Amerika's schuld aan Bradley Manning

Exclusief: De kabels en video's zouden zijn gelekt door Pvt. Bradley Manning biedt het Amerikaanse volk een harde ‘grondwaarheid’ over wat de Amerikaanse regering in hun naam heeft gedaan, zoals de slachting in Irak, maar de informatie werpt ook licht op een mogelijke toekomstige oorlog met Iran, meldt Robert Parry.

Door Robert Parry

Eén punt van kritiek op de waarde van de informatie die Pvt. Bradley Manning zou aan WikiLeaks hebben verklaard dat het meeste ervan in een of andere vorm bekend was en dus niet de risico's rechtvaardigde voor bronnen die zouden kunnen worden geïdentificeerd uit de diplomatieke en militaire telegrammen. Deze klacht mist echter het belang van gedetailleerde ‘grondwaarheid’ bij het beoordelen van kwesties van oorlog en vrede.

Zo escaleerden de vooruitzichten op een oorlog met Iran vorige maand als gevolg van een hard geformuleerd rapport van de Internationale Organisatie voor Atoomenergie van de Verenigde Naties, waarin oud en nieuw bewijs werd verzameld om te beweren dat Iran vooruitgang blijft boeken in de richting van een atoombom. De Amerikaanse nieuwsmedia accepteerden het rapport van het IAEA onmiddellijk als de onbetwiste waarheid en als een verdere verwerping van de schatting van de Amerikaanse inlichtingendienst uit 2007 dat Iran in 2003 was gestopt met werken aan een kernwapen.

Je zou de ironie kunnen opmerken van deze draai aan Iran. In de aanloop naar de oorlog met Irak omarmden de Amerikaanse media CIA-rapporten over geheime Iraakse massavernietigingswapenprogramma's, terwijl ze de twijfels van het IAEA bespotten. Wat betreft Iran hebben de CIA en het IAEA van plaats gewisseld, waarbij Amerikaanse inlichtingenanalisten zich ergerden over het slikken van het nep-Iraakse massavernietigingswapenbewijs en sceptischer stonden tegenover de beschuldigingen van Iraanse kernwapens, terwijl het IAEA de rol op zich heeft genomen als voornaamste overdrijfster van massavernietigingswapens.

Het was dus nuttig om de WikiLeaks-documenten over de verkiezing van de nieuwe IAEA-leider in 2009 te bestuderen om te begrijpen waarom deze omslag mogelijk heeft plaatsgevonden. Uit deze vertrouwelijke telegrammen van het ministerie van Buitenlandse Zaken blijkt dat de nieuwe directeur-generaal van het IAEA, de Japanse diplomaat Yukiya Amano, zijn overwinning grotendeels aan de steun van de Amerikaanse regering toeschreef en onmiddellijk zijn hand uitstak voor Amerikaans geld.

Verder liet Amano er weinig twijfel over bestaan ​​dat hij de kant van de Verenigde Staten zou kiezen in hun confrontatie met Iran en dat hij zelfs in het geheim Israëlische functionarissen zou ontmoeten over hun vermeende bewijsmateriaal over het nucleaire programma van Iran, ondanks het feit dat Israël aantoonbaar de meest vooraanstaande schurkenstaat ter wereld is. staat en verwerpt IAEA-inspecties van zijn eigen nucleaire locaties.

Volgens telegrammen van de Amerikaanse ambassade uit Wenen, Oostenrijk, waar het IAEA-hoofdkwartier is gevestigd, juichten Amerikaanse diplomaten in 2009 het vooruitzicht toe dat Amano de Amerikaanse belangen zou bevorderen op manieren die de vertrekkende IAEA-directeur-generaal Mohamed ElBaradei niet zou doen.

Kabel onthullingen

In een kabel van 9 juli 2009De Amerikaanse aanklager Geoffrey Pyatt zei dat Amano dankbaar was voor de Amerikaanse steun aan zijn verkiezing. “Amano schreef zijn verkiezing toe aan de steun van de VS, Australië en Frankrijk, en noemde de Amerikaanse interventie in Argentinië als bijzonder doorslaggevend”, aldus de kabel.

De dankbare Amano liet Pyatt weten dat hij als directeur-generaal van het IAEA een andere ‘benadering van Iran zou hanteren dan die van ElBaradei’ en dat hij ‘zijn primaire rol zag in het implementeren van veiligheidscontroles en resoluties van de Veiligheidsraad van de VN-Veiligheidsraad’, dat wil zeggen de VS. -gedreven sancties en eisen tegen Iran.

Amano besprak ook hoe de hogere rangen van het IAEA geherstructureerd moesten worden, inclusief de eliminatie van één topfunctionaris en het behouden van een andere. "Wij zijn het volledig eens met Amano's beoordeling van deze twee adviseurs en beschouwen deze beslissingen als positieve eerste tekenen", aldus Pyatt.

In ruil daarvoor maakte Pyatt duidelijk dat Amano sterke financiële steun van de VS kon verwachten, door te stellen dat “de Verenigde Staten al het mogelijke zouden doen om zijn succesvolle ambtstermijn als directeur-generaal te ondersteunen en, met dat doel, verwachtten dat voortdurende vrijwillige bijdragen van de VS aan het IAEA zouden worden voortgezet.” aanstaande. Amano bood aan dat een ‘redelijke verhoging’ van het reguliere budget nuttig zou zijn.”

Pyatt hoorde ook dat Amano ‘onmiddellijk na zijn benoeming’ overleg had gevoerd met de Israëlische ambassadeur Israel Michaeli en dat Michaeli ‘volledig vertrouwen had in de prioriteit die Amano aan verificatiekwesties toekent.’

Michaeli voegde eraan toe dat hij enkele van Amano's publieke opmerkingen over het feit dat er “geen bewijs is dat Iran een kernwapenvermogen nastreeft” afdeed als louter woorden die Amano vond dat hij moest zeggen “om degenen die hem niet steunden te overtuigen van zijn ‘onpartijdigheid’.”

In besloten kring stemde Amano in met ‘overleg’ met het hoofd van de Israëlische Commissie voor Atoomenergie, meldde Pyatt. (Het is inderdaad ironisch dat Amano geheime contacten zou hebben met Israëlische functionarissen over het vermeende kernwapenprogramma van Iran, dat nog geen enkele bom heeft opgeleverd, terwijl Israël over een groot en niet aangegeven kernwapenarsenaal beschikt.)

In een volgende kabel gedateerd 16 oktober 2009Volgens de Amerikaanse missie in Wenen heeft Amano “pijn gedaan om zijn steun voor de Amerikaanse strategische doelstellingen van het Agentschap te benadrukken. Amano herinnerde ambassadeur [Glyn Davies] er bij verschillende gelegenheden aan dat hij stevig in de Amerikaanse rechtbank aanwezig was bij elke belangrijke strategische beslissing, van de benoeming van personeel op hoog niveau tot de behandeling van het vermeende kernwapenprogramma van Iran.

“Openhartiger merkte Amano op hoe belangrijk het is om een ​​zekere ‘constructieve dubbelzinnigheid’ over zijn plannen te handhaven, in ieder geval totdat hij in december 2009 het roer overnam van DG ElBaradei.

Met andere woorden: het beeld dat opkomt van Amano is dat van een bureaucraat die graag de kant op wil gaan die de Verenigde Staten en Israël prefereren, vooral als het gaat om het nucleaire programma van Iran. Het gedrag van Amano staat zeker in contrast met de manier waarop de meer onafhankelijk ingestelde ElBaradei zich verzette tegen enkele van de belangrijkste beweringen van Bush over het zogenaamde kernwapenprogramma van Irak, waarbij hij sommige documenten als vervalsingen bestempelde.

Nu een aantal Republikeinse presidentskandidaten zich niet meer willen binden aan Israël vanwege zijn wens om Iran aan te vallen, plaatst dit soort details het IAEA-rapport in een vollediger context die Amerikaanse kiezers kan helpen te beoordelen of een nieuwe oorlog noodzakelijk is of dat ze worden uitgevochten. opnieuw misleid door gehypte beschuldigingen.

Deze telegrammen, die Manning naar verluidt aan WikiLeaks had gegeven, waren de eerste  uitgelicht door de krant The Guardian in Groot-Brittannië in 2010. Omdat de volledige telegrammen echter op internet waren geplaatst, kon ik ze doorzoeken om aanvullende details te vinden, zoals Amano die om meer Amerikaans geld vroeg.

Zonder dit niveau van ‘grondwaarheid’ zouden Amerikanen overgeleverd zijn aan de genade van de grote Amerikaanse nieuwsmedia, die net zo goed aan boord lijken te staan ​​voor een oorlog met Iran als voor een oorlog met Irak. [Voor meer informatie over dit onderwerp, zie Consortiumnews.com's “Déjà vu over Iraanse kernwapenexploitatie"En"De dubbele standaarden van de grote media ten aanzien van Iran.”]

Irakezen afslachten

Een ander voorbeeld van hoe het materiaal dat naar verluidt door Manning was gelekt, heeft bijgedragen aan de voorlichting van het Amerikaanse volk was de beruchte video met geweerloops van Amerikaanse aanvalshelikopters die schijnbaar weerloze Iraakse mannen neermaaiden, waaronder twee Reuters-journalisten, terwijl ze door een straat in Bagdad liepen.

Niet alleen slachtte een Amerikaanse militaire helikopter de mannen af ​​onder macho-grappen en schijnbaar grinnikend nadat ze een paar camera's voor wapens hadden aangezien, maar de Amerikaanse aanvallers bliezen vervolgens verschillende Irakezen weg die in een busje arriveerden en probeerden een van de gewonde journalisten naar een politiebureau te brengen. ziekenhuis. Twee kinderen in het busje raakten zwaar gewond.

'Nou, het is hun schuld dat ze hun kinderen in de strijd hebben betrokken', merkte een Amerikaan op.

Het op video opgenomen incident met de titel “collateral Murder' van Wikileaks vond plaats op 12 juli 2007, te midden van de veelgeprezen 'troepengolf' van president George W. Bush, die door de Amerikaanse nieuwsmedia alom wordt gecrediteerd voor het verminderen van het geweld in Irak en het brengen van iets dat dicht bij de overwinning voor de Verenigde Staten lag .

Maar het Amerikaanse perskorps vermeldt zelden dat de ‘golf’ een van de bloedigste periodes van de oorlog vertegenwoordigde. Naast het gruwelijke en ontelbare dodental onder Irakezen, stierven ongeveer 1,000 Amerikaanse soldaten tijdens Bush' 'golf' van nog eens 30,000 troepen naar Irak.

Het is ook onduidelijk dat de “golf” veel of geen eer verdient voor de geleidelijke afname van het Iraakse geweld, dat in 2006 al keerpunten had bereikt vóór de “golf” met de dood van al-Qaeda-leider Musab al-Zarqawi, de VS. financierde de Sunni Awakening tegen Al-Qaeda in Irak, en de de facto etnische zuivering van Iraakse steden, waarbij soennieten en sjiieten naar aparte wijken verhuisden.

Het sektarische moorden werd verder op een neerwaarts pad gebracht de door Iran bemiddelde overeenkomst met de militante sjiitische leider Moktada al-Sadr om zijn militie te laten aftreden in ruil voor een toezegging van de Iraakse regering om aan te dringen op een vast tijdschema voor de totale Amerikaanse militaire terugtrekking, een proces dat zojuist is afgerond.

De Amerikaanse nieuwsmedia blijven echter de conventionele wijsheid herhalen over hoe Amerikaanse troepen de Irakezen beschermden tegen geweld door middel van de ‘succesvolle golf’. De video ‘Collateral Murder’ logenstraft die zelfvoldane consensus en toont de ‘grondwaarheid’ van hoe de ‘surge’ en inderdaad de hele oorlog in Irak werkelijk heeft gefunctioneerd.

Veel Amerikanen willen misschien de onaangename herinneringen aan de oorlog in Irak achter zich laten, van ‘shock and ontzag’ en de illegale invasie, tot het nivelleren van Fallujah en de wreedheden in Abu Ghraib, tot de incompetente Amerikaanse bezetting, de Haditha-moorden en de sektarische slachtingen. maar als we er niet in slagen de realiteit eerlijk onder ogen te zien, zullen toekomstige oorlogsmisdaden van vergelijkbare of zelfs grotere omvang alleen maar worden aangemoedigd.

Republikeinen zoals Newt Gingrich, Rick Perry, Michele Bachmann en Mitt Romney spreken nu al net zo nonchalant over oorlog voeren met Iran als George W. Bush en Dick Cheney deden over oorlog met Irak.

Zoals Bradley Manning schreef terwijl hij worstelde met zijn beslissing om bewijsmateriaal van oorlogsmisdaden en andere machinaties van de Amerikaanse regering te lekken: “God weet wat er nu gebeurt. Hopelijk wereldwijde discussie, debatten en hervormingen.  Ik wil dat mensen de waarheid zien, want zonder informatie kun je als publiek geen weloverwogen beslissingen nemen.”

De 24-jarige Manning wordt nu geconfronteerd met het vooruitzicht van een krijgsraad die hem voor de rest van zijn leven in de gevangenis kan zetten. Maar zijn geschenk aan Amerika kan zijn dat hij de natie de ‘grondwaarheid’ heeft verschaft die betekenis zou kunnen geven aan debatten over oorlogen uit het verleden en mogelijk toekomstige.

[Voor meer informatie over verwante onderwerpen, zie Robert Parry's Verloren geschiedenis, geheimhouding en privilege en Tot je nek, nu verkrijgbaar in een set van drie boeken voor de kortingsprijs van slechts $ 29. Voor details, klik hier.]

Robert Parry bracht in de jaren tachtig veel van de Iran-Contra-verhalen naar voren voor Associated Press en Newsweek. Zijn nieuwste boek, Nek diep: het rampzalige presidentschap van George W. Bush, is geschreven met twee van zijn zonen, Sam en Nat, en kan worden besteld op nekdeepbook.com. Zijn twee eerdere boeken, Geheimhouding en privilege: de opkomst van de Bush-dynastie van Watergate tot Irak en Verloren geschiedenis: contra's, cocaïne, de pers en 'projectwaarheid' zijn daar ook verkrijgbaar.