Het anti-Amerikanisme blijft sterk in de moslimwereld, nog verergerd door het soort grove onverdraagzaamheid in een video die het jongste geweld tegen Amerikaanse diplomatieke posten en de moord op de Amerikaanse ambassadeur in Libië aanwakkerde. Er zijn koele hoofden nodig om deze problematische relatie in goede banen te leiden, zegt ex-CIA-analist Paul R. Pillar.
Door Paul R. Pillar
De reacties op het dodelijke incident in Benghazi en het minder dodelijke protest bij de Amerikaanse ambassade in Caïro zijn onderdeel geweest van een werveling van verdriet, woede, onverdraagzaamheid, diplomatie, politiek en nog veel meer. We moeten een paar essentiële zaken in gedachten houden.
Wat er plaatsvond was niet één type fenomeen, uitgevoerd door één type dader. We zien niet alleen het spontane sentiment van de massa, en niet alleen het samenzweerderige gedrag van kleine snode groepen. Het is in plaats daarvan een mengsel. De nog steeds onduidelijke berichtgeving uit Benghazi suggereert dat een gewapende groep mogelijk misbruik heeft gemaakt van wat anders een ongewapend, maar nog steeds lelijk protest zou zijn geweest.
Minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton hekelt de fatale aanval op het Amerikaanse consulaat in Benghazi, Libië, op 12 september 2012. (Foto van het ministerie van Buitenlandse Zaken)
Wat betreft het massale, veelal spontane deel van wat er heeft plaatsgevonden: er is genoeg geschiedenis van dit soort uitbarstingen waarbij westerse belangen betrokken zijn in dat deel van de wereld om te concluderen dat dit een verschijnsel is dat praktisch gezien niet meer weg te denken is. Wij [de Verenigde Staten] zullen het niet kunnen elimineren; we moeten ermee omgaan en proberen de schadelijke gevolgen ervan te verzachten.
De geschiedenis voorafgaand aan de meest recente aflevering omvat populaire reacties op vermeende misdrijven, variërend van cartoons in Europese tijdschriften tot de vernietiging van Korans door Amerikaanse troepen in Afghanistan. Hoe veel ook mogen we begrijpelijkerwijs geloven dat “een vijfde van de mensheid zeker … de beledigingen van een halfslachtige kan weerstaan”, als we dat tegen onszelf of anderen vertellen, helpt dit niet om de zaken te kalmeren of om toekomstige gebeurtenissen uit te sluiten.
Het is ook onvermijdelijk dat er meer acties of uitspraken van westerlingen zullen plaatsvinden die dergelijke uitbarstingen zullen veroorzaken. Sommige triggers zullen toevallig zijn, zoals de vernietiging van de Korans in Afghanistan. Bij andere zullen de ondoordachte commentaren van televangelisten of predikanten betrokken zijn, of zelfs, zoals in het huidige geval, aanstichters die een gewelddadige reactie verwachten maar ga je gang en doe toch wat ze gaan doen.
In het licht van deze onvermijdelijkheden zou het belangrijkste beleidsdoel moeten zijn om de Verenigde Staten, en de Amerikaanse regering en de Amerikanen in het algemeen, zoveel mogelijk te distantiëren van wat gedachteloos en aanstootgevend is, terwijl tegelijkertijd het belang van de vrijheid van meningsuiting wordt herhaald, ondanks de onaangename producten die daaruit voortkomen. uitoefening van die vrijheid soms met zich meebrengt.
In het huidige geval, zoals bekeken van de video in kwestie duidelijk zou moeten maken dat beleidsmakers zich er geen zorgen over hoeven te maken dat zij iets bekritiseren dat artistieke of enige andere waarde heeft. De verklaring die de Amerikaanse ambassade heeft afgegeven nadat de video wrok begon op te wekken, maar vóór het protest bij de ambassade of de aanval in Benghazi, was misschien niet perfect, maar het was een voorbeeld van het soort boodschap dat moet worden overgebracht.
Het is dom om te suggereren dat de boodschap in dergelijke situaties substantieel anders zou moeten zijn of vervangen zou moeten worden door louter strijdlust. Het is oneerlijk om te suggereren dat de verklaring van de ambassade niet vóór de incidenten bij de ambassade en het consulaat van Benghazi werd uitgegeven, maar in plaats daarvan “de eerste reactie van de regering-Obama” op de incidenten was.
De rol die eventuele georganiseerde gewelddadige groepen speelden bij de gebeurtenis in Benghazi herinnert aan twee dingen. Eén daarvan is de aard van wat er in Libië overbleef nadat Muammar Gaddafi was omvergeworpen, hoe ver de Libische politiek en samenleving moeten gaan om iets te bereiken dat ook maar in de buurt van stabiliteit komt, en hoe ontoereikend de gedachte daaraan was toen het Westen tussenbeide kwam in de Libische opstand.
Frederic Wehrey van de Carnegie Endowment observeert dat “de zwakke legitimiteit en middelen van de voorlopige regering van het land” hebben geresulteerd in een regeringsreactie op het salafistische geweld die “tolerantie en actieve samenwerking heeft gecombineerd.”
De situatie herinnert er ook aan hoe zelfs kleine terroristische groeperingen zich voeden met grotere wrok. Radicale ideologieën en samenzweerderige complotten kunnen deel uitmaken van elke terreurdaad, maar wijdverbreide woede en anti-Amerikanisme leveren brandstof die in grote mate bepaalt wat samenzweerders kunnen doen. Algemene gevoelens jegens de Verenigde Staten zijn van belang.
De meest algemene les die we uit de incidenten van deze week kunnen trekken, is dat ze een uiting zijn van een context van wantrouwen die kleurt in de manier waarop bijna alles wat de Verenigde Staten in de moslimwereld doen, wordt geïnterpreteerd. Die context helpt verklaren waarom sommige dingen die de Verenigde Staten doen en die op geen enkele manier anti-moslim zijn, toch worden gezien alsof ze dat wel zijn.
De context verergert ook de negatieve gevolgen van sommige Amerikaanse standpunten en initiatieven, van het gebruik van militair geweld tot het in stand houden van bepaalde bondgenootschappen, waardoor de gevolgen erger zijn dan men anders zou verwachten.
Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)
Uit rapporten blijkt dat hij stierf op een manier die vergelijkbaar is met Gaddafi, tot aan de aanranding toe. ironisch.
Bobzz heeft volkomen gelijk, alleen zou mijn idee van Oost-Jeruzalem dat zijn van een politiek gedeelde hoofdstad voor zowel Israël als een Palestijnse staat, en zeker NIET fysiek verdeeld door een muur en prikkeldraad zoals Berlijn tijdens de Koude Oorlog.
En ik kan me volledig vinden in het sentiment van Borat als het om Israël gaat, ondanks het feit dat ik het totaal en absoluut oneens ben met zijn beleid jegens de Palestijnen, die ook het onmiskenbare recht op zelfbeschikking hebben.
En met betrekking tot Rehmat denk ik dat hij bedoelt dat het allemaal om politiek en het buitenlands beleid van de VS gaat wanneer hij verwijst naar “alles wat zionistisch is”.
Zeker, ik ben het eens met je beoordeling, Aaron. Het was niet mijn bedoeling dat de verdeeldheid zou klinken als de Berlijnse Muur. Als de hitte ooit afneemt (ik betwijfel het, maar hoop) kunnen de onderhandelingen over een heleboel dingen beginnen. Maar Amerika moet eerlijker zijn en de ring van Israël van zijn neus verwijderen. Als christen vertrouw ik op God, wat er ook gebeurt, en niet op realpolitik. Maar als ik politicus was, zou het zinvol zijn om een vredesproces op te leggen (ja, “op te leggen”) om de moslimhaat tegen onze regering te kalmeren en de groeiende invloed van India, China en zelfs Rusland in het Midden-Oosten te compenseren. Dit zou ook Israël kalmeren. Ik ben niet naïef genoeg om te geloven dat dit allemaal zal gebeuren, maar ik bid er nog steeds voor.
En ja, als we het hadden over een moer- en boutenfabriek, zou Rehmat denken dat het een zionistische onderneming was :) Gewoon een grapje, Rehmat.
Het debat over Rhemat en Borat gaat door. Ik ga proberen een middenweg te kiezen, omdat ik vrede wil. Rehmat heeft gelijk, denk ik, als hij zegt: “Feit is dat moslims, in grote meerderheid, het Amerikaanse volk niet haten – zij haten de blinde steun van Amerikaanse regeringen aan de zionistische entiteit.” Borat heeft gelijk als hij zegt dat Israël een soevereine staat is, zonder de opmerking van 'stuk stront'. (Ik ben het niet eens met Rhemat over het christendom, maar dat maakt hem nog geen stuk stront.)
Rhemat, de Joden hebben een wettelijk recht op het land achter de grenzen van 1967. Je zult zeggen dat het niet voor Europese/Russische Joden is, maar toen Israël een soevereine staat werd, kon ze toelaten wie ze maar wilde. Bovendien zullen de Palestijnen moeten toegeven aan een volledig recht op terugkeer. Geef de volledige R van R, en Israëls plaats in de zon na eeuwen van vervolging (vanwege de relatie tussen kerk en staat, het spijt me dat te moeten zeggen), culminerend in de Shoah, is verdwenen.
Dat gezegd hebbende, Borat, is de Israëlische behandeling van de Palestijnen barbaars en haar onwaardig. U zult wijzen op de raketten en de Intifada, maar hoe zou u het vinden als grootmachten u en uw buren van het land zouden schoppen waar u al eeuwenlang op leefde – een eminent domein op grote schaal. Jij zou ook militant zijn. En nee, de moslims zouden je niet van de kaart vegen als je de nederzettingen zou opgeven en achter de grenzen van 1967 zou gaan leven. De Arabische Unie heeft al lang vrede gesloten met het idee van de aanwezigheid van Israël. En Israël zal Oost-Jeruzalem aan de Palestijnen moeten geven. Als de VS Israël zouden vertellen dat ze achter hen zullen staan als ze achter de 67 grenzen zouden leven, en als Israël dat zou doen, zou het hele Midden-Oosten kalmeren. Als Israël dat weigert, moeten we alle buitenlandse hulp aan Israël stopzetten. En waarom zouden we dit doen? Om Israël van zichzelf te redden. “Bibi” leidt je over het tuinpad. U moet weten dat er meer Israëliërs emigreren dan immigreren. Daar is een reden voor. Nu kunnen jullie allebei een hekel aan mij hebben.
maar het is op Palestijns land.
Dit soort artikelen, waarin de VS dit of dat ‘beheren’, doet me denken aan Konrad Audenauer, de naoorlogse kanselier van W. Duitsland die opmerkte dat de Britten zich (in die periode) gedroegen als een rijke man die zijn geld kwijt was maar het nog niet helemaal besefte. Amerikaanse beleidsmakers en media gedragen zich consequent alsof het Midden-Oosten bestaat als een soort mandaat dat aan de VS is verleend door God weet wie. geen wonder dat mensen vliegtuigen naar onze gebouwen vliegen en onze diplomaten vermoorden. Zoals het recente artikel van Pat B suggereert, is het misschien tijd om naar huis te komen en grip op onszelf te krijgen.
Maar het anti-Amerikanisme van het Midden-Oosten was vanaf het allereerste begin het plan van de PNAC.
Het neoconservatieve Joods-Amerikaanse team van PNAC heeft de VS hierin met succes begeleid.
Alleen de Joodse staat Israël profiteert van een christelijke moslim-‘oorlog’.
De verkrachting van Palestina en de verdrijving van Palestijnen kunnen zonder tegenstand doorgaan
“We kwamen…we zagen…hij stierf! Kakel kakel kakel!" 30,000 burgerdoden als gevolg van NAVO-bombardementen kunnen nu toch niet resulteren in een 'bow-back'?
Sorry, dat zou BLOW-back moeten zeggen!