Frankrijk, dat na de Eerste Wereldoorlog regeerde over wat nu Syrië is, is naar voren gekomen als de eerste westerse macht die de oppositie als de legitieme regering heeft erkend. Maar het toekomstige verloop van de Syrische burgeroorlog blijft gevaarlijk en ingewikkeld, zegt ex-CIA-analist Paul R. Pillar.
Door Paul R. Pillar
De aankondiging door de Franse president François Hollande dat zijn regering formeel, als de enige legitieme vertegenwoordiger van het Syrische volk, de nieuwste versie erkent van wat een verenigde Syrische oppositie lijkt te zijn, is het soort ontwikkeling dat geschikt is om meer gemopper in de politiek te stimuleren. Verenigde Staten dat de Amerikaanse regering niet voldoende leiderschap uitoefent, zowel van voren als van achteren, met betrekking tot Syrië.
Als er één westers land in deze kwestie voorop moet lopen, zou het eigenlijk Frankrijk moeten zijn. Frankrijk was in de jaren twintig en dertig verantwoordelijk voor wat nu Syrië is, onder wat een mandaat van de Volkenbond werd genoemd en dat in werkelijkheid een koloniale relatie was.
De Franse diplomaat Francois George-Picot, die samen met de Britse koloniale officier Mark Sykes lijnen trok op een kaart van het Midden-Oosten van het Ottomaanse Rijk, en staten uittekende met grenzen die bijna hetzelfde zijn als nu.
Frankrijk legde zijn claim op dit gebied vast toen de Franse diplomaat François Georges-Picot en zijn Britse collega Sir Mark Sykes tijdens de Eerste Wereldoorlog in het geheim op een kaart onderhandelde lijnen tekenden om dit deel van het Ottomaanse Rijk in te delen.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat de daaropvolgende ellendige geschiedenis van Syrië geheel of zelfs grotendeels de schuld van Frankrijk is. Maar de Fransen wilden dit stukje Midden-Oosten wel, en achteraf gezien kunnen we manieren bedenken waarop het mandaat beter had kunnen uitpakken. De Fransen verdeelden het mandaatgebied Syrië in verschillende afhankelijke staten met een verschillend etnisch of sektarisch karakter, waarvan er slechts één, die overeenkomt met het huidige Libanon, zijn eigen onafhankelijkheid zou bereiken.
Gezien de sektarische verdeeldheid binnen Libanon was zijn onafhankelijkheid misschien geen goed idee. Misschien zou het, gezien de recente geschiedenis, een beter idee zijn geweest om de staat die bestond uit de grotendeels door Alawiten bewoonde regio Latakia in wat nu Noordwest-Syrië is, voor onafhankelijkheid te hebben voorbereid.
De oppositiecoalitie die Frankrijk heeft erkend en waaraan het volgens Hollande overweegt wapens te leveren, verdient nauwelijks het woord ‘coalitie’. Dit kwam pas naar voren na langdurige en intense druk van Arabische en westerse regeringen tijdens een bijeenkomst in Qatar (waarbij de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken een leidende rol op zich had genomen bij eerdere uitoefening van dergelijke druk).
Misschien omdat de nieuwe groepering, genaamd de Nationale Coalitie van Syrische Revolutionaire en Oppositiekrachten, een langere naam heeft dan de ineffectieve Syrische Nationale Raad, wekt zij de indruk van grotere levensvatbaarheid omdat zij breder gebaseerd is. Maar als je doet alsof deze pijnlijk onderhandelde nieuwe structuur een werkelijk verenigde oppositie is die een basis kan bieden voor uiteindelijke politieke stabiliteit in Syrië, negeer je hoe ernstig verdeeld de verschillende elementen die zich verzetten tegen het regime van Bashar al-Assad nog steeds zijn.
Bepaalde ongerechtvaardigde veronderstellingen over de strijd in Syrië zijn in de discussie en berichtgeving over dit onderwerp terechtgekomen, zoals geïllustreerd door de voorpagina New York Times verhaal over de aankondiging van Hollande. De nieuwe coalitie zou naar verluidt ‘samen zijn gekomen’ in Doha, waar een toepasselijkere term ‘op papier zou worden gezet vanwege de verschillen die onder druk staan’.
Verwijzing naar westerse en Arabische inspanningen om “een levensvatbare en effectieve oppositie op te bouwen die het einde van een vastgelopen burgeroorlog zou bespoedigen” suggereert de ongerechtvaardigde conclusie dat een minder gefragmenteerde oppositie inderdaad een eerder einde aan de oorlog zou betekenen.
Het artikel merkt terecht op dat Assad ‘deels heeft overleefd vanwege de meningsverschillen en het gebrek aan eenheid onder zijn tegenstanders’, maar hij heeft het ook gedeeltelijk overleefd om andere redenen, waaronder de angst onder de Alawieten en enkele anderen dat niet alleen hun status, maar ook hun leven in gevaar zou komen. bedreigd door de gewelddadige omverwerping van het regime.
Thomas Friedman heeft een ietwat ademloze column over de gevaren van de Syrische situatie, die de algemene maar onjuiste opvatting schraagt dat burgeroorlogen zich onvermijdelijk over de grenzen verspreiden als gemorste melasse, tenzij dit met geweld wordt verhinderd, en dat ten onrechte de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Irak de eer geeft om te hebben verhinderd dat politieke melasse daar in andere landen terechtkwam landen.
Maar hij heeft gelijk dat net zoals de verwijdering van het oude regime de aanleiding was voor een burgeroorlog en langdurig geweld in Irak, de verwijdering van het regime in Syrië nauwelijks een voorteken van stabiliteit in dat land zou zijn. Friedman heeft gelijk als hij wijst op de enige zichtbare (maar nog steeds beperkte) hoop op een dergelijke stabiliteit: samenwerking met de Russen in een poging een machtsdelingsovereenkomst tot stand te brengen, onder toezicht van een door de VN gesponsorde multilaterale strijdmacht.
De stemmen in de Verenigde Staten die minachtend spreken over het nastreven van een onderhandelingsresultaat bieden niets anders dat veelbelovender is, en voor het grootste deel streven zij andere agenda's na dan vrede in Syrië.
We moeten de verleiding weerstaan om te denken dat voor elke rommelige situatie in het buitenland een haalbare oplossing bestaat, en bovendien moeten we denken dat de Verenigde Staten het voortouw moeten nemen in die oplossing. Wat betreft wat Hollande doet: ga uw gang, mijnheer de president. Zorg er alleen niet voor dat je hoge verwachtingen hebt.
Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)
In feite beledigen deze oorlogszuchtige monsters, door hun absurde suggesties aan de president, de intelligente mensen van de president.
Moderator, help alstublieft met posten.
Neoconservatieve oorlogsmisdadigers in ons midden
http://www.paulcraigroberts.org/2012/08/01/the-neoconservative-war-criminals-in-our-midst-2/
Op 17 februari 2012 stuurden 56 vooraanstaande deskundigen op het gebied van het buitenlands beleid, voornamelijk zionistische joden, een open brief naar Barack Obama waarin ze hem opriepen de Syrische oppositie rechtstreeks te helpen en de levens van Syrische burgers te beschermen.
.
Eerder hadden velen van hen een soortgelijke open brief naar Obama gestuurd waarin ze opriepen tot de veiligheid van het Libische volk tegen het regime van Kadhafi, wat onmiddellijk resulteerde in een Amerikaanse aanval op Libië, resulterend in de moord op meer dan 20,000 burgers door NAVO-bommen en Libië dat in de gevangenis was achtergebleven. ruïnes.
.
Tot de ondertekenaars van de open brief behoorden onder meer de Israël-Firster Joden Paul Berman, Max Boot, Ellen Bork, L. Paul Bremer, Toby Dershowitz, Mark Dubowitz, Dr. Nicholas Eberstadt, Eric S. Edelman, John P. Hannah, William Kristol, Karl Rove, Kenneth R. Weinstein, Dov S. Zakheim, enz. enz.
Volgens de ondertekenaars van de brief is de enige manier waarop het Syrische volk gered kan worden, als Washington de Syrische regering omverwerpt en een marionettenstaat installeert die oog heeft voor de behoeften van Israël en Washington.
Dan horen we op MSM van de “usual suspects” met FAREED ZAKARIA op CNN zoals Tom Friedman, Paul Wolfowitz, Richard Haass, Anne-Marie Slaughter, waar de Irak-oorlogspromotor Paul Wolfowitz verklaarde en niemand “opzettelijk opmerkte”
Citaat :
“Ik denk dat wat er in Syrië gebeurt zo belangrijk is. Ik bedoel, we zitten hier comfortabel en zeggen dat Assad niet kan overleven. Dat is niet zo duidelijk. Als Assad overleeft, kan ik niets bedenken dat de politieke verandering in Iran meer ontmoedigt, en ik ben het ermee eens dat politieke verandering in Iran de echte oplossing zal zijn.”
.
Het was dus duidelijk altijd Iran en daar werd het overduidelijk gemaakt.
http://transcripts.cnn.com/TRANSCRIPTS/1207/29/fzgps.01.html
In feite beledigen deze oorlogszuchtige monsters, door hun absurde suggesties aan de president, de intelligentie van de president.
Herr Hillary en haar nazi-gekraai zijn hier luid en duidelijk. De haat tegen alles wat Joods is, windt haar echt op!
Dingen veranderen, maar ze veranderen niet. Voor degenen die een esthetisch, zo niet historisch accuraat beeld willen van het huidige Syrië, raad ik aan om de film van Humphrey Bogart uit 1951, Sirocco, te bekijken. Zijn karakter, Harry Smith, wordt door bijna elke criticus omschreven als een uitbeelding van ‘morele ambiguïteit’. Een meest recente theatrale weergave van die dubbelzinnigheid werd gegeven door Mitt Romney. Zijn 'Freudiaanse verspreking' dat Syrië de Iraanse route naar de zee zou zijn, werd algemeen beschouwd als geopolitiek analfabetisme. Verre van dat. Zeker, iedereen weet dat Iran strategische toegang heeft tot de Straat van Hormuz. Maar om de Middellandse Zee te bereiken, moet de pijpleiding door Syrië gaan. Iedereen met interesse in Syrië, van Harry Smith tot Mitt Romney tot Francois Hollande, heeft een cynisch motief. Uiteindelijk vond Harry Smith zijn morele kompas. Velen hadden vóór zijn verkiezing hoge verwachtingen van betere bedoelingen van Hollande. Maar ik betwijfel of hij is uitgerust met een kompas, figuurlijk of geografisch. Net als morele ambiguïteit is er geen bepaalde bestemming. Hebzucht wijst maar in één richting, en elke weg brengt je daarheen.
Dames en heren,
Ik raad u dringend aan om Barbara Tuchmans “The Zimmermann Telegram” hierover te lezen
de uitbreiding van de Eerste Wereldoorlog in 1-1916, toen alles verloren was voor Engeland en Duitsland
Toch slaagden de lobby’s erin nieuwe redenen te bedenken voor een ‘eindoverwinning’ voor Engeland, ‘betaald’ door de Verenigde Staten van Amerika, die niet gebaseerd was op vermeende
‘massavernietigingswapens’, maar gebaseerd op een telegram verzonden door een personnage
lunaire, de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Zimmermann, die plannen opperde om de
Mexicanen, Japanners en niet genoemde Latijns-Amerikaanse landen openen een tweede front tegen de Verenigde Staten door Arizona en Texas terug te nemen... Al snel schreven Texaanse kranten over geruchten over waarnemingen van veel Duitsers in Mexico... met geruchten dat de Kaiser misschien zelfs plannen heeft voor Canada... Analoog Tot de huidige oorlogsstrategieën behoort Arthur Schlesinger's 'War and the American.'
Presidentschap” dat de mechanismen analyseert van bekende “lobby’s” bij het ontstaan van nieuwe conflicten en nieuwe oorlogen…novocaïne38
rehm,
Assad is een (binnenkort) slachtoffer van de Internationale Joodse Samenzwering?
Nou, het past bij jouw liefde voor dictators.
U stelt dat Joden van dictators houden en vervolgens beschrijft u hoe de Joden dictator Kadaffi ten val brachten.
Is dit logisch in Rehmatworld?