Wall Street-feesten gaan door

Aandelen

De politie heeft de meeste Occupy Wall Street-kampen in heel Amerika ontruimd, maar niemand weerhoudt de ultrarijken ervan door te feesten met de biljoenen dollars aan reddingshulp van de FBI en de Fed, zoals Bill Moyers en Michael Winship waarnemen.

Door Bill Moyers en Michael Winship

Een week of wat geleden lazen we in The New York Times over wat in het vergulde tijdperk van het Romeinse rijk bekend stond als een bacchanaal, een grote uitbarsting waarbij de imperiale golven samenkwamen en het omhoog joegen. Deze vond plaats hier in Manhattan tijdens het jaarlijkse black-tie-diner en de introductieceremonie voor Kappa Beta Phi.

Dat is de zeer exclusieve Wall Street-broederschap van miljardairbankiers en roofdieren van private equity en hedgefondsen. Mensen als Wilbur Ross, de gierkapitalist; Robert Benmosche, de CEO van AIG, de verzekeringsgigant die tientallen miljarden aan reddingsgeld ontving; en Alan ‘Ace’ Greenberg, voormalig voorzitter van Bear Stearns, de failliete investeringsbank gekocht door JPMorgan Chase.

Een Gilded Age-feest in de Breakers in Newport, Rhode Island, in 1909

Ze kwamen samen in het St. Regis Hotel aan Fifth Avenue om lamsrack te eten, te drinken en hun nieuwste leden te vertroebelen, die zich moeten kleden in drag, zingen en sketches uitvoeren terwijl ze de beledigingen, met wijn doordrenkte servetten en petit fours trotseren. mooie, kleine taartjes die door de oude garde naar hen werden geslingerd. Met andere woorden: een Dierenhuis met vergulde randen, voedselgevecht en zo.

Dit jaar waren de demonstranten van Occupy Wall Street het mikpunt van menig grapje. In een van de schetsen schold de obligatiespecialist James Lebenthal een demonstrant met een gezichtstatoeage uit: “Ga naar huis, was dat van je gezicht en ga weer aan het werk.” En in een ander geval kreeg een lid, gekleed als demonstrant, te horen: 'Je bent zielig, liberaal. Je hebt een bad nodig!”

Behoorlijk hilarisch spul. De hele affaire doet denken aan de vleugelgevechten die de roofbaronnen anderhalve eeuw geleden uithaalden tijdens Amerika's eigen Gilded Age, toen grote rijkdommen zich aan de top vergaarden, ver weg van de ellende en ellende van werkende slaven. Gasten arriveerden in de glinsterende herenhuizen voor gekostumeerde bals die konden wedijveren met Versailles, wat het gevoel van superioriteit en de deugd van een heersende klasse die afhankelijk was van het zwoegen en zweet van de werkende mensen versterkte.

Dat komt overeen met de houding die verschillende van deze types tot uitdrukking brachten nadat Occupy Wall Street opkwam; bankiers vertelden het Times in de notulen dat ze de woede van de demonstranten die voor hun deur kampeerden, konden begrijpen; maar privé zei een hedgemanager: "De meesten beschouwen [het] als een groep op zoek naar seks, drugs en rock-'n-roll."

Dat zeggen de winnaars in onze 'winner-takes-all'-economie. De jongens die feest vierden in de St. Regis omdat ze te groot waren om te falen. Zelfs als ze plat op hun gezicht vielen, was de regering er om ze af te stoffen, ze te redden en ze terug te sturen om de klassenoorlog te voeren, zonder een hard woord of straf. Over een verzorgingsstaat voor kindermeisjes gesproken.

Niets van dit alles was per ongeluk. De afgelopen dertig jaar zijn we getuige geweest van een zorgvuldig berekende overval die Robert Redford en Paul Newman in ‘The Sting’ waardig is, maar dan op grote schaal. Het was een inside job, politiek bedacht door Wall Street en Washington, die hand in hand werkten, plakkerige vingers met plakkerige vingers, om de legende van Robin Hood op zijn kop te zetten door aan de rijken te geven en van iedereen te nemen.

Geloof ons niet op ons woord, het staat allemaal op de plaat. De grootste van de grote jongens was Citigroup, ooit de grootste financiële instelling ter wereld. Toen in 2008 de crisis toesloeg, schrapte de bank meer dan 50,000 banen en hebben jij en andere belastingbetalers ruim 45 miljard dollar uitgegeven om de bank te redden.

En hoe doen de leidinggevenden van Citigroup het? Mooi, dank je. Vorig jaar nam de CEO, Vikram Pandit, $1.75 miljoen aan basissalaris mee naar huis, en ontving hij $3.7 miljoen aan uitgestelde aandelen.

Volgens de Times“Er wordt verwacht dat Citigroup in maart de rest van zijn loon, contant, vooraf of uitgesteld, bekend zal maken. Bovendien ontving de heer Pandit vorig jaar, hoewel niet noodzakelijkerwijs voor werk dat in 2011 werd uitgevoerd, een retentiebonus van $16.7 miljoen, plus aandelenopties die $6.5 miljoen aan de totale waarde van het pakket zouden kunnen toevoegen.” Je zou het willen uitroepen: ‘Behoud mij! Houd mij vast!”

Om eerlijk te zijn was Vikram Pandit vorige week op het Wereld Economisch Forum in Davos, Zwitserland, waar hij tegen Bloomberg News zei: “Het is belangrijk voor het financiële systeem om te erkennen dat er veel woede op gericht is. Het vertrouwen is geschonden. Banken moeten klanten bedienen, niet zichzelf.”

Bovendien heeft hij gezegd dat de ‘sentimenten’ die door Occupy Wall Street-demonstranten werden geuit ‘volkomen begrijpelijk’ waren. Dit in tegenstelling tot de ambtenaar uit de financiële sector die een verslaggever vertelde dat de kwesties van de demonstranten “een hoop geluid en woede waren, die niets betekenden.”

Of, zoals ze altijd zeiden tijdens het feesten aan het hof van Lodewijk XVI en Marie Antoinette, laat ze petits fours eten.

Bill Moyers is hoofdredacteur en Michael Winship is senior schrijver van het nieuwe wekelijkse public affairs-programma: “Moyers & Company”, uitgezonden op de openbare televisie. Controleer de lokale uitzendtijden of reageer op www.BillMoyers.com.