Waarheden vertellen over Israël/Palestina

Valse nationale verhalen spelen een sleutelrol bij het controleren van menselijk gedrag, vooral wanneer ze worden afgedwongen door een agressief propagandasysteem dat feitelijke tegenverhalen demoniseert. Dat is lange tijd het geval geweest toen Israël zijn harde behandeling van de Palestijnen minimaliseerde, maar de waarheid begint nu door te dringen, zegt Lawrence Davidson.

Door Lawrence Davidson

Op 16 oktober heeft de Israëlische organisatie Yazkern gehost tientallen veteranen van de Israëlische “Onafhankelijkheidsoorlog” van 1948 om te zien wat die strijd werkelijk inhield. De veteranen getuigden van wat alleen maar een bewuste poging tot etnische zuivering, de systematische vernietiging van hele Palestijnse dorpen en talloze bloedbaden kan worden genoemd.

Het doel van Yazkerns pogingen om de waarheid te vertellen was het doorbreken van het opgeschoonde “mainstream nationalistische verhaal” van 1948 en de daarmee gepaard gaande ontkenning van elk legitiem Palestijns tegenverhaal.

A documentaire van de Israëlisch-Russische journaliste Lia Tarachansky, die over hetzelfde onderwerp handelt, de Palestijnse ‘Nakba’ of catastrofe, nadert zijn voltooiing. Het bevat ook de getuigenissen van Israëlische soldaten uit de oorlog van 1948.

Deze laatste onthullingen verlenen geloofwaardigheid aan de beweringen van Israëls ‘nieuwe historici’, zoals Ilan Pappe, die boeken hebben geschreven op basis van bewijsmateriaal uit overheidsarchieven waaruit blijkt dat, zelfs vóór het uitbreken van de vijandelijkheden die tot de oprichting van de staat Israël leidden, de zionistische autoriteiten van plan waren om zoveel mogelijk van Palestina etnisch te zuiveren van niet-joden.

Oké, zou je kunnen zeggen, de Israëliërs gedroegen zich wreed in 1948 en slechts een kleine minderheid zal dat toegeven, maar hoe zit het na “de Onafhankelijkheidsoorlog”? Het blijkt dat de etnische zuiveringen nooit zijn gestopt. Het is handig dat de al lang bestaande ontkenning dat het ooit is begonnen heeft bijgedragen aan het verbergen van het feit dat het nog steeds voortduurt.

Deze week nog ontvingen we het nieuws dat minister van Defensie Ehud Barak heeft bekendgemaakt het bevel om acht Palestijnse dorpen te slopen met zo'n 1,500 inwoners in de heuvels van Zuid-Hebron. Het excuus dat Barak aanvoert is dat het land nodig is voor militaire trainingsoefeningen.

Volgens de ‘nieuwe historici’ is dit een standaard dekmantel van de Israëlische regering voor etnische zuiveringen. Natuurlijk zal het Israëlische leger een paar jaar lang gebruik maken van het land waarop de verwoeste dorpen lagen. Dan wordt het gebied, bijna onvermijdelijk, de locatie van een nieuwe Israëlisch-Joodse nederzetting.

Op 20 oktober berichtte Al-Jazeera hierover Israëlische documenten tonen dat het Israëlische leger tussen 2008 en 2010 voedselvoorraden in de Gazastrook heeft toegelaten op basis van een dagelijks aantal calorieën dat het basisdieet van 1.5 miljoen mensen op een punt bracht dat net ondervoed was.

Volgens de Israëlische mensenrechtenorganisatie Gisha Legal Center for Freedom of Movement “was het officiële doel van het beleid het voeren van economische oorlogvoering die de economie van Gaza zou lamleggen en, volgens het ministerie van Defensie, druk zou uitoefenen op de Hamas-regering.” Eigenlijk dateert dit stukje wreedheid van vóór 2008.

Terug in 2006, Dov Weissglass, De toenmalige adviseur van premier Ariel Sharon verklaarde dat “het idee is om de Palestijnen op dieet te zetten, maar ze niet van de honger te laten sterven.” Uiteraard zijn hiervoor precedenten te vinden in de behandeling van Europese joden in de jaren dertig en veertig. Men neemt aan dat de heer Weissglass hiervan op de hoogte was.

Maar net als bij de barbaarsheid die in de ‘Onafhankelijkheidsoorlog’ werd beoefend, bestaat er ook in dit geval een goed geoefend vermogen tot nationale ontkenning. Volgens Gideon Levy schrijft in Haaretz“Het land heeft genoeg manieren om skeletten diep in de kast te begraven, zodat de Israëli’s niet al te veel gestoord hoeven te worden.”

De militaire auteurs van het document dat het afschuwelijke 'idee' van Weissglass in een wrede praktijk veranderde, opereerden in een land dat geteisterd werd door blindheid. Net zo maakt de huidige Israëlische regering zich geen zorgen over het publieke ongemak over het feit dat zij langzaam maar zeker het rioleringssysteem van Gaza vernietigt en de watervoorziening ondrinkbaar maakt.

Dan zijn er de kleine wreedheden die kunnen worden beschouwd als veelbetekenende tekenen van een onderliggende wreedheid. Bijvoorbeeld het feit dat Israëlische douanebeambten hield de examenbladen achter voor de College Board-tests van oktober 2012, bestemd voor middelbare scholieren op de Westelijke Jordaanoever.

AMIDEAST, de organisatie die fungeert als testbureau voor de Palestijnse gebieden, had er weken van tevoren voor gezorgd dat de Israëlische autoriteiten de tests in handen hadden. Niettemin hielden de douanebeambten, in een schijnbare daad van wraakzucht, hen vast totdat AMIDEAST het examen moest annuleren.

Eén waarnemer heeft de vraag gesteld: “wat hebben de SAT-tests te maken met de Israëlische veiligheid?” Het zou kunnen zijn dat, in de geest van een wrede douanebeambte, de Palestijnen uit de Bezette Gebieden meer aan de universiteit gebonden zijn, des te welbespraakter getuigen van de Israëlische onderdrukking.

Aan de Gaza-kant van de vergelijking waren dat de VS gedwongen een klein beursprogramma te annuleren voor studenten uit Gaza, omdat de Israëli's weigerden de studenten hun openluchtgevangenis te laten verlaten, al was het maar om naar een school op de Westelijke Jordaanoever te gaan. (Voor iedereen die de grimmige opeenvolging van Israëlische onderdrukkende daden van dag tot dag wil volgen, raad ik de website aan Vandaag in Palestina.)

Uitdaging en ontkenning

In het licht van dit gedrag van de kant van Israël begint de publieke steun van dat land in de Verenigde Staten eindelijk af te nemen.

Meest recent15 prominente kerkleiders, die grote christelijke denominaties vertegenwoordigen, schreven een open brief aan het Congres waarin ze opriepen tot “een onmiddellijk onderzoek naar mogelijke schendingen door Israël van de Amerikaanse Foreign Assistance Act en de US Arms Export Control Act, die respectievelijk hulp verbieden aan elk land dat zich bezighoudt met in een consistent patroon van mensenrechtenschendingen. Wij dringen er bij het Congres op aan om hoorzittingen te houden om de naleving door Israël te onderzoeken, en wij verzoeken om regelmatige rapportage over de naleving en het achterhouden van militaire hulp wegens niet-naleving.”

Tot nu toe heeft het Congres zich doof gehouden voor dit verzoek, maar... de zionistische reactie was luid en duidelijk. Het voortouw bij deze inspanning was het hoofd van de ten onrechte genoemde Anti-Defamation League (ADL), Abraham Foxman. De christelijke leiders beschuldigen van een “schaamteloos gebrek aan gevoeligheid” (je zou je kunnen afvragen hoe gevoelig je eigenlijk moet zijn voor een onderdrukker?) Foxman besloot de overtredende geestelijkheid te straffen door te weigeren deel te nemen aan een voortdurende “interreligieuze dialoog”.

Het hebben van ‘grote hersenen’ is voor de mens een tweesnijdend zwaard. Het betekent dat we allerlei creatieve gedachten kunnen bedenken en zelfs enige zelfbeheersing kunnen uitoefenen over onze eigen ongepaste impulsen als we het willen proberen. Het betekent echter ook dat we kunnen worden gemanipuleerd door te denken dat we niet hoeven te proberen dat wij het slachtoffer zijn, ook al onderdrukken we anderen, en dat elke kritiek op onze daden slechts een voorbeeld is van ons slachtofferschap.

De Israëlische cultuur en ook de cultuur van het zionisme in het algemeen is een voortdurend project van zelfmanipulatie om precies zo’n gemoedstoestand te bereiken. En voor een groot deel is dat gelukt. Een recente peiling uit Israël blijkt dat “een meerderheid van het [Israëlisch-Joodse] publiek wil de staat om Palestijnen te discrimineren, wat een diepgeworteld racisme in de Israëlische samenleving aan het licht brengt.”

De zionisten zijn niet de enige deskundigen op het gebied van ontkenning. De Verenigde Staten, de belangrijkste bondgenoot van Israël, zijn ook altijd goed geweest in dit streven. Na de aanslagen van 9 september was elke overweging van de mogelijkheid dat het Amerikaanse buitenlandse beleid in het Midden-Oosten zou hebben bijgedragen aan de motivatie van het terrorisme een gruwel, en dat is het ruim tien jaar later nog steeds.

In plaats van ons eigen gedrag onder de loep te nemen, breiden we eenvoudigweg onze capaciteit uit om iedereen die ons beleid op gewelddadige wijze ter discussie stelt regelrecht te vermoorden. Ons antwoord is gerichte moordpartijen met drones of anderszins, een beetje wreedheid die we van de Israëli’s hebben gekopieerd.

Machiavelli, van wie je altijd kunt vertrouwen dat hij de donkere kant van de dingen ziet, zei ooit: ‘Wie de toekomst wil voorspellen, moet het verleden raadplegen; want menselijke gebeurtenissen lijken op die van voorgaande tijden. Dit komt voort uit het feit dat ze worden voortgebracht door mensen die ooit door dezelfde hartstochten zijn bezield, en dat ook altijd zullen blijven, en dus noodzakelijkerwijs dezelfde resultaten hebben.”

Maar is het echt onvermijdelijk?  

Lawrence Davidson is hoogleraar geschiedenis aan de West Chester University in Pennsylvania. Hij is de auteur van Foreign Policy Inc.: privatisering van het nationale belang van Amerika; Amerika's Palestina: populaire en officiële percepties van Balfour tot de Israëlische staatund Islamitisch fundamentalisme.