Dwaas vermoeden van de politieke islam

Aandelen

Amerikaanse neoconservatieven hebben de Arabische landen lange tijd bekritiseerd vanwege hun gebrek aan democratie, maar klagen nu dat sommige van de nieuwe Arabische democratieën partijen kiezen met islamitische banden. Voormalig CIA-analist Paul R. Pillar vindt een deel van dat alarm onnodig.

Door Paul R. Pillar

Terwijl de Arabische landen en vooral Egypte zich een weg blijven banen naar een nieuwe en hopelijk meer democratische politieke orde, is een hardnekkig thema in de commentaren op dit verhaal in de Verenigde Staten de verdenking van elke politieke actor die zich met de politieke islam identificeert.

Sommige van dergelijke actoren rechtvaardigen een dergelijke verdenking. Er is bijvoorbeeld Abdel Hakim Belhadj, hoofd van de militaire raad van Tripoli in Libië. Belhadj is ook een van de oprichters van de Libische Islamitische Strijdgroep, die door de Verenigde Staten officieel nog steeds wordt vermeld als een buitenlandse terroristische organisatie.

Logo van de Moslimbroederschap

Logo van de Moslimbroederschap

Belhadj benadrukt dat hij zich concentreert op het omverwerpen van het regime van Muammar Kadhafi, maar dat zijn carrière als internationale jihadist gepaard ging met gewelddadige activiteiten elders, vooral in Zuid-Azië. Iemand als Belhadj verdient verdenking, niet omdat hij islamist is, maar vanwege zijn geschiedenis.

Denk nu eens aan de geschiedenis van de politieke islamistische actor die tegenwoordig waarschijnlijk meer aandacht krijgt dan welke andere dan ook: de Egyptische Moslimbroederschap. Die geschiedenis is er een van tientallen jaren van opmerkelijke verdraagzaamheid en volharding tegenover de verschillende niveaus van onderdrukking door verschillende Egyptische regimes.

De Broederschap heeft een lange staat van dienst op het gebied van geweldloosheid, een staat van dienst die haar tot doelwit heeft gemaakt van heftige veroordelingen door mensen als Al-Qaeda. Wat is er nog meer aan de Broederschap, afgezien van haar islamitische kleur, dat haar meer het voorwerp van verdenking zou moeten maken dan andere partijen, bewegingen en groepen die strijden om invloed in een nieuw Egypte? Hoe had het zich anders moeten gedragen om ons minder achterdochtig te maken?

Vraag ook waarom partijen als de Broederschap (of beter gezegd de Partij voor Vrijheid en Rechtvaardigheid, de politieke tak van de Broederschap) die een islamitische identiteit hebben, anders bekeken moeten worden dan partijen met een andere religieuze identiteit. Christendemocratische partijen zijn in veel Europese landen een geaccepteerd onderdeel van de politieke mainstream. Waarin verschillen christen-democratische partijen van moslim-democratische partijen?

Het is gemakkelijk om religieus geïdentificeerde politieke partijen te bedenken die problemen hebben veroorzaakt, voor de stabiliteit, voor een gezond beleid en voor de democratie zelf, maar het zijn niet alleen islamitische partijen. In belangrijke opzichten is de Hindoe-nationalistische Bharatiya Janata Partij in India bijvoorbeeld geen goed nieuws geweest voor de vreedzame gemeenschapsrelaties in dat land, net zoals sommige religieus geïdentificeerde Joodse partijen in Israël geen goed nieuws zijn geweest voor enige hoop op een oplossing van het Israëlische conflict. -Palestijns conflict.

David Pollock van het Washington Institute for Near East Policy had dat wel gedaan een opiniestuk in de Washington Post Vrijdag is dat een voorbeeld van de automatische verdenking die zich richt tegen een groep als de Egyptische Moslimbroederschap, waarover zijn artikel gaat.

Pollock wil ons waarschuwen dat we niet moeten vallen voor wat hij beschrijft als ‘nieuwe tekenen van gematigdheid’ door de Broederschap, wat een misleidende formulering van Pollock is, aangezien wat nieuw is niet de richting van de Broederschap is, maar in plaats daarvan de politieke omgeving waarin deze zich bevindt. nu actief.

De belangrijkste inhoud van het stuk betreft het vergelijken van wat de Broederschap zegt op de Arabische en Engelse taalversies van haar websites. Sommige onderwerpen die in de ene versie veel aandacht krijgen, krijgen dat in de andere versie niet. Er zijn geen inconsistenties, alleen verschillen in aandacht en nadruk.

Pollock geeft toe dat “sommigen zouden kunnen opmerken dat alle politieke partijen, op zijn minst tot op zekere hoogte, zich bezighouden met gemengde berichten.” Nou, dat is zeker. In feite lijkt de gemengde boodschap van de Broederschap die hij beschrijft tamelijk mild vergeleken met bijvoorbeeld de Engels- en Spaanstalige advertenties van de Republikeinse kandidaten in Florida.

Pollock pakt de Broederschap op andere manieren aan vanwege zaken die echt de grotere politieke realiteit in het huidige Egypte weerspiegelen. Hij noemt het standpunt van de organisatie over de kwestie van “supraconstitutionele” garanties voor individuele vrijheden, die in werkelijkheid deel uitmaken van het algehele evenwicht waarmee alle Egyptische politieke spelers moeten worstelen in hun pogingen om de liberale en democratische delen van de liberale democratie te combineren. In feite zou men kunnen zeggen dat het standpunt van de Broederschap het meest compromisloze prodemocratische standpunt is.

Pollock portretteert ook een escalerende reeks ambities van de Broederschap over welke ambten zij hoopt te bekleden, alsof dit een soort verborgen plan is, terwijl dit het best kan worden omschreven als een logisch antwoord op de populariteit van de organisatie en de conformiteit met de overtuigingen van andere Egyptenaren.

Die conformiteit is wat er betrokken is bij Pollocks onnauwkeurige verwijzing naar “de vijandigheid van de Broederschap jegens het Amerikaanse beleid en de Amerikaanse belangen.” Als steun voor deze zinsnede haalt hij een sectie in het platform van de Partij voor Vrijheid en Rechtvaardigheid aan die de aanpak van het Moebarak-regime verwerpt om “bezetters en kolonisatoren te steunen, via zijn aanwezigheid in de zogenaamde as van gematigdheid, die wordt gesponsord door de Verenigde Staten.”

Dit weerspiegelt geen bijzondere positie van de kant van de Broederschap. Het weerspiegelt de opvattingen van het merendeel van het Egyptische volk, die de Verenigde Staten nog steeds gunstige beoordelingen geven van slechts ongeveer 20 procent. Het probleem is niet dat een Egyptische partij deze opvattingen weerspiegelt; het probleem ligt bij de bezetters en kolonisatoren, en bij het ongegronde idee dat steun voor bezetting en kolonisatie de basis zou kunnen zijn voor een soort gematigde as in het Midden-Oosten.

Argumenten zoals die van Pollock weerspiegelen deels de houding van de Israëlische regering, die (in strijd met Israëls eigen langetermijnbelangen) vreest de Arabische democratie, vooral in Egypte, meer dan welkom. Meer democratie betekent meer uitgesproken oppositie tegen het Israëlische beleid, meer aandacht voor de afwezigheid van volkssoevereiniteit voor de Palestijnen en minder aanspraak van Israël op een buitengewone behandeling door de Verenigde Staten omdat het de ‘enige democratie’ in de regio is.

Afgezien van deze invloed is het moeilijk voor te stellen dat dergelijke argumenten op iets anders gebaseerd zijn dan islamofobie. Om deze stelling te testen, kun je bedenken hoe de argumenten zouden klinken als de organisatie in kwestie (dwz de Broederschap) geassocieerd zou worden met een andere religie dan de islam.

Deze houdingen en argumenten zijn van belang als aanmoediging voor mogelijk Amerikaans beleid dat schadelijk zou zijn voor de Amerikaanse belangen. Uitsluiting of afwijzing van bewegingen die vreedzaam zijn gebleven, zich aan democratische regels hebben gehouden terwijl ze de kans hadden zich daaraan te houden en substantiële steun van de bevolking hebben verworven, zou een vergissing zijn, vooral omdat de afwijzing om geen andere reden was dan de islamistische kleuring. van de groepen.

Het zou gedeeltelijk een vergissing zijn omdat het antidemocratisch zou zijn. Het zou een aanmoediging zijn om democratische methoden op te geven. Het zou belangrijke Amerikaanse relaties met belangrijke landen zoals Egypte belemmeren. En het zou de Verenigde Staten aan de verkeerde kant zetten van wat er in het Midden-Oosten gebeurt.

Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst in Het Nationaal Belang.)

9 reacties voor “Dwaas vermoeden van de politieke islam"

  1. John-jongen
    Februari 5, 2012 op 11: 29

    Ik ben getroffen door de gelijkenis tussen het “logo” van de MB en de vlag van het Saoedische koninkrijk…ah, maar de beweging opgericht door Ibn Wahab was de ‘Ikhwan al-Muselmeni’, zoooo, ik denk dat de gelijkenis niet zo is toevallig.

    En ik had Egypte moeten opnemen in de voorgaande lijst van religieus diverse Arabische staten. Men vergeet dat Egypte rechtstreeks verbonden zou zijn met het voormalige Ottomaanse Midden-Oosten, ware het niet dat de geïnfecteerde splinter hen scheidt: Joods Rhodesië.

  2. John-jongen
    Februari 5, 2012 op 11: 17

    Het zou een grote tragedie zijn als een reactionair theocratisch islamisme de legitieme anti-imperialistische beweging van het Arabisch nationalisme zou overnemen. Ik noem de islam niet slechter dan welke andere religie dan ook. Alle politieke systemen gebaseerd op religieuze identiteit zijn inherent reactionair. Gelijkheid is in geen enkel theocratisch of sektarisch systeem mogelijk.

    Het islamisme is bijzonder schadelijk voor de Arabische natie – vooral Syrië, Libanon, Palestina, Jordanië en Irak – omdat een van de meest bewonderenswaardige aspecten van die regio de religieuze diversiteit is. In een theocratisch systeem leidt diversiteit tot sektarisme, en sektarisme ondersteunt de strategie van ‘verdeel en heers’, het belangrijkste instrument dat door het westerse imperialisme is gebruikt om de controle te behouden over de minerale rijkdommen en politieke fortuinen van het Midden-Oosten.

  3. omar Kalinge
    Februari 5, 2012 op 05: 29

    Ik denk dat de moslims meer aandacht krijgen dan ze hadden verwacht, en dat ze ervan lijken te genieten. Waarom zou een supermacht zo bang zijn voor 'retrogressieve boefjes'?
    De waarheid is dat de islam de enige ideologie zou kunnen zijn die overblijft sinds de ineenstorting van het socialisme en de voortdurende begrafenis van het kapitalisme.
    omar

  4. Morton Kurzweil
    Februari 1, 2012 op 16: 35

    Christelijke waarden of islamitische waarden zijn niet verenigbaar met de waarden van een seculiere democratie.
    Alle religies zijn georganiseerd om overtuigingen onder controle te houden door middel van dwang en angst voor vergelding.
    Alle politieke partijen zijn georganiseerd om de economie te controleren door middel van economische manipulatie.
    De Verenigde Staten probeerden de wet te scheiden van religieuze en politieke overheersing door de regering te beperken tot de neutraliteit van het Eerste Amendement. De vrijheid van mening en geloof is veilig zolang deze niet wordt gebruikt om de schade van een veroordeling toe te brengen aan de bescherming van burgerlijke vrijheden.

  5. Leslie Kerr
    Februari 1, 2012 op 07: 32

    Neem een ​​willekeurige groep mensen en je zult percentages hebben van degenen die daadwerkelijk hopen goed te doen, degenen die hopen het goed te doen (winst), degenen die hopen controle te hebben, degenen die hopen de controle te behouden, degenen die betalen aandacht voor de ‘movers en shakers’, degenen wier dagelijks leven de kans ontzegt om interesse te hebben om hun gezinnen te voeden, en degenen die de luidste stem in de discussie volgen. Er is niets mis met de voorschriften van de Amerikaanse regering; het zijn gezonde, vloeiende ideeën. Zoals altijd zijn het de mensen die deze voorschriften toepassen die falen, net zoals ze nu in de Verenigde Staten falen. We hebben betere mensen nodig in de regering. Ze hoeven geen betere christenen te zijn, of katholiek, of welke groep dan ook. Ze hebben een betere moraal nodig met betrekking tot wetgeving. Dat is niet zo, en net als degenen die naar de luidste stem luisteren, wakkeren ze de vlammen van desinformatie aan met hun lawaai en hun angst om de controle te verliezen. In dit geval de internationale controle over het lot van andere naties. Het is noch verstandig, noch moreel. Wat je religie ook is, of niet-religie, wat je doet in het donker als niemand kijkt, is wie je werkelijk bent. Het is aan iedere natie om te regeren; het is niet nodig dat ze allemaal op elkaar lijken, op elkaar lijken, op elkaar lijken. Het kan politici geruststellender maken om alle anderen te beschouwen als een satelliet van hun vrijgevigheid, maar die van hen zouden het luidste, schrilste geluid zijn als een ander land zich op dezelfde manier tegenover ons zou gedragen. Op dit moment ben ik niet zo trots op mijn christelijke leiders. Doe een stap terug – er zijn andere wegen die naar dezelfde oase leiden.

  6. rosemerry
    Januari 31, 2012 op 16: 09

    Dit is natuurlijk precies de reactie toen Hamas in 2006 de vrije en eerlijke Palestijnse verkiezingen won. Er werd geen enkele kans gegeven om te laten zien dat het kon regeren; zelfs de andere Palestijnse facties wilden zich er niet mee in de regering verenigen. Israël en de VS spanden samen om een ​​regering van nationale eenheid tegen te houden toen Hamas samenwerkte met Fatah. 23 gekozen Hamas-politici zijn door Israël ‘gearresteerd’ en zitten volgens mij nog steeds in de gevangenis.
    Egypte is veel groter en is een soeverein land, maar de houding van de VS en de zionisten is dezelfde.

    • Ma
      Januari 31, 2012 op 18: 12

      bovendien is de Amerikaanse democratie zelf geen erg benijdenswaardige vorm van democratie; waar politici enorme sommen geld nodig hebben om aan verkiezingen deel te nemen en dat geld afkomstig is van speciale belangengroepen die deze politici vervolgens dwingen hun lijn te volgen. Als gevolg hiervan dient de Amerikaanse democratie grotendeels de belangen van de hogere korst. als dat de stand van zaken in hun eigen land is, hebben mensen als Pollock geen argumenten tegen andere naties die worstelen en enorme offers brengen voor het veranderen van de dictatoriale en despotische systemen in hun respectieve landen. laat ze beoefenen wat de meerderheid van hun bevolking wil; alleen dan kon je hun systemen vergelijken met die van jou. preventieve kritiek roept het vermoeden van kwaadwilligheid op.

    • flat 5
      Februari 3, 2012 op 00: 10

      Je obsessieve onzin maakt me moe. Hamas is toegewijd aan de vernietigingsperiode van Israël.

Reacties zijn gesloten.