Islamitisch getinte democratie

Aandelen

De Republikeinse Partij wordt steeds meer een christelijk-fundamentalistische beweging met aanvallen op het ‘secularisme’ en eisen voor gebeden op scholen voor studenten, maar veel van deze zelfde politici uiten hun shock wanneer mensen in het Midden-Oosten zich wenden tot islamitisch georiënteerde partijen, Lawrence Davidson merkt op.

Door Lawrence Davidson

Er zijn nu twee democratische verkiezingen geweest in het Midden-Oosten als gevolg van de Arabische Lente. Eén daarvan vond plaats in Tunesië in oktober 2011, en de recente gespreide verkiezingen van december 2011-januari 2012 voor een lagerhuis in Egypte.

In beide gevallen deden islamistische partijen het beste. In Tunesië, het was de islamistische partij al-Nahda (Renaissance) die 41 procent van de stemmen kreeg. In Egypte,Het was Hizb al-hurriya wa al-adala (partij voor vrijheid en gerechtigheid), aangesloten bij de Moslimbroederschap van het land, die 47 procent van de stemmen kreeg, terwijl de harde salafistische groep, de al-Nour (het Licht) partij 29 procent van de stemmen kreeg. procent.

Saladin, de islamitische commandant die tegen de christelijke kruisvaarders vocht

In Tunesië kwamen de liberale partijen op de tweede plaats met 34 procent van de stemmen, maar in Egypte deden ze het slecht. De liberale Egyptische Blokcoalitie behaalde slechts 8.9 procent van de stemmen.

Eigenlijk was de grootste verrassing het goede optreden van de liberalen in Tunesië, en niet het feit dat relatief eerlijke verkiezingen de islamisten in machtsposities brachten. Niemand hoeft verbaasd te zijn over dit resultaat. Waarom? Het heeft met geschiedenis te maken. Hoewel wat ik hieronder beschrijf omwille van de beknoptheid vereenvoudigd is, geeft het een fundamenteel accuraat beeld van hoe het verleden ons het heden heeft gegeven waar we nu getuige van zijn.

Het Midden-Oosten is sinds de zevende eeuw de thuisbasis van een evoluerende islamitische beschaving. Beschaving betekent meer dan alleen religie en religieuze praktijk, het betekent waarden, opvattingen, maniertjes, denkgewoonten en gedrag.

Het dynamische karakter van deze manier van leven was zodanig dat tot ongeveer de 16th Eeuwenlang werd elke indringer van buitenaf die zich een weg baande naar het Midden-Oosten uiteindelijk ‘geïslamiseerd’. Dat wil zeggen, of het nu Turken, Mongolen, kruisvaarders, enz. waren, de meesten namen uiteindelijk een islamitische manier van leven aan. Maar dit veranderde ergens aan het eind van de 1500e eeuw.

Rond die tijd verschoof het militaire en economische machtsevenwicht tussen de islamitische wereld en het christelijke Europa. Vanaf dat moment stond de Europese macht invallen in het Midden-Oosten toe van westerse indringers die de islam en zijn beschaving als inferieur beschouwden. Deze indringers bleken niet vatbaar voor ‘islamisering’.

In feite was het op dit punt dat de westerse manieren op zijn minst een bepaalde klasse mensen uit het Midden-Oosten begonnen weg te trekken van hun traditionele levensstijl. Degenen die verwesterd raakten waren grotendeels de mensen die op politiek, economisch, militair en educatief vlak contact hadden met de steeds machtiger wordende Europeanen.

Velen van hen werden seculier in hun visie en sommigen ontwikkelden principiële standpunten ter ondersteuning van liberale, open samenlevingen. Sommigen probeerden westerse technologie en onderwijstechnieken te laten versmelten met de islamitische traditie. Anderen verwierven echter leiderschapsposities waarin zij zich op corrupte en dictatoriale wijze gedroegen (en nog steeds gedragen).

Het is een vergissing te denken dat dit proces diep in de samenleving van het Midden-Oosten is doorgedrongen. Eén manier om aan het resultaat te denken is in termen van een vulkanisch landschap.

Hier heb je een dunne korst van oppervlaktemateriaal waaronder zich een diepe poel van magna bevindt die onder druk staat. Wanneer de druk hoog genoeg wordt, breekt de magna door. De dunne korst vertegenwoordigt de verwesterde elites, de magna is de grote massa van mensen uit het Midden-Oosten die zich altijd hebben geïdentificeerd met de islamitische beschaving en die steeds meer afkeer hebben van de penetratie van de westerse cultuur in hun land. Historisch gezien hebben de daaruit voortvloeiende incidentele vulkaanuitbarstingen, als je wilt, plaatsgevonden in de vorm van een revolutie, waarvan een modern voorbeeld het Iran van 1979 is.

Natuurlijk hadden Tunesië en Egypte hun eigen korte revoluties die tot democratische verkiezingen leidden. Je kunt deze verkiezingen zien als gecontroleerde doorbraken van de islamitische magna. Gezien de toestand van de samenleving in het Midden-Oosten waren de resultaten voorspelbaar.

Historische onwetendheid

Op 22 januari schreef Juan Cole een onthullend stuk Op zijn blog Geïnformeerde reactie. Het had de titel ‘South Carolina & Gingrich, Egypte en de Moslimbroederschap’. Wat Cole opmerkt is dat je een groot aantal religieuze fundamentalisten de voorverkiezingen in South Carolina kunt laten beïnvloeden en dat de media dit nauwelijks als een gebeurtenis beschouwen waar naar gekeken moet worden.

Maar als religieuze fundamentalisten het goed doen bij de verkiezingen in het Midden-Oosten, leidt dit automatisch tot stereotypering en oppervlakkige, onnauwkeurige analyses. Cole merkt dus op:

1. “Het wordt impliciet als onwettig beschouwd als Egyptenaren religieus zijn of op een religieuze partij stemmen. Maar het is legitiem voor de inwoners van Zuid-Carolina om religieus te zijn, om op religieuze basis te stemmen, om te proberen hun religieuze wetten aan alle Amerikanen op te leggen.”

2. Wat als Egyptenaren om andere redenen dan alleen religie op religieuze partijen zouden stemmen? Hoe zouden we dat ooit te weten kunnen komen, gezien de oppervlakkigheid van de berichtgeving in de Amerikaanse media? Toch blijkt uit opiniepeilingen in Egypte dat veel Egyptische kiezers voor de Partij voor Vrijheid en Rechtvaardigheid hebben gekozen, omdat de Moslimbroederschap een reputatie heeft van eerlijkheid en toewijding aan sociale rechtvaardigheid.

3. En tot slot: “bijna geen Egyptenaren denken dat de revolutie tegen [de militaire dictatuur van Hosni] Mubarak bedoeld was om een ​​religieuze staat te vestigen.”

Niets van dit alles maakt veel uit voor Amerikaanse politici, die doorgaans weinig of geen relevante geschiedenis kennen en zich daarom niet bewust zijn van de realiteit in het Midden-Oosten. Ze zijn echter diep toegewijd aan ideologisch gedreven stereotypen en conventies. En er zijn tal van speciale belangengroepen die een islamofobe boodschap uitdragen.

Hoe kan men onder deze omstandigheden ooit een redelijk en werkbaar buitenlands beleid creëren? Het antwoord is: dat kun je niet. Uiteindelijk ga je heen en weer, waarbij je bang wordt en jezelf oorlogsachtige scenario's aantrekt. Dit is volkomen gek en volkomen typisch.

Laten we eindigen met een citaat van een religieuze leider die wel een diepgaand historisch besef heeft, de huidige Dalai Lama: “Waar onwetendheid onze meester is, is er geen mogelijkheid tot echte vrede.” Helaas, dat is de realiteit!

Lawrence Davidson is hoogleraar geschiedenis aan de West Chester University in Pennsylvania. Hij is de auteur van Foreign Policy Inc.: privatisering van het nationale belang van Amerika; Amerika's Palestina: populaire en officiële percepties van Balfour tot de Israëlische staatund Islamitisch fundamentalisme.

4 reacties voor “Islamitisch getinte democratie"

  1. flat5
    Februari 2, 2012 op 09: 11

    naïviteit over steroïden

  2. Ma
    Januari 31, 2012 op 19: 56

    '...uit peilingen in Egypte blijkt dat veel Egyptische kiezers voor de Partij voor Vrijheid en Rechtvaardigheid kozen omdat de Moslimbroederschap een reputatie heeft van eerlijkheid en toewijding aan sociale rechtvaardigheid'.

    Dit zijn de kenmerken die alle islamitische 'fundamentalistische' organisaties gemeen hebben (of het nu de Taliban in Afghanistan, Al-Shabab in Somalië, Hamas in Gaza of Hezbollah in Libanon is), omdat dit de fundamenten van de islam ZIJN. Deze organisaties hebben wortels in hun respectieve bevolkingsgroepen. In het geval van de Taliban en Al-Shabab waren hun korte periodes aan de macht de meest vreedzame periodes in de overigens chaotische geschiedenis van hun respectieve landen. Natuurlijk projecteren de westerse media hen om specifieke redenen altijd als schurken.

  3. nara
    Januari 30, 2012 op 02: 48

    interessant artikel..
    Ik ben een Palestijnse moslimvrouw en ik lees veel artikelen over moslims. Meestal staan ​​ze vol met veel fouten, misvattingen en islamofobiebedreigingen. Het is zoveel onwetendheid die me doodt. We zijn normale mensen die vrijheid en respect willen. de oppervlakkigheid van de westerse media, vooral als het over moslims gaat, stoort me enorm. Ik heb soms het gevoel dat ze mensen bang willen maken voor de islam.
    hoe dan ook..dat omdat het eerlijk is

    • Hillary
      Januari 30, 2012 op 17: 26

      nara – ja helaas zijn de ‘westerse’ media islamofoob en zijn er allerlei beschamende dingen gezegd terwijl de christelijke oorlog tegen de islam is georkestreerd.

      Deze botsing der beschavingen komt schijnbaar slechts één heel klein land ten goede.

      Natuurlijk weten de meeste Amerikanen dit niet.

Reacties zijn gesloten.