Het “conservatieve” buitenlandse beleid van de Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney staat in schril contrast met wat veel conservatieven van de Republikeinse Partij in het verleden hebben bepleit, zoals de botte bewering van Romney dat hij Israël zal volgen bij het bepalen van het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten, schrijft ex-CIA-analist Paul R. Pillar.
Door Paul R. Pillar
Antropologen hebben de evolutionaire paden van de moderne mensheid en van uitgestorven menselijke soorten slechts gedeeltelijk geconstrueerd. Er is niet noodzakelijkerwijs sprake van directe progressie van bekende soorten uit het ene tijdperk naar die uit een later tijdperk.
Hetzelfde geldt voor de variëteiten van homo politicus americanus, ook al is het fossielenbestand completer omdat het recenter is. Wat bijdraagt aan verwarring is de toepassing van vergelijkbare labels op zeer verschillende ondersoorten op verschillende tijdstippen.
Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney en de Israëlische premier Benjamin Netanyahu.
Dergelijke gedachten ontstaan tijdens het lezen Het inzichtelijke commentaar van Jacob Heilbrunn over de herziening van het Richard Nixon-verhaal van Carl Bernstein en Bob Woodward. Zoals Heilbrunn terecht opmerkt, was het rechts en niet alleen links dat Nixon wantrouwde, waarbij achterlijk uitziende liberalen misschien meer reden hadden dan conservatieven om zich veel van Nixons beleid gunstig te herinneren. Maar de betekenis van rechts en links in de Verenigde Staten is sinds de tijd van Nixon aanzienlijk veranderd.
Tot de lijn van de conservatieve oppositie tegen Nixon behoorde ook senator Everett Dirksen, die bij de benoeming van de conservatieve Robert Taft op de Republikeinse conventie van 1952 naar Thomas Dewey wees en zei: “Laat ons niet opnieuw het pad naar de nederlaag inslaan.”
Het omvatte onder meer dat Barry Goldwater de conservatieven op een andere Republikeinse conventie acht jaar later, conservatieven die niet blij waren dat Nixon de presidentiële nominatie kreeg, vertelde dat ze ‘volwassen moesten worden’ als ze de controle over de partij wilden overnemen. Het omvatte onder meer het winnen van de nominatie door Goldwater vier jaar later, de belangrijkste uitdaging van Ronald Reagan in 1976 voor Nixons opvolger Gerald Ford, en Reagan's uiteindelijke verkiezingsoverwinning in 1980.
Maar alle voorouderlijke lijnen van Reagan naar rechts van vandaag zijn op zijn best vaag en warrig. Bij veel binnenlands en begrotingsbeleid zijn nauwelijks grenzen te zien. Volgens voormalig Reagan-adviseur Bruce Bartlett bedroegen de belastingverhogingen van Reagan, die hij goedkeurde in ruil voor bezuinigingen, in totaal het equivalent van 367 miljard dollar in lopende dollars.
Afgelopen weekend voormalige gouverneur van Florida. Jeb Bush reageerde dat zowel zijn vader, Reagans vice-president en opvolger, als Reagan zelf het moeilijk zouden hebben gehad om een nominatie van de huidige Republikeinse Partij binnen te halen.
Wat het buitenlands beleid betreft, is het misleidend om Reagan's aanpak, zoals Heilbrunn doet, te omschrijven als een aanpak die “in wezen de Nixon-Kissinger-benadering van buitenlandse zaken heeft verworpen door een combinatie van de oude terugdraaidoctrine en het neoconservatieve anticommunisme in de plaats te stellen.” Reagans onderliggende aannames over de USSR hadden iets gemeen met die van George Kennan, in die zin dat ze allebei de afbrokkeling van het Sovjetsysteem van binnenuit voorzagen vanwege de inherente zwakheden van dat systeem.
Reagan gaf het proces een duwtje in de rug door een wapenwedloop uit te roepen, in de wetenschap dat de Verenigde Staten altijd meer geld konden uitgeven dan de Sovjets. Er waren ook proxy-oorlogen, maar deze speelden veel minder een rol bij de uiteindelijke afbrokkeling. Het aanwakkeren van de Afghaanse opstand was misschien gedeeltelijk een uitzondering, maar dat begon als een project van Zbigniew Brzezinski en Jimmy Carter, van wie niemand kan beschuldigen neoconservatieven te zijn.
Er was niets in het beleid van Reagan dat ook maar enigszins leek op het neoconservatieve handelsmerk, dat het duidelijkst tot uiting kwam in de oorlog in Irak, namelijk het proberen Amerikaanse militaire geweld te gebruiken om Amerikaanse waarden rechtstreeks te injecteren in achtergebleven vreemde landen die worden geregeerd door verafschuwde regimes.
Net als Nixon en Kissinger ging Reagan in gesprek met de belangrijkste buitenlandse tegenstander van die tijd. En net als bij Barack Obama was een langetermijndoelstelling (buiten welk presidentschap dan ook) van dat engagement de uiteindelijke afschaffing van kernwapens.
Sommige vooraanstaande figuren uit de regering van Reagan, maar niet minister van Buitenlandse Zaken George Shultz, leken niet te geloven dat Reagan werkelijk een kernwapenvrije wereld voor ogen had, en accepteerden dat doel in ieder geval zelf niet. Cold Warriors zoals Caspar Weinberger en William Casey leken tevreden, of zelfs angstig, om die oorlog voor altijd te voeren.
In de twintig jaar sinds de presidentschappen van Reagan en de oudere Bush is een andere ondersoort, die nu het etiket ‘conservatief’ draagt, geëvolueerd en is deze een groot deel van het Amerikaanse politieke klimaat gaan domineren. Het verschilt duidelijk van voorheen dominante wezens die nog maar 25 jaar geleden hetzelfde label droegen, hoewel je stukjes genetisch materiaal kunt vinden van mensen als Weinberger of Casey.
De merkwaardige kloof tussen de oudere George Bush en de jongere George Bush belichaamt de opmerkelijke transitie die daarmee gepaard gaat. Politieke antropologen hebben nog veel werk te doen om ons te helpen de evolutie van dit nieuwere ras te begrijpen. Sommige eigenschappen van het ras, zoals een nauwe band met geopenbaarde religie en een fixatie op zaken van het bekken, kunnen geworteld zijn in grotere maatschappelijke trends of zijn reacties op die trends.
Deze politieke evolutie kan worden beschouwd als onderdeel van een algehele rechtse beweging in de Amerikaanse politiek, maar sommige van de belangrijkste kenmerken die daarbij betrokken zijn, kunnen niet het beste worden beschreven in termen van rechts versus links. Er zijn bijvoorbeeld bepaalde vormen van gebruik van het keizerlijke presidentschap, waarbij, zoals Heilbrunn het treffend verwoordt, “Nixon naast George W. Bush en Dick Cheney een piker was.”
Misschien wel de meest opvallende reeks kenmerken omvat eigengerechtigheid, een daarmee gepaard gaande ontkenning van legitimiteit aan politieke tegenstanders, en een daarmee samenhangend verzet tegen compromissen. Dit waren de kenmerken waarnaar Jeb Bush verwees toen hij opmerkte dat Reagan, “op basis van zijn staat van dienst op het gebied van het vinden van onderdak… net als mijn vader” moeite zou hebben gehad om aanvaard te worden te midden van “een orthodoxie die geen meningsverschillen toestaat, Het is niet mogelijk om een gemeenschappelijke basis te vinden.”
Thomas Mann en Norman Ornstein, in hun recente werk over het disfunctioneren van het Amerikaanse politieke systeem, stelden het bondig en botweg: “De Republikeinse Partij is een opstandige uitbijter in de Amerikaanse politiek geworden. Het is ideologisch extreem; minachtend voor compromissen; onbewogen door conventioneel begrip van feiten, bewijsmateriaal en wetenschap; en afwijzend tegenover de legitimiteit van zijn politieke oppositie.”
Het contrast tussen oud en nieuw is net zo groot tussen sommige hedendaagse leiders in het Congres en Everett Dirksen, die als Republikeinse leider in de Senaat, hoewel hij een sterk conservatief was op begrotingsgebied, nauw en effectief samenwerkte met zijn Democratische tegenhangers en ook een belangrijke bron van steun voor belangrijke aspecten van het buitenlands beleid van Lyndon Johnson.
De kenmerken van het nieuwe soort conservatisme hebben grote gevolgen voor de hedendaagse buitenlandse beleidsposities de posities van de vermoedelijke Republikeinse presidentskandidaat van dit jaar, Mitt Romney. De eigengerechtigheid en de weerstand tegen compromissen zijn zichtbaar.
Deze standpunten omvatten een ongebreideld vertrouwen in de universele doeltreffendheid van de Amerikaanse militaire macht, uitgaven om die macht substantieel uit te breiden zonder rekening te houden met specifiek gebruik van die macht of fiscale implicaties, acceptatie van permanente conflicten met tegenstanders (inclusief zelfs de voormalige tegenstander uit de Koude Oorlog, Rusland), het afwijzen van samenwerking met tegenstanders en het uitbesteden van een groot deel van het Amerikaanse buitenlandse beleid aan de regering van Israël.
Romney heeft gezegd: “De acties die ik zal ondernemen zullen acties zijn die worden aanbevolen en ondersteund door de Israëlische leiders.” Dit is niet alleen heel anders dan wat Richard Nixon deed, maar ook van wat conservatieven die tegen Nixon waren, voorstander waren.
Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)
*******
Iemand schiet die onwetende kurkentrekker neer.
GRATIS AMERIKA
REVOLUTIONAIRE (DIRECTE) DEMOCRATIE
*******
Loyale Amerikanen zullen de belangen van de VS op de eerste plaats zetten.
Ontrouwe Amerikanen zullen de belangen van een rechtse Likud Israël boven de belangen van de VS stellen.
Laten we voor één keer de Amerikaanse belangen vertegenwoordigen, in plaats van die van Israël
http://www.codoh.com/zionweb/zirprsntslf.html
Wanneer gaat iemand de echte reden noemen waarom Pollards straf zo lang was? of Waarom defensie-sec. Weinberger in een nog geheime brief een levenslange gevangenisstraf eiste, of wie van de helft van de CIA heeft gedreigd af te treden als de kleine slijmzak wordt vrijgelaten? Google Seymour Hersh in de New Yorker en anderen voor het antwoord, dat zorgvuldig wordt genegeerd door de 'media'.
Ja – het is jaren geleden dat ik dat las – wat hij naast miljoenen documenten weggaf was RASINT, de ‘rosetta-steen’ van het Amerikaanse SIGINT (signals intelligence), een tiendelig kookboek over het ontcijferen van elk type intelligentie transmissie die we gebruiken, en hoe we al hun (Sovjet- en andere) signaalinformatie interpreteren. Alles, van kortegolfcommunicatie tot satelliettransmissie: een virtuele 'how-to' over alle Amerikaanse cryptologiegeheimen. Het zou de onthullingen van Bradley Manning doen lijken op een verhaaltje voor het slapengaan van de gebroeders Grimm. We zijn nog steeds aan het bijkomen van de schade die Pollard heeft aangericht. MAAR, hij is een klootzak die wordt geplaagd door grootheidswaanzin en een voorliefde voor pathologisch liegen. De Israëli's zullen er spijt van krijgen dat ze hem binnen zes maanden terug hebben. Als er ooit sprake is geweest van een gerechtelijke dwaling, is het dat hij niet de doodstraf heeft gekregen.
Sheldon Adelson heeft beloofd om maar liefst 100 miljoen dollar in de GOP-kas te storten. Denkt u dat dit iets te maken heeft met Romneys standpunt over Israël?
Een bron binnen het Adelson-kamp vertelde Forbed dat “Adelson gelooft dat geen enkele prijs te hoog is om de VS te beschermen tegen wat hij ziet als Obama’s ‘socialisatie’ van Amerika, en om de veiligheid van Israël veilig te stellen.”
http://www.forbes.com/sites/stevenbertoni/2012/06/13/exclusive-adelsons-pro-romney-donations-will-be-limitless-could-top-100m/
Israël wordt het mondiale ‘probleem’ omdat de lasermicroscoop altijd op Israël gericht is. Het lijkt bijna alsof zij de universele afleiding is, waarbij de goochelarij van de tovenaar het oog verkeerd richt.
Ondertussen blijven de gevaren voor het maatschappelijk middenveld en de soevereine grenzen, terug op de reality ranch, onopgemerkt en onverminderd voortduren. Het scenario dat in zoveel redactionele artikelen en artikelen wordt verwoord, tart de logica; De macht kan niet zo scheef zijn. Het herstructureren van de centrale draaipunten in de wereld zal niet in Israël plaatsvinden.
Het zal een mondiale teaminspanning zijn. Als u zich niet bewust bent van deze eenvoudige stelling, komt dat omdat u het niet wilt weten. Je geeft de voorkeur aan het comfort van opzettelijke onwetendheid in plaats van grip te krijgen op een huiveringwekkende onthulling.
In 'wag the dog'-humor, welke is welke? Het hangt ervan af wie de grap vertelt.
Marilyn,
Er is geen Kerstman en de Mexicanen hebben geen kernwapens.
Bedankt voor uw zorgvuldige lezing en strakke repliek. Ik ben dit soort cognitieve ontkoppeling tussen geest en materie gaan verwachten. Het is een verdedigingsmechanisme.
Blijkbaar denk je dat het initiatief van de Noord-Amerikaanse Unie (Mexico/Canada/VS) voortkomt uit een alternatieve realiteit. Volgt u de schommelingen van de ineenstorting van de eurozone? Voelt u zich op uw gemak met de hoop dat een dergelijke onenigheid niet de Atlantische Oceaan kan oversteken?
Spionagedrones boven Amerikaanse steden laten je niet in de war raken? Bent u blij met de neergang van de arbeidersbeweging in Wisconsin en bent u het ermee eens dat de rellen in heel Europa een EU-probleem zijn? Je bent een vooruitstrevend, goed opgeleid individu dat alle liberale doelen omarmt omdat je aardig wilt zijn. En u hebt waarschijnlijk op Obama gestemd omdat hij hoop en verandering bood, maar vooral verandering van Bush. Het kan echter zijn dat u met tegenzin spijt krijgt van de koper.
Het ga je goed! U bent een Amerikaanse kiezer met een troef, zelfvoldaan in zijn eigen gevoel van eigenwaarde en die zich niet laat bewegen door de feiten. De grenzen staan open voor iedereen; ons leger vecht daar, dus we hoeven ze hier niet te bevechten. Onze plaatselijke politieagenten zijn tot de tanden bewapend en terugkerende veteranen zijn de nieuwe vijandelijke strijders.
En jij denkt dat Birthers, Truthers, Tenthers en Preppers een stel vleugelnoten zijn. Het is een vrij land; je hebt het recht om je vorm van vergeetachtigheid in de praktijk te brengen, wetende dat de weg leidt naar het keer op keer herhalen van dezelfde fouten. Succes.
Ik kan alleen maar een mening geven. Je moet persoonlijke beslissingen nemen.
Marylin,
We “bevechten ze daar, zodat we ze hier niet hoeven te bevechten”. Met andere woorden: we hebben als nationaal beleid de Orwelliaanse doctrine omarmd: “Oorlog is vrede”. Wat u hierboven beschrijft is volwaardig fascisme. Het fascisme laat nooit los. Het land wordt militair verslagen of gaat failliet. Het wordt nooit verzacht door politieke afwijkende meningen. De Europese crisis loopt niet het risico de Atlantische Oceaan over te steken: de Europese crisis is hier gecreëerd en komt neer op het versterken van de dollar als wereldreservevaluta. De economen willen dit niet aan de Amerikanen uitleggen. Een hypotheek op een woning is in Europa zeldzaam. Zij hebben lang niet zoveel schulden als wij. Hun banken zitten in de problemen, maar zij niet. Er is daar een enorme rijkdom gebaseerd op huisnijverheid, vakmanschap, knowhow en goed opgeleide arbeidskrachten. We hebben dat allemaal opgegeven en onze productiebasis naar het buitenland verscheept. Kijk of je bij Wal-Mart iets kunt vinden dat niet in China is gemaakt. In een Duits warenhuis kun je niets vinden dat in China is gemaakt. Geen enkele hoeveelheid stimuleringsmaatregelen zal voor een Amerikaans herstel zorgen, omdat er behalve de productie van munitie geen industrie is die kan worden gestimuleerd. We gaan crashen, en niets kan dat tegenhouden. Dat is de reden waarom ze die 5.62 x 45 mm wapens met holle puntmunitie kopen, een verminkingswapen dat verboden is door de Conventies van Genève en waarvan ze beweren dat het bedoeld is voor “persoonlijke verdediging”. Ze bereiden zich voor op burgerlijke onrust. Ons hele Midden-Oostenbeleid is gebaseerd op een onuitgesproken programma om de controle over hun hulpbronnen te behouden. In plaats van te investeren in de vooruitgang in eigen land, hebben ze besloten dat het goedkoper en winstgevender is om deze nationale veiligheidsparade in stand te houden en feitelijk de olie van iedereen te stelen. We moeten Israël steunen om het voor elkaar te krijgen. Dus tussen illegale Mexicaanse immigranten en een nucleair bewapende krankzinnige theocratie geef ik de voorkeur aan de Mexicanen. Hoe eerder het gebeurt, hoe eerder we er klaar mee zijn. Maar wat waarheidsgetrouwen betreft, zij moeten de wet controleren zoals die geschreven is. Je hoeft hier niet geboren te zijn om president te zijn. Maar hij is hier geboren en hij is de president, eerlijk en eerlijk.
Economie is niet bepaald mijn vakgebied: ik weet alleen wat ik lees, en heb geprobeerd te absorberen terwijl ik me een weg baande door het BS-geklets dat bedoeld was om de kwesties verder te verwarren.
Creditswaps en derivaten waren voor mij een vreemd idioom. Luisterend naar een discussie van twee of drie afleveringen op PBS (denk dat het ‘Frontline’ was), stond het vernietigende onderzoek niet sympathiek tegenover de bankiers van Wall Street, erop wijzend dat sommigen achter computers zaten en deze giftige financiële instrumenten uit het niets uitvonden. vergelijkbaar met een klassikale oefening.
Het was een verbluffende erkenning dat onze overheidsinstanties – SEC en congrescommissies – de bal lieten vallen …
de vraag hing in de lucht: was het expres?
De offshoring en outsourcing van industrie en diensten zijn met precisie gepland en uitgevoerd, en kunnen niet als een oeps worden afgeschreven.
Het voorbereiden op burgerlijke onrust bevindt zich al tientallen jaren in de planningsfase. Met elke volgende regering, van Reagan tot Obama, zijn de bedoelingen van de mondiale heersende junta heimelijk tot bloei gekomen. Ik ben van mening dat niets toeval is, vooral in de politiek. De ineenstorting van de financiële sector wereldwijd is een opmaat voor de organisatie van het centrale bestuursorgaan; de EU is een bètatest geweest en wat zij meemaken zal hier binnenkort aanspoelen.
Kijk als laatste naar de geboorte van O'Bambi. Hij heeft geen legitiem certificaat in lange vorm. Als hij er een had gehad, zou hij geen miljoenen hebben uitgegeven aan het uitwissen van zijn sporen. Hij is een wettig staatsburger van Indonesië; zijn officiële naam is Barry Soetoro. Hij reisde als buitenlandse uitwisselingsstudent naar de VS en ging naar het Occidental College in Californië; hij reisde kort na zijn studie met een Indonesisch paspoort naar Pakistan. Eerder had zijn moeder hem teruggestuurd naar Hawaï zonder de moeite te nemen zijn Amerikaanse staatsburgerschap opnieuw aan te vragen; ergo, hij zou dan een genaturaliseerde burger zijn geweest, en geen 'natuurlijk geboren' burger.
Dit zijn juridische punten die hij nooit heeft opgehelderd. Voor zover het velen betreft, vormen de vragen samen een warrig beeld van een man die is uitgevonden door machtsmakelaars die zijn dubbele ras en religieuze voorkeuren nuttig vonden. Zijn SS-nummer is verdacht, evenals zijn selectieve servicenummer. We hebben een man met veel gezichten die in het Witte Huis de wet tekent, vaak onder dekking, gruwelijke daden als de NDAA-wet en het grijpen naar de macht die de meesten verraderlijk vinden.
Noem mij maar een paranoïde complottheoreticus, maar houd er rekening mee dat ik onderzoek heb gedaan en niet terugdeins voor de feiten. Informatie kan worden gesponnen; Feiten blijven plakken als lijm. De tragedie voor de Amerikanen is dat niemand aan de macht last lijkt te hebben van deze anomalieën. De geroemde media hebben hun ogen afgewend. De problemen die u beschrijft, maken deel uit van de mondiale agenda.
Proost….
ISRAËL IS HET PROBLEEM IN DE WERELD VANDAAG ALLE ANDEREN ZIJN SLECHTS IRRITATIES… DE ZIONIST MOET VERLICHT WORDEN, HOE SNELLER, HOE BETER… HET ZAL BINNEN DE KOMENDE MAXIMUM 20 JAAR GEBEUREN….
Borat, als Romney president wordt (en Rick Scott uit Florida doet alles wat hij kan om de verkiezingen voor hem te stelen), reken dan op Oorlog met Iran, en ik, die je de leugen vertelt terwijl ik de grens oversteek, niet in staat om het me te veroorloven om in de VS niet meer.
SiDevilIam
SiDevilIam
(GOP) Jongens zullen jongens zijn. Geen mannen van eer, integriteit en oprechtheid. Terwijl dezelfde warhoofdige mensen een hoop lawaai maken over het gezang 'Who Leaked...', wat een niet-bestaand communicatieprobleem benadrukt bij het besturen van het Witte Huis Script Writers Local, 77777.
Stel je voor dat GOP-mannen op het bord stappen, wanneer Mitt Romney, die zijn ziel heeft verkocht aan een stelletje joodse misdadigers met diepe zakken, waardoor hij het Amerikaanse buitenlandse beleid moet afstaan aan onbekende en nooit bij naam bekende, paranoïde chimpansees.
Alles is goed, waardoor de Amerikaanse democratie in de problemen komt.
Een mooie dag verder.
Onder het regime van Mitt-Man zou de nacht een nachtmerrie zijn, zeg ik.
…en ik ben Sid [e-mail beveiligd]
Professor, dit is een welkome analyse, en het is goed dat u de voeten van Romney tegen het vuur houdt vanwege zijn verklaring die in de laatste paragraaf van uw artikel wordt geciteerd, vooral waar een president die deze toepast effectief zijn verantwoordelijkheid zou kunnen delegeren aan het nationale belang beschermen van een land waarvan de belangen vaak uiteenlopen of op gespannen voet staan met de onze.
Maar is de aanpak die voor Romney wordt voorspeld, afgezien van de manier waarop hij naar regimeverandering in Iran heeft gestreefd, zo heel anders dan wat Obama zelf heeft gevolgd? Vanaf het begin van zijn regering, toen hij in stilte toekeek tijdens Operatie Cast Lead, tot op de dag van vandaag, heeft Obama zich over het algemeen aan Netanyahu gehouden, of in de pas gelopen, ondanks hun tactische meningsverschillen over de manier waarop de Iraanse regering ten val moet worden gebracht. Zal Romney hierin meetbaar verschillen van Obama? Hoeveel te meer zou hij de inzet en steun voor Israël kunnen verhogen zonder de natie zo erg te verzwakken dat zelfs zijn kiezers de boodschap zouden gaan begrijpen?
Zal hij daarnaast iets veranderen wat een voortdurende geopolitieke strategie van veel regeringen lijkt te zijn geweest – bijvoorbeeld om politieke dissidenten in Rusland en China aan te wakkeren, de Chinese en Russische invloed en handel in Centraal-, Zuid- en Oost-Azië en in het Midden-Oosten in te dammen? en Afrika, en om regimeverandering teweeg te brengen in onvriendelijke of niet-gebonden landen? Hoewel je je misschien zorgen maakt over wat een regering-Romney zal doen – en gezien zijn schaduwkabinet is de angst aanzienlijk – is gebleken dat Obama een stealth-president is die niet te vertrouwen is, en wiens beleid op te veel gebieden gevaarlijk of contraproductief is. Hij heeft het aantal Amerikaanse militaire acties over de hele wereld vermenigvuldigd en het gebruik van drone-aanvallen, speciale operaties, zwarte vlagoperaties en mediapropaganda vergroot om het maatschappelijk middenveld, de economieën en het politieke leiderschap te vernietigen van landen die nooit een bedreiging voor onze veiligheid zijn geweest. , terwijl hij daarvoor in de plaats bloedbad en onberekenbare schade heeft vervangen, en hij heeft de aanval op de burgerlijke vrijheden in eigen land geïntensiveerd, zozeer zelfs dat het niet langer verstandig lijkt om het huis niet op te ruimen en opnieuw te beginnen, in plaats van hem en zijn regering een mandaat te geven om nog eens vier jaar op dezelfde gekke koers doorgaan.
Goed gezegd. Een of andere grote geest betreurde de inherente tekortkoming van de democratie: de tirannie van een slecht geïnformeerde meerderheid. In deze race hebben beide kandidaten dezelfde strategie omarmd: kijken wie zijn neus het verst in de kont van Netanyahu kan steken. Ik zeg: waarom slecht gedrag belonen? Kies Romney en laat ze allebei proeven. Hoe het ook zij, het lijkt erop dat we op weg zijn naar een treinwrak, en beide kandidaten willen graag meer kolen in de vuurhaard scheppen. Het stemgerechtigde publiek lijkt zich niet te realiseren dat beide treinen op hetzelfde spoor rijden.
God sta Amerika bij als Romney president wordt. Maar in dit geval bestaat er niet zoiets als de verhuurder van twee kwaden. Beide kandidaten vertegenwoordigen het disfunctioneren van het Amerikaanse politieke systeem en uiteraard een onwetend en slecht geïnformeerd electoraat. Dus het is nu in de open lucht. De Amerikaanse schaduwregering is Israël.
'Dus het is nu in de open lucht. De schaduwregering van Amerika is Israël”.
Carax op 13 juni 2012 om 4:13 uur
Wishful thinking ben ik bang!
Publicaties, conferenties en persberichten van de Major American Jewish Organizations (CPMAJO) vroegen hun leden “alles uit de kast te halen om kandidaten (meestal Democraten) te financieren en te steunen die de militaire oplossing van Israël voor het nucleaire verrijkingsprogramma van Iran steunden”, ook al is de IAEA het ermee eens dat Iran voldoet volledig aan de regels van het Non-proliferatieverdrag, terwijl Israël deze ongestraft schendt.
Op welk punt zullen de Amerikanen ophouden marionetten van Israël te zijn en de buitenlandse hulp stopzetten, stoppen met het voeren van hun oorlogen en hen ter verantwoording roepen?
http://www.gilad.co.uk/writings/category/jewish-power