belastingsubsidies genoten en heeft in de jaren 2008-2010 belastingteruggaven ontvangen van $216 miljoen, terwijl hij een winst van $5.5 miljard rapporteerde.

Tim Carney, van de conservatief Washington Examiner De krant schrijft dat Duke Energy er mooi van zou hebben geprofiteerd als het Congres cap-and-trade-wetgeving had aangenomen die Duke Power hielp opstellen en die Shuler steunde. Dus hij zal nog steeds voor Duke werken en alleen maar meer geld verdienen.

Opnieuw een geval van toeval, blijkbaar, wat grappig is, want nog maar een paar maanden geleden was Shuler in totale ontkenning toen onderzoeksjournalisten Lee Fang en Ziad Jilani hem naar zijn toekomst vroegen:

Fang: Ga je lobbyist worden?

Shuler: Nee

Jilani: Wat bent u van plan te doen nadat u met pensioen gaat?

Shuler: Heb een betere baan dan jullie, dat is zeker.

Bij het nastreven van een zogenaamd betere baan en lobbywerk verlaat zelfs een lid van het Huis van Afgevaardigden dat gemakkelijk herkozen werd, het staatsschip. Het Republikeinse Congreslid Jo Ann Emerson uit Missouri heeft zojuist haar negende termijn gewonnen met maar liefst 72 procent van de stemmen.

Nauwelijks hadden de kiezers Emerson herkozen, of ze wees ze af. Ze vertrekt om hoofd te worden van de National Rural Electric Cooperative Association, een lobbygroep die door de jaren heen, toevalligerwijs, natuurlijk haar grootste bijdrage aan de campagne heeft geleverd.

Een redactie in de Kansas City Star merkte op dat “Emererson als congreslid werd betaald in campagnedonaties om elektriciteitscoöperaties op het platteland te helpen strenge milieuregels te vermijden en belastingvoordelen te verkrijgen. Als toekomstige opzichter van een grote staf lobbyisten zal ze nog rijker worden betaald.’ We weten niet wat haar nieuwe salaris zal zijn, maar het voormalige congreslid dat de baan twee jaar geleden had, kreeg $1.5 miljoen betaald, een bedrag dat Emerson's huidige salaris met 862 procent zou verhogen.

Lobbyen is de grootste business in Washington, na overheid en toerisme. Volgens James Thurber van de American University geeft de sector maar liefst 8 miljard dollar per jaar uit en biedt werk aan zo'n 100,000 mensen, waaronder voormalige overheidsfunctionarissen die veel meer verdienen dan ze op de publieke loonlijst verdienden.

Professionele koppensnellers vertelden de krant Washington The Hill dat “voormalige leden van het Obama-kabinet zouden kunnen beginnen met $ 1 miljoen, afhankelijk van hun bekendheid bij advocaten- en lobbykantoren.” Voormalige assistenten van de president zouden kunnen beginnen met een half miljoen per jaar en speciale assistenten zouden een jaarlijks salaris van meer dan $300,000 kunnen verdienen.

Het is een lucratieve wereld door die draaideur. Geen wonder dat van de 119 leden van het Congres die na de verkiezingen van 2010 vertrokken, grofweg een derde in de lobbywereld belandde en degenen die ze achterlieten oppakte voor waardevolle informatie en gunsten.

Oh, ik weet het, er zijn nu regels die zeggen dat vertrekkende leden en hun staf hun collega's in de regering gedurende een bepaalde periode niet mogen aanvallen. Maar je weet hoe het werkt: ex-congreslid A volgt de letter van de wet, maar zegt tegen zijn nieuwe lobbycollega's: bel mijn goede vriend congreslid B. of kabinetssecretaris C. Zeg hem of haar dat ik hallo heb gezegd. En de daad is verricht. Er wordt gehoor gegeven aan de wensen van de grote bedrijven en de kiezer blijft opnieuw met platte voeten staan.

Abraham Lincoln Eerlijke Abe was een realist; in een ander leven was hij advocaat geweest en had hij de belangen van de spoorwegen gediend. Veel hiervan zou hem waarschijnlijk niet verbazen en zoals we in de film zien, stond hij er niet boven op om een ​​verhevener doel te bereiken. De 13^th Amendement is “de grootste maatregel van de 19^th eeuw”, zegt een personage in de film. “Gepasseerd door corruptie, geholpen en bijgestaan ​​door de puurste man van Amerika.”

Maar de omvang van de tegenpartij is nu onthutsend, en wat vooral woedend is, is hoe het geaccepteerd is geworden. Normaal gedrag in Washington wordt door de rijkste en machtigste bedrijfslobbyisten hoger gewaardeerd dan degenen die gekozen zijn om te dienen.

Als u een ambtenaar bent of voor een ambtenaar werkt, kunt u uw gedachten niet op de zaken van de mensen gericht houden als uw ogen gericht zijn op de uitgang door de draaideur en het grootste salaris dat er is.

Bill Moyers is hoofdredacteur en Michael Winship is senior schrijver van het wekelijkse public affairs-programma Moyers & Company, dat wordt uitgezonden op de openbare televisie. Controleer de lokale uitzendtijden of reageer op www.BillMoyers.com.