Het financiële nieuwsnetwerk CNBC wordt gedomineerd door correspondenten en presentatoren die aanbidden aan het altaar van de Markt en de rechtse theologie prediken van ongebreideld kapitalisme en een strak gebonden overheid. Te midden van die religieuze zekerheid maakt Becky Quick van CNBC op luchtige wijze de spot met econoom Paul Krugman, merkt Beverly Bandler op.
Door Beverly Bandler
Becky Quick, mede-presentator van CNBC's 'Squawk Box', denkt dat ze meer weet dan Nobelprijswinnende econoom Paul Krugman, Nobelprijswinnende econoom Joseph E. Stiglitz, voormalig voorzitter van de Raad van Economische Adviseurs Christina D. Romer en talloze andere vooraanstaande economen die de New Deal en de herstelgegevens van de recessie sinds de jaren dertig hebben bestudeerd.
Quick, die in februari 2001 bij CNBC kwam werken na zeven jaar bij CNBC te hebben gewerkt The Wall Street Journal, meent ook meer dan 320 economen te kennen die de rechtse begrotingsslashers hebben verworpen in een verklaring van het Economic Policy Institute en het Center for America Progress in maart 2011. Quick, die een Bachelor of Arts-graad in politieke wetenschappen behaalde aan Rutgers ( 1993) en wiens blootstelling aan serieuze economie onbekend is, maar beperkt lijkt, schreef in Fortuin: “Een oproep tot openhartige gesprekken over onze schulden van Bill Clinton (en mij).”
Becky Quick, mede-presentator van CNBC's “Squawk Box”
In haar Fortuin In zijn stuk wijst Quick de zorgen van Krugman over ‘tekorthysterie’, ‘begrotingsangsttechnieken’ en de gevaren van de ‘bezuinigingsbegroting’ snel af. In februari 2010 schreef Krugman bijvoorbeeld vooruitziend:
“Dankzij de begrotingshysterie heeft Washington de prioriteiten nu helemaal verkeerd: al het gepraat gaat over hoe je een paar miljard dollar kunt besparen op de overheidsuitgaven, terwijl er nauwelijks enige bereidheid is om de massawerkloosheid aan te pakken. Het beleid gaat de verkeerde kant op, en miljoenen Amerikanen zullen de prijs betalen.”
Toch heeft Krugman volgens Quick ongelijk wat betreft het tekort. Ze stelt dat de VS nu de staatsschuld moeten terugdringen. “De bewering van Krugman dat er geen begrotingscrisis is, is niet alleen lachwekkend, maar ronduit gevaarlijk”, zei Quick. “Het is moeilijk om iemand te vinden die het daadwerkelijk met hem eens is.” Ze is zich blijkbaar niet bewust van een breed scala aan economische studies en de 320 hierboven genoemde economen.
'Het is al erg genoeg,' zei Quick, 'dat we tijdens het verkiezingsseizoen geen serieus gesprek kunnen voeren over de problemen van ons land. Nu mensen zoals Paul Krugman proberen ervoor te zorgen dat we er na de verkiezingen ook geen meer kunnen hebben.” [Nadruk toegevoegd]
Maar zoals verslaggever Bonnie Kavoussi heeft opgemerkt: “Veel economen zijn het erover eens dat het te snel bezuinigen op de overheidsuitgaven de economische groei schaadt. Volgens een recente analyse van het Economic Policy Institute hebben staats- en lokale bezuinigingen de economie de afgelopen drie jaar 2.3 miljoen banen gekost.
‘Sommige financiële bloggers,’ Kavoussi aantekeningen, “denk dat Krugman perfect is.” Felix Salmon, financieel blogger bij Reuters, schreef dat de laatste oproep van CEO's tot tekortreductie 'bruto eigenbelang is dat zich voordoet als publiek staatsmanschap', en dat de economie 'hogere tekorten nodig heeft, niet lagere' om de hoge werkloosheid te bestrijden. Joe Weisenthal, adjunct-hoofdredacteur bij Zakelijke insider, schreef ook in oktober dat “Obama’s tekorten veel goeds hebben gedaan” door de economie uit de recessie te helpen halen.”
Economen erg belangrijk dat: “Zowel de particuliere sector als de overheid een cruciale rol spelen in de groei van onze economie: bedrijfsinvesteringen drijven de economie aan [en de middenklasse drijft die aan], maar publieke investeringen vormen de basis waarvan bedrijfsinvesteringen afhankelijk zijn. Deze winnende combinatie maakt de weg vrij voor het economische succes van Amerika. Het schrappen van de noodzakelijke investeringen uit de federale begroting zal op de langere termijn alleen maar het concurrentievermogen en de productiviteit van de Amerikaanse economie ondermijnen.”
Ondanks zulke serieuze commentaren beweert Quick niet alleen zich niet bewust te zijn van deze oordelen, maar ze lijkt ook te denken dat ze meer weet dan voormalig president Bill Clinton, door enkele belangrijke woorden over het hoofd te zien in de verklaring die het kantoor van Clinton haar gaf: “Het is belangrijk om nu geen bezuinigingen op te leggen voordat er duidelijk sprake is van een groeitrend, omdat dit, zoals het bezuinigingsbeleid in de eurozone en de VS laat zien, de economie zal vertragen, banen zal schrappen en de tekorten zal vergroten; en elk geloofwaardig plan voor de terugdringing van het begrotingstekort vereist drie dingen: bezuinigingen, de omzet stijgten economische groei.” [Nadruk toegevoegd]
Wat verklaart de standpunten van Quick en die van zoveel bedrijven? Het lijkt erop dat de meeste Amerikanen maar traag begrijpen dat er een vijandige overname van de natie en haar regering door bedrijven heeft plaatsgevonden, die teruggaat tot de jaren zeventig. Op 1970 augustus 23 bijvoorbeeld, de aanstaande rechter van het Hooggerechtshof, Lewis F. Powell Jr., destijds advocaat in Richmond, Virginia, opgesteld een vertrouwelijk memorandum voor de Amerikaanse Kamer van Koophandel dat een strategie beschrijft voor de bedrijfsovername van de dominante publieke instellingen van de Amerikaanse samenleving.
Maar is er nog iemand in de Engelssprekende wereld die zich niet bewust is van de schuld van bedrijven en Wall Street in de huidige begrotingscrisis?
De financiële crisis, die in augustus 2007 begon, wordt omschreven als ‘de ergste financiële crisis sinds de Grote Depressie’. Toch kwam het niet uit het niets, als een daad van God. De crisis was slechts de laatste fase van de ontwikkeling van de financiële markten tijdens het radicale dereguleringsproces dat eind jaren zeventig begon.
De lakse regelgeving maakte risicovolle financiële innovaties mogelijk, die zich vervolgens snel ontwikkelden te midden van een zeepbel in de activaprijzen op de huizenmarkt. Omdat er enorme winsten konden worden genomen, negeerden Wall Street en andere financiële instellingen hun eigen risicobeheerprocedures en vonden ze weinig weerstand van de overheid (of scepsis van de media), waar veel zogenaamd slimme mensen aanbaden aan het altaar van de ‘markt’.
Quick, die een van die ware marktgelovigen lijkt te zijn, biedt geen empirische (noch enige andere) ondersteuning voor haar karakterisering van Krugmans standpunten als ‘gewoon lachwekkend’ en ‘ronduit gevaarlijk’. De ‘steun’ waar Quick blijkbaar afhankelijk van is, is de positie van 44 CEO’s van Fortune 500-bedrijven die slaafs de Hooverville-mentaliteit omarmen en nu het Simpson-Bowles-plan bepleiten.
Quick vermeldt niet dat de velen Fortune 500 Bedrijven hebben aanzienlijk bijgedragen aan het begrotingstekort door onvoldoende belastingen te betalen. Sommige bedrijven hebben zelfs ‘nul’ belastingen betaald. Als bedrijven en rijken op hetzelfde niveau belasting zouden betalen als in de jaren zestig, zou de schuld binnen tien jaar verdwijnen”, aldus Een studie door het Instituut voor Beleidsstudies.
Quick maakt geen melding van deze nogal provocerende studie, en er is ook niet gerapporteerd dat bedrijven (naar verluidt overspoeld met contant geld) enthousiast zijn geweest over het oplossen van de staatsschuld door samen met de Superrijken hun passende deel van de belastingen te betalen. Quick lijkt ook deze gerelateerde feiten over het hoofd te hebben gezien:
–In de jaren veertig betaalden bedrijven 1940 procent van alle federale inkomstenbelastingen die in de VS werden geïnd. In 43 bedroeg dat percentage slechts 2010 procent.
–De VS genereren minder inkomsten uit vennootschapsbelasting dan de meeste ontwikkelde landen.
–Het hoogste wettelijke belastingtarief bedraagt 35 procent, maar bedrijven betalen een gemiddeld effectief belastingtarief van ongeveer 25 procent. Sommige grote bedrijven betaalden in 0 ‘2010’ aan belastingen.
–Twaalf grote bedrijven maakten tussen 171 en 2008 $2010 miljard aan winst, maar hadden toch een negatief inkomstenbelastingtarief van 1.5 procent.
–In 2010 was de belastingaanslag van General Electric, met gerapporteerde wereldwijde winsten van $14.2 miljard (en $5.1 miljard uit haar activiteiten in de Verenigde Staten): nul.
Economie is weliswaar complex; het is een sociale wetenschap die niet voor bangeriken is en geen kleine uitdaging voor niet-economen. En serieuze economen kunnen het daar niet mee eens zijn. Het is dus begrijpelijk dat we niet over de opleiding, het referentiekader en het intellect beschikken die toereikend zijn om de empirische argumenten van economen als Krugman en anderen te begrijpen.
Maar arrogant en aanmatigend zijn om een serieuze denker als Paul Krugman en enkele honderden andere gerespecteerde economen te verwerpen samen met empirische studies over een periode van tientallen jaren die de doeleinden van Wall Street en Big Business-propaganda dienen, is iets anders.
Zoals het gezegde luidt: “Iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten.” In het geval van Quick, en dat van de bezuinigende bedrijven, zijn noch feiten, noch empirisch bewijs gepresenteerd om hun meningen om te zetten in ondersteunde, geloofwaardige argumenten.
Quick en haar collega’s uit het bedrijfsleven hebben veel aandacht voor meningen, mythen en overtuigingen, en weinig voor argumenten, feiten en empirisch bewijsmateriaal. treurt door vooraanstaande economen. Ze lijken zich consequent over te geven aan wat de New York Times economieverslaggever Catherine Rampell gesprekken “fake-onomics.”
Tijdens deze periode voorafgaand aan de verkiezingen lijken veel bedrijven het te druk te hebben met het brutaal intimideren van hun werknemers en het vertellen hoe ze moeten stemmen, in plaats van het lezen van geloofwaardige economische analisten.
Serieuze mensen kunnen ernstige meningsverschillen hebben, maar Betsy Quick mag niet als ‘serieus’ worden beschouwd. Ze is het zoveelste voorbeeld van twijfelachtige berichtgeving en ‘opinie’ in verband hiermee The Wall Street Journal (Amity Shlaes was ook lang een wjs Krugman-criticus. Shlaes, eenmalig WSJ redactielid “gespecialiseerd in economie”, bekritiseerde Krugman consequent op basis van een BA in Engels).
Wat de WSJ vindt blijkbaar dat kwaliteitsrapportage over economie discutabel is. Je kunt gemakkelijk concluderen dat een functievereiste bij de WSJ is die van Krugman-hater (en uiteraard anti-liberaal).
Persoonlijk geloof ik dat de WSJ is de meest overgewaardeerde en ‘ronduit gevaarlijke’ krant in de Verenigde Staten. De enige keer dat het de moeite waard is om te lezen, is wanneer deskundige personen zoals onder meer Bruce Bartlett het schrijven WSJ in een poging de redactie op het rechte spoor te krijgen.
Naar mijn mening maakt het misbruik van de goedgelovigheid van zijn lezers en verwart het de liefde voor geld met economie. De WSJ is een goed voorbeeld van ‘staan waar het zit’. De naam van de krant verklaart de focus, de loyaliteit, waar het brood wordt beboterd, Wall Street, niet de economie, financiën of begrotingsgezondheid van het land. The Wall Street Journal werkt voor Wall Street en Big Business, punt uit.
Niet alleen de laatste tien jaar, maar al lang daarvoor heeft het Amerikaanse publiek geleerd dat Wall Street en Big Business niet de bronnen zijn van de beste economie, noch van de beste ethiek. En laten we hun rol in de Grote Depressie van de jaren dertig niet vergeten, een menselijke catastrofe veroorzaakt door de hebzucht en het gebrek aan overheidsregulering in het vergulde tijdperk en de roerige jaren twintig.
De huidige begrotingscrisis hoort, zoals Betsy Quick zou moeten weten, ook vooral op de drempel van Wall Street. Alleen een zorgvuldig regelgevingsbeleid van de federale overheid in combinatie met slimme anti-recessionaire overheidsuitgaven kan de Amerikaanse economie weer op de been krijgen.
Beverly Bandler heeft een master in openbaar bestuur aan de George Washington University ('82), waar ze zich concentreerde op begroting en financiën. Ze leest consequent economie en financiën en is een investeerder.
[1] Baily, Martin Neil, Robert E. Litan en Matthew S. Johnson. ‘De oorsprong van de financiële crisis’, Fixing Finance Series, Paper #3, november 2008, The Brookings Institution. Brookings, november 2008. http://www.brookings.edu/research/papers/2008/11/origins-crisis-baily-litan
[2] Bedaard, Paul. “80-jarig onderzoek: Democraten beter in economie.” De Washington-examinator. 2012-08-17. http://washingtonexaminer.com/80-year-study-democrats-better-at-economics/article/2505194#.UDrFPkRyEVM
[3] Centrum voor Amerikaans Progress Action Fund en Economic Policy Institute. “Verklaring van vooraanstaande Amerikaanse economen: het terugdringen van investeringen uit de federale begroting zal de kracht van de Amerikaanse economie ondermijnen.” Maart 2011. www.americanprogressaction.org/wp…/public_investment_letter.pdf
[4] Chait, Jonathan. “Wegkwijnen in Hooverville.” De nieuwe republiek, 2009-03-18. http://www.tnr.com/article/books/wasting-away-hooverville
[5] Burgers voor belastingrechtvaardigheid. “Analyse: 12 bedrijven betalen een effectief belastingtarief van negatief 1.5% over $171 miljard aan winst; Profiteer van 62.4 miljard dollar aan belastingsubsidies.” 2011-06-02. http://www.ctj.org/pdf/12corps060111.pdf
[6] Collins, Chuck, Alison Goldberg, Scott Klinger, Sam Pizzigati. “Onnodige bezuinigingen, onnodige shutdown.” Instituut voor Beleidsstudies, April 2011. http://www.ips-dc.org/reports/unnecessary_austerity_unnecessary_government_shutdown
[7] Cray, Charlie. “De Lewis Powell Memo Een bedrijfsblauwdruk om de democratie te domineren.” Greenpeace, 2011-08-23. http://tinyurl.com/3zr68cp ; http://tinyurl.com/96dovfb
[8] Crotty, James. “Structurele oorzaken van de mondiale financiële crisis: een kritische beoordeling van de ‘nieuwe financiële architectuur.’” Cambridge Journal of Economics, 2009-04-30. http://cje.oxfordjournals.org/content/33/4/563.short
[9] DeLong, Brad. 2011-11-28. http://delong.typepad.com/sdj/2011/11/christina-romer-on-the-one-thing-that-disillusioned-her-the-fiscal-policy-debate.html
[10] Furnas, B. “IRS: mazen in de wet laten bedrijven 25% belastingtarief betalen, niet 35%.” http://thinkprogress.org/economy/2008/11/13/172470/irs-loopholes/
[11] Garofalo, Pat. “Het pleidooi voor een hervorming van de vennootschapsbelasting die inkomsten genereert.” DenkVooruitgang, 2011-01-14. http://thinkprogress.org/economy/2011/01/14/173729/corporate-revenue/
[12] Holland, Jozua. “Paul Krugman heeft gelijk over onze ‘lage, lage belastingen’, maar er zit meer achter.” Alternet, 2011-04-22. http://tinyurl.com/3uhzeza
[13] Kavoussi, Bonnie. “CNBC-presentator Becky Quick bekritiseert het ‘ronduit gevaarlijke’ tekortbeleid van Paul Krugman.” De Huffingtonpost, 2012-10-26. http://www.huffingtonpost.com/2012/10/26/becky-quick-cnbc-paul-krugman_n_2023603.html
[14] Kocienewski, David. “GE's strategieën zorgen ervoor dat belastingen geheel worden vermeden.” New York Times 2011-03-24. http://www.nytimes.com/2011/03/25/business/economy/25tax.html
[15] Krol, Andy. “Een spoedcursus over de financiële crisis.” Wie is werkelijk verantwoordelijk voor de crisis die de wereld op de knieën heeft gebracht? Moeder Jones.com, 2010-01-15. http://motherjones.com/mojo/2010/01/work-begins-pecora-pt-ii
[16] Krugman, Paul. “Begrotingsangst-tactieken.” The New York Times, 2010-02-04. http://www.nytimes.com/2010/02/05/opinion/05krugman.html
_______De boosdoeners confronteren.” The New York Times, 2011-10-06. http://www.nytimes.com/2011/10/07/opinion/krugman-confronting-the-malefactors.html
[17] Matthews, Dylan. “Heeft de stimulans gewerkt? Een overzicht van de negen beste onderzoeken over dit onderwerp.” De Washington Post, 2011-08-24. http://tinyurl.com/3opf8tr
[18] Morris, Karel. De ineenstorting van de biljoen dollar: gemakkelijk geld, high rollers en de grote kredietcrash. Openbare aangelegenheden; Herziene editie editie (9 februari 2009).
[19] Poole, Jesaja J. “Meer dan 300 economen verwerpen de rechtse ‘zo zij het’-economie.” Campagne voor de toekomst van Amerika, 2011-03-01. http://www.ourfuture.org/blog-entry/2011030901/more-300-economists-repudiate-right-wing-so-be-it-economics
[20] Snel, Becky. “Een oproep tot openhartige gesprekken over onze schulden van Bill Clinton (en mij).” Fortuin, CNN-geld, 2012-10-26. http://finance.fortune.cnn.com/2012/10/26/clinton-debt-crisis/
[21] Rampel, Catherine. “Fake-onomics.” The New York Times, 2008-09-26. http://economix.blogs.nytimes.com/2008/09/26/fake-onomics-part-i/
[22] Sirota, David. Vijandige overname: hoe het grote geld en de corruptie onze regering veroverden – en hoe we die terugnemen (Hardcover). Kroon (2 mei 2006). Paperback Three Rivers Press (22 mei 2007).
[23] Centrum voor Belastingbeleid. “Belastingfeiten: historisch bedrag aan inkomsten per bron Ontvangsten per bron: 1934-2016”, Office of Management and Budget. 2011-03-24. http://www.taxpolicycenter.org/taxfacts/displayafact.cfm?Docid=203
rehmatshit, je bent een totale klootzak
“Toch kwam de financiële crisis niet uit het niets, als een daad van God.”
Natuurlijk gebeurde dat. Het kwam voort uit dezelfde religieuze afgoderij als het geloof in de christelijke moraal en ethiek als de meerdere
autoriteit voor de invloed van de Verenigde Staten in de wereld en het elitarisme van een door God gemandateerde broederschap van profiteurs.
De overtuiging van de superioriteit van ras, religie, geslacht of cultuur bevordert de waarden van oude stamwortels, toen mannen en vrouwen een kort en verraderlijk leven leidden, toen bevallingen een doodvonnis waren en hongersnood een constante bedreiging.
Het resultaat was dat samenlevingen in oorlog waren en slavernij van overwonnen vijanden en vrouwen noodzakelijk was
Waarom dit de basis zou moeten zijn van de moderne religieuze moraal blijft vandaag de dag een mysterie.
Dank u voor uw zeer overtuigende standpunt. Ik was al tot dezelfde conclusie gekomen voordat ik het Quick-artikel afrondde. Het is moeilijk om om te gaan met een cultuur die denkt dat alleen al het zeggen dat de maan van Zwitserse kaas is gemaakt, dat al zo maakt.
Geplaatst op Facebook: In het Becky Quick-artikel dat rondzwerft, wordt Bill Clinton verkeerd geciteerd ter ondersteuning van haar bewering dat Krugman en Obama 'onze begrotingscrisis van zich afschudden' door 'de blauwdruk voor schuldreductie niet nieuw leven in te blazen'. Quick is een kwakzalver als ze Clinton verkeerd voorstelt door te zeggen dat tekortreductie op zichzelf geldig is. http://finance.fortune.cnn.com/2012/10/26/clinton-debt-crisis/
Zelfs in de verklaring die zij citeert zegt Clinton expliciet dat het opleggen van bezuinigingen voordat er duidelijk sprake is van een groeitrend de economie zal vertragen, banen zal schrappen en het begrotingstekort zal vergroten. En volgens mensen met echte economische expertise, zoals Beverly Bandler, die 23 citaten bevat, wordt de aanpak van Clinton ondersteund door 320 erkende economen. https://consortiumnews.com/2012/10/27/anti-government-economic-orthodoxy/
De vrouw is een idioot. In de meeste gevallen is er geen vrije markt. De markten zijn vaker wel dan niet oligopolistisch en/of heimelijk met weinig of geen handhaving in de publieke of private sector. (Ik heb de afgelopen decennia niet veel gehoord over ‘particuliere procureurs-generaals’.) Wacht tot de make-up van het netwerk haar er niet jong uit laat zien, of de neuscorrectie of orthodontie waarvan ze denkt dat ze haar verschijning op het nachtelijke nieuws zal helpen (bijv. voor minder nasaal getik, lispel of ara) blijkt een grote puinhoop te zijn, haar baas heeft er spijt van maar voelt zich genoodzaakt haar te laten gaan, en van daaruit merkt ze dat haar inzetbaarheid keldert. Er is niets beters om zo iemand in een vlammende liberaal (of misschien wel iemand die heel nuttig is) te veranderen dan een smerige bedrijfsoverval. Tot die tijd moeten we, denk ik, meer leegte en onzin verwachten van mevrouw Quick.
Wat Krugman betreft, ik denk dat het goed met hem gaat, maar als econoom en beleidsmaker kan hij geen fakkel overdragen aan Joseph Stiglitz, en de volslagen onzin die hij over Syrië uitsprak (in overeenstemming met de bedrijfslijn van de NY Times) schaadde zijn geloofwaardigheid onmetelijk. Schrijf er nog een op voor de genieën van het Nobelcomité.
Ik heb begrepen dat gebrek aan liquiditeit en een strak geldbeleid de depressie van de jaren dertig na de marktcrash veroorzaakten.
Van wat ik lees heeft Amerika strikte bestedingslimieten nodig voor verkiezingen, beperkte bijdragen aan partijen, en geen bijdragen van de industrie of superpacs, het opbreken van mediagiganten om de diversiteit te vergroten, en een scheiding van politiek en rechtbanken. Alles lijkt te draaien om het grote geld waarmee politieke macht, juridische macht en mediamacht worden gekocht. De essentie van de democratie gaat verloren of verdrinkt zelfs in de puinhoop.