Moorddadige kunst

De overdaad aan massale schietpartijen in Amerika getuigt niet alleen van de afwezigheid van rationele wapenwetten, maar ook van een cultuur die geweld verheerlijkt, van de realiteit van eindeloze oorlogvoering en van de fantasie van amusement. Hoewel een bepaalde reactie via de politiek moet komen, kunnen andere acties van individuen komen, zegt Michael N. Nagler.

Door Michael N. Nagler

Tot voor kort wist ik niet eens dat er zoiets bestond als blanke supremacistische muziek. Wade Michael Page wist het; de ‘binnenlandse terrorist’ die zes mensen doodde in de Oak Creek Sikh-tempel in Wisconsin had in een neonazistische band gespeeld genaamd ‘Definite Hate’ en begon er in 2005 een met de naam ‘End Apathy’.

Dus Page heeft, als je erover nadenkt, iets gemeen met zijn directe voorganger in de massamoord, James Holmes, die de Aurora, Colorado pleegde, door twee weken eerder te schieten. Ondanks hun verschillen speelde in zijn geval ook een vorm van hedendaagse ‘kunst’, namelijk de Batman-film, een rol in de aanloop naar zijn moorddadige geweld.

Mugshot van James Holmes na zijn arrestatie als vermoedelijke schutter in de massamoord tijdens een middernachtelijke vertoning van de nieuwe Batman-film in Aurora, Colorado.

Kort na de tragedie in Wisconsin passeerde ik toevallig de plaatselijke bioscoop waarvan de posters langs het trottoir stonden. Eén, waarin seks en geweld slim werden gecombineerd, was een uiterst aanstootgevende, meer dan levensgrote afbeelding van een naakte vrouw die van achteren werd betast door een robotzombie.

Zoals elke adverteerder je zal vertellen, kun je alles verkopen als je het, op subrationele wijze, verbindt met een van onze diepe verlangens. In dit geval (zoals in de meeste gevallen) is het verlangen bedoeld om mensen te verenigen en leven te creëren; maar wat het ironisch genoeg ‘verkoopt’ is een cultuur van geweld en dood.

Let wel, we hebben het niet over een rosse buurt in Vegas; dit is de hoofdstraat van een klein Amerikaans stadje. Schoolkinderen lopen dagelijks langs deze posters, meestal zonder toezicht van volwassenen. Wat moeten ze denken?

Wat zijn we denken? De dag na de schietpartij in Aurora kwamen vier slachtoffers van de terreur van de vorige dag hun respect betuigen aan de doden en gewonden: alle vier droegen ze Batman-T-shirts! Ik denk dat mensen zich aan hun cultuur zullen vastklampen zonder zich ooit af te vragen waar het hen naartoe brengt.

Als ik een typische volger van de hedendaagse media zou zijn, wat zou ik dan begrijpen van de schietpartij op Aurora? Dat hij in een witte Hyundai reed, dat hij precies 6,000 munitie kocht (allemaal volkomen legaal) en zijn haar felrood verfde. Wat ik zou doen niet Ik begrijp het, waar ik moeilijk over na kan denken in die wirwar van details, is: Waarom kent ons land een epidemie van massamoorden? Zestig daarvan sinds 1982.

Dat is tenslotte de echte vraag; En zelfs als je dat vraagt, zie je al een hele goede kandidaat voor het antwoord: we hebben een populaire cultuur die onze geest vult met gewelddadige beelden, en nieuwsmedia die ons afleiden van het begrijpen ervan. Een cultuur die het onderscheid tussen fantasie en werkelijkheid vervaagt (toen Holmes, die de Joker uit de Batman-serie speelde, zijn aanval begon, dachten velen dat het deel uitmaakte van de film), en een journalistiek die meer geïnteresseerd is in lugubere details of saaie statistieken dan in hun betekenis.

Als de filosoof Epictetus gelijk heeft met zijn observatie: ‘Het enige dat je kunt controleren, en daarom moet controleren, zijn de beelden in je eigen geest’, zijn we in gebreke gebleven bij het nakomen van onze belangrijkste verantwoordelijkheid als menselijke wezens, namelijk de zorg voor onze eigen geest. .

Er is een positieve kant. We kunnen het terugkrijgen. Er is niets dat u en mij ervan weerhoudt om de stroom van geweld in onze geest, voor zover mogelijk, in te dammen en voor onszelf te denken. Als journalisten of advocaten zich moeten afvragen wat het was met deze specifieke persoon die hem ertoe bracht dit specifieke ding te doen, op zoek naar redenen bij degenen die alle rede achter zich hebben gelaten, hoeven we niet nutteloos mee te doen aan die oefening. In plaats daarvan kunnen we naar onze eigen kwetsbaarheden en macht kijken.

Ik zou de potentiële impact niet onderschatten als ieder van ons, jij en ik, op deze manier de verantwoordelijkheid terugneemt. We hebben het hier niet over lichamen of stemmen, waar cijfers echt belangrijk zijn, maar over ideeën en beelden, die een eigen kracht hebben.

Het is duidelijk dat als we vrij willen zijn van deze moorddadige uitspattingen, we een heel ongemakkelijk feit onder ogen zullen moeten zien: dat de mensen die deze moorden plegen een deel van ons zijn. Ze hebben de grens overschreden tussen fantasie en fysieke realiteit, maar die grens wordt voor ons allemaal steeds vager (kijk naar 'Stars Earn Stripes', NBC's nieuwe oorlogsgame-realityshow waarin beroemdheden soldaat spelen).

De mentale wereld van angst en duisternis waarin ze leven is slechts een extreme vorm van de wereld die we overal om ons heen hebben gecreëerd, en daarom ook in ons.

Let wel, ik ben niet tegen kunst. Ik heb veertig jaar lang vergelijkende literatuurwetenschap gedoceerd aan Berkeley. Maar het aanwakkeren van onze grofste dierlijke driften is geen kunst. Onszelf in gevangenissen van mentaal isolement drijven is het tegenovergestelde van kunst, een perversie van het doel ervan.

Toen een FBI-woordvoerder werd gevraagd waarom de dienst een voor de hand liggende gek als Wade Michael Page niet nauwlettender in de gaten hield, antwoordde hij: er zijn ‘duizenden van hen’ in de blanke suprematiebeweging (om nog maar te zwijgen van anderen). Zullen we ooit veilig kunnen proberen te raden wie op het punt staat over de rand te gaan? Nee, maar dat zullen we wel doen als we een nieuwe, gezonde cultuur kunnen creëren. En hoewel wetgeving in verschillende stadia van dat proces van pas kan komen, kunnen we hier slechts met één gedachte tegelijk over beginnen.

Michael Nagler is emeritus hoogleraar Klassiekers en Vergelijkende Literatuurwetenschap aan UC, Berkeley en auteur van The Search for a Nonviolent Future.