Amerikaanse verkiezingen bedreigen de nucleaire deal met Iran

Het vooruitzicht op een vreedzame oplossing van het Iraanse nucleaire geschil is nu in zicht, te midden van verschillende berichten dat Iran bereid is concessies te doen aan president Obama. Maar de Amerikaanse verkiezingen blijven een obstakel, aangezien de Republikeinen het idee van één-op-één gesprekken aanvallen, merkt ex-CIA-analist Paul R. Pillar op.

Door Paul R. Pillar

Helene Cooper en Mark Landler van de New York Times zorgde afgelopen weekend voor opschudding een rapport dat de Verenigde Staten en Iran “in principe” akkoord waren gegaan met bilaterale onderhandelingen over het nucleaire programma van Iran.

De onderhandelingen met Iran over deze kwestie hebben tot nu toe een groter formaat gehad, waarbij één partij, gewoonlijk bekend als de P5+1, de andere permanente leden van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties en Duitsland omvatte. Er werden twijfels geuit over de Timesrapport door officiële ontkenningen van zowel de Amerikaanse als de Iraanse regering, en wat er publiekelijk bekend is over waar de twee partijen het precies over eens zijn geworden, is op dit moment nog steeds onduidelijk.

Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney begroet president Obama tijdens het tweede debat. (Fotocredit: barackobama.com)

Wat de verwarring mogelijk nog vergroot, is een Iraanse onwil om zelfs nog verder te onderhandelen met de P5+1 voordat de Amerikaanse verkiezingen bepalen wie het Amerikaanse beleid vanaf januari zal leiden. Er zijn verdere vragen gerezen over de vraag waarom, als er inderdaad een feitelijke basis voor is Times In het rapport zou het bericht over een dergelijk Iraans-Amerikaans begrip nu naar buiten lekken.

De speculaties varieerden van het lek als poging om bilaterale onderhandelingen te torpederen, tot het nieuwsbericht dat het deel uitmaakte van een poging van de Amerikaanse regering om de publieke opinie voor te bereiden op een akkoord dat via dergelijke gesprekken tot stand zou komen.

Ik heb absoluut geen idee wat precies de ware versie van dit specifieke verhaal is, maar ik wil wel de volgende opmerking maken: een van de nuttigste onderhandelingen die op dit moment zullen plaatsvinden, zijn de Amerikaans-Iraanse gesprekken die in strikte geheimhouding worden gehouden en waarbij beide regeringen ontkennen dat het plaatsvindt.

Het bilaterale format zou, als aanvulling op en niet ter vervanging van de onderhandelingen waarbij de P5+1 betrokken is, nuttig zijn omdat de Verenigde Staten de belangrijkste speler in het proces zijn, omdat het bereiken van de flexibiliteit die nodig is om tot een akkoord te komen zou worden geholpen. doordat er niet over elke concessie een multilaterale consensus hoeft te worden bereikt, en omdat de geheimhouding beter kan worden bewaard met een kleiner forum.

Geheimhouding zou nuttig zijn omdat beide partijen ingesloten worden door hun eigen harde uitspraken en door de druk van degenen die de grenzen nog harder willen maken. Voor het Iraanse leiderschap is het doen van directe zaken met de Grote Satan een kwestie van aanzienlijke delicatesse en risico. Voor het Amerikaanse leiderschap is alles wat iemand zou kunnen omschrijven als aardig en redelijk tegenover Iran ook beladen met politieke risico's.

Voormalig hoofd van de Israëlische inlichtingendienst Efraim Halevy merkte dit opmerkzaam op dat de Iraniërs “graag uit hun raadsel willen komen”, gegeven hoeveel sancties pijn doen, maar dat “zowel de regeringen van Israël als de Amerikaanse regeringen onze eigen handen gebonden hebben. Uiteindelijk creëer je daarmee een inherent nadeel voor jezelf.”

De huidige regering van Israël, die de drijvende kracht is achter het agiteren over de Iraanse nucleaire kwestie en die het hele idee van onderhandelen met Iran minacht, is de belangrijkste kracht die politieke risico's creëert voor elke Amerikaanse regering die met Iran praat.

De Israëlische ambassadeur in de Verenigde Staten zei zaterdag: “Wij vinden niet dat Iran beloond moet worden met directe gesprekken”, en beroept zich daarbij op de oude misvatting dat onderhandelingen een soort beloning zijn voor één partij, in plaats van wat ze in werkelijkheid zijn. gereedschap voor beide kanten. De Israëlische regering, als voornaamste potentiële saboteur van de vooruitgang in de richting van een overeenkomst, zou door middel van geheimhouding moeten worden uitgesloten van elke mogelijkheid om een ​​dergelijke sabotage te plegen.

De andere, niet op zichzelf staande bron van politiek risico en mogelijke sabotage voor de VS is de binnenlandse politieke oppositie tegen de huidige regering. Dat zei een anonieme “GOP-strateeg” zaterdag dat als de Verenigde Staten elk Iraans aanbod voor directe gesprekken zouden aanvaarden ‘een droom zou zijn die uitkomt voor de Iraanse leiders om de macht te behouden en misschien zelfs concessies te doen aan hun nucleaire programma’, en daarbij een beroep doet op de oude misvatting (die Richard Nixon, Ronald Reagan en de daaropvolgende geschiedenis van de USSR hadden moeten laten rusten dat het onderhandelen over en het bereiken van overeenkomsten met een tegenstander op de een of andere manier bijdraagt ​​aan de binnenlandse kracht en levensduur van de tegenstander.

Let ook op het gebruik van ‘concessies’ als een vies woord, een gebruik dat impliciet elke overeenkomst uitsluit, omdat concessies van beide partijen nodig zullen zijn om tot één overeenkomst te komen.

Er is voldoende historisch bewijs dat geheime bilaterale onderhandelingen, omdat ze bevorderlijker zijn voor het bereiken van de noodzakelijke onderhandelingsflexibiliteit, en omdat ze de nee-zeggers en saboteurs uitsluiten, positieve resultaten kunnen bereiken terwijl andere mechanismen dat niet kunnen.

Een deel van die geschiedenis speelt zich af in het niet erg verre verleden van de Verenigde Staten. De geheime onderhandelingen tussen Henry Kissinger en Le Duc Tho (die voor hun inspanningen de Nobelprijs voor de Vrede deelden) die de Verenigde Staten uiteindelijk uit het Vietnam-moeras hebben gehaald, zijn daar een goed voorbeeld van. Ik denk ook aan de geheime diplomatie van Nixon en Kissinger met China.

We moeten hopen dat er op dit moment gesprekken gaande zijn tussen Iran en de Verenigde Staten die zo geheim zijn dat ze niet eens leiden tot lekken naar de bekwame journalisten van de Verenigde Staten. New York Times. Misschien niet, maar we kunnen het hopen.

Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post  op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)