De Republikeinse presidentiële race heeft veel verbluffende blunders en onhandigheden gekend, maar misschien wel het meest schokkend is de gedachte dat het getoonde extreme beleid daadwerkelijk werkelijkheid zou kunnen worden, wat Lawrence Davidson ziet als het sterkste argument voor het ondersteunen van de herverkiezing van president Obama.
Door Lawrence Davidson
Er is een gestage stroom van kritiek geuit op de Republikeinse presidentskandidaten, terwijl ze door het land zijn gegaan om hun debatten te houden en zichzelf te onderscheiden als oppervlakkig, onwetend, hypocriet en leugenachtig.
Bij deze debatten zijn de enigen die zich in diskrediet brengen meer dan de kandidaten, het publiek. Hier is wat recente kritiek:
Republikeinse presidentskandidaten tijdens een debat
Marc Pitzke, schrijven in het Duits Der Spiegel Online, vertelt ons dat onder de Republikeinse voorverkiezingen:
A. De één denkt dat Afrika een land is (Rick Santorum) en een ander denkt dat de Taliban Libië zijn binnengetrokken (de inmiddels ter ziele gegane Herman Cain).
B. Rick Perry vervalst ongestraft de meningen en uitspraken van president Obama, terwijl hij zijn eigen prestaties overdrijft door te beweren een miljoen nieuwe banen te hebben gecreëerd, terwijl het werkelijke aantal volgens Pitzke 100,000 bedraagt.
C. Mitt Romney, de mormoon die een politieke partij zou leiden die moet vertrouwen op miljoenen christelijke fundamentalistische stemmen, wordt aangeprezen als een economisch expert, maar Forbes Magazine beschrijft zijn voorstellen op dit gebied als ‘gevaarlijk’.
D. Newt Gingrich (wie de Washington Post een ‘ideeënman’ heeft genoemd) zit volgens Pitzke vol met ‘waardeloze’ ideeën. Bijvoorbeeld de publieke suggestie van de man om de Amerikaanse kinderarbeidwetten te veranderen, zodat schoolkinderen hun scholen kunnen schoonmaken ten koste van conciërges, vaak aangesloten bij een vakbond.
Pitzke schrijft: “Gingrich claimt morele autoriteit over kwesties als de 'heiligheid van het huwelijk', maar hij is twee keer gescheiden. Hij veroorzaakte de scheiding van zijn eerste vrouw terwijl ze ziek was van kanker. … Hij bedroog zijn tweede vrouw [een affaire met een van zijn assistenten in het Huis van Afgevaardigden], net toen hij doorging met de afzetting van Bill Clinton tijdens de Monica Lewinsky-affaire.’
Nog erger zal het zeker worden als Gingrich het Witte Huis bereikt. Spreken bij de Forum voor Joodse coalitiekandidaten op 7 december beloofde Gingrich John Bolton tot zijn minister van Buitenlandse Zaken te benoemen. Bolton is een vulgaire oorlogszuchtige en zeker een van de gevaarlijkste Amerikaanse neoconservatieven.
[Gingrich vertelde ook aan de Jewish Channel dat hij niet gelooft dat Israël een Palestijnse staat moet accepteren omdat “we een verzonnen Palestijns volk hebben gehad, dat in feite Arabieren is en historisch gezien deel uitmaakte van de Arabische gemeenschap. En ze hadden de kans om naar veel plaatsen te gaan.’]
Al met al denkt Pitzke dat de Republikeinse kandidaten ‘door het land trekken’ alsof ze deel uitmaken van een ‘reizend circus’ ‘de reputatie van de Verenigde Staten verpesten’.
Hij staat niet alleen met die mening. David Remnick, de redacteur van het New Yorker Magazine, en ipso facto een vertegenwoordiger van de Amerikaanse intelligentsia, heeft opgemerkt dat de Republikeinse kandidaten gezamenlijk ‘een startpunt markeren voor een kroniek van het Amerikaanse verval’. Remnick merkt op dat:
A. Rick Perry geeft blijk van een “onvermogen om een eenvoudige vraag met een samenhangend antwoord te beantwoorden.”
B. Mitt Romney bezit een ‘griezelige elasticiteit, zijn vermogen om zich in de ene kwestie na de andere volkomen om te draaien.’
De New Yorker-redacteur concludeert dat het “spektakel van het Republikeinse veld een weerspiegeling is van de holheid van de Republikeinse partij zelf.”
Deze ‘holheid’ lijkt anderen te verleiden om aan de race deel te nemen. Toch zijn ze zeker niet beter. Die zijn er bijvoorbeeld geruchten dat Sarah Palin van gedachten zou veranderen en zich in de strijd zou mengen.
En Donald Trump heeft zijn vastberadenheid herhaald dat “als de Republikeinse voorverkiezingen geen kandidaat kunnen kiezen waarvan hij denkt dat die president Obama zal verslaan, hij zich zelf kandidaat zal stellen voor het presidentschap.” Trump heeft de twee Republikeinse kandidaten die zo nu en dan zinvol zijn (Jon Huntsman en Ron Paul) afgedaan als ‘grapkandidaten’.
De media lijken het met hem eens te zijn, want dit zijn de twee die vrijwel geen zendtijd hebben gekregen, noch tijdens de debatten, noch erna (ondanks Paul's relatief sterke prestatie in de peilingen). Als het om de Republikeinse voorverkiezingen gaat, lijken de media te dansen op dat oude liedje van Judy Garland: ‘Wees een clown. … De hele wereld houdt van een clown.’
Het publiek
Je zou je kunnen afvragen wat voor bizarre prestaties er zijn van mensen die op zoek zijn naar de machtigste baan ter wereld. Wat echter nog bizarder is, is dat de meeste van hen eenvoudigweg projecties zijn van hun publiek, dat op zijn beurt vertegenwoordigers is van de zogenaamde Republikeinse basis.
Er is iets tegelijkertijd humoristisch en gruwelijks aan het publiek bij deze debatten. Hun gejuich en gejoel weerspiegelen een houding die vroeger beperkt bleef tot dronken broederschapsfeestjes en uit de hand gelopen voetbalwedstrijden.
Wie zijn deze mensen Met wie identificeren de Republikeinse hoopvolle mensen zich nu? Ze lijken Tea Party-aanhangers te zijn, samen met een ongezond mengsel van xenofoben en Sociaal Darwinisten. Onderzoek naar het Tea Party-element leert ons dat ze:
1. “Overweldigend blanke” en “zeer partijdige Republikeinen”
2. Wiens bezorgdheid over de grote overheid “nauwelijks de enige of zelfs de belangrijkste” van hun kwesties is.
3. Ze hebben extreem “lage waardering voor immigranten en [met de mogelijke uitzondering van de vroegere Herman Cain] zwarten.”
4. Het zijn extreem sociale conservatieven die ‘tegen abortus zijn’ en eisen dat ‘religie een dominantere rol speelt in de politiek’. Uit onderzoek blijkt zelfs dat de wens om politiek te vermengen met religie de meest voorkomende eis van deze mensen is.
Amerikanen die aan deze beschrijving voldoen, maken het goed over 20 procent van kiesgerechtigde kiezers. Houd er echter rekening mee dat dit aantal stijgt als het wordt bekeken als een percentage van de kiezers die daadwerkelijk hebben gestemd. Met andere woorden: deze radicalen zijn meer gemotiveerd om te stemmen dan de gematigden.
Helaas zijn dit soort mensen altijd bij ons geweest en zullen dat waarschijnlijk ook altijd blijven. Velen van ons zijn tot op zekere hoogte vervreemd van de samenleving waarin we leven, maar we leren ermee om te gaan. Deze mensen leren niet ermee om te gaan. Daarom ettert hun vervreemding en de resulterende woede keert hen tegen iedereen die anders is: immigranten, homo's, etnische en raciale minderheden, intellectuelen, seculiere mensen, vakbondsleden, enz.
Ze vinden hun egokracht in de illusie van zelfredzaamheid. Ze zien zichzelf als de echte traditionele Amerikanen, de overlevenden, degenen die sterk genoeg zijn om op eigen benen te staan. Iedereen die dit niet kan, is ‘ongeschikt’ en moet, net als de hypothetische zieke kerel zonder enige ziektekostenverzekering, aan zijn lot worden overgelaten.
Deze Republikeinse basis vormt een aparte gemeenschap en zij verafschuwen het idee om belasting te betalen zodat anderen in nood sociale voorzieningen kunnen ontvangen. Ze zijn macho, ze haten de vijand, elke vijand, zonder dat er vragen worden gesteld. Iemand daarbuiten (misschien de gebroeders Koch) probeert deze mensen te organiseren en hen ervan te overtuigen dat hun tijd politiek gezien is gekomen. De Republikeinse Partij is hun voertuig.
De keuzes
De twee meest waarschijnlijke gevolgen van deze situatie zijn: 1. de ondergang van de Republikeinse Partij of 2. de ondergang van de Verenigde Staten. De meer waarschijnlijke Republikeinse genomineerden voor het presidentschap zouden de Republikeinse Partij ver rechts van de ‘mainstream’ Amerika plaatsen.
Als alles gelijk blijft, zou dat een electorale ramp (de ondergang van de Republikeinse Partij) in november 2012 moeten betekenen. Maar natuurlijk zijn soms niet alle dingen gelijk. Omdat de teleurstelling over president Barack Obama zo groot is onder de Amerikaanse progressieven, is het dus niet te voorspellen hoeveel van hen de verkiezingen van 2012 zullen missen.
Hoewel progressieven alleen de verkiezingen niet winnen, tellen hun aantallen als de zaken dichtbij komen. Het is dus mogelijk, zo niet waarschijnlijk, dat een gekke rechtse president (een die nog oppervlakkiger, onwetender, hypocrieter en leugenachtiger is dan George W. Bush) verkozen zou kunnen worden. Als dat zou gebeuren, zou dat een ondergang voor de natie en een ramp voor de wereld kunnen betekenen. Dit is waarom:
1. Zo’n president zou het land vrijwel zeker in een nieuwe volwaardige oorlog storten, waarschijnlijk met Iran en dus met de sjiitische moslimwereld. Ze zouden doorgaan met het voldoen aan de Israëlische wensen, zonder dat de meerderheid van de mensen in de soennitische moslimwereld zich verder van hen zou vervreemden.
Het Amerikaanse staatsgeweld en terrorisme zullen toenemen en wederzijds terrorisme in het Midden-Oosten voortbrengen. Daarom konden meer afleveringen in 9/11-stijl worden verwacht. De stoere houding van de nieuwe president zou ongetwijfeld doorwerken in het beleid ten aanzien van Rusland en China. Het recht van de Verenigde Naties en het internationaal recht zouden terzijde worden geschoven (om nog maar te zwijgen van de algemene praktijk van de diplomatie) en marteling zou opnieuw een standaardprocedure worden voor clandestiene Amerikaanse overheidsoperaties.
2. In eigen land zou zo'n president alle overheidsinstanties hacken, behalve die welke betrokken zijn bij het leger, politiebureaus (FBI), inlichtingendiensten en de rechtbanken. De sociale diensten zouden aan de raden van bestuur worden onderworpen, net als het toezicht door de toezichthouders. De natuurlijke omgeving zou verslechteren. De kloof tussen rijk en arm zou groter en groter worden, terwijl de middenklasse steeds kleiner zou worden.
Marx' voorspellingen voor het kapitalisme zouden bij links weer in de mode komen. In wezen zou er een nieuw tijdperk van sociaal-darwinisme aanbreken. De armoede zou toenemen, racisme zou terugkeren naar het publieke domein en waarschijnlijk zouden er op een gegeven moment ook stedelijke rellen plaatsvinden. Een nieuwe depressie zou een reële mogelijkheid zijn.
Tegen de tijd dat de stemgerechtigde burgers van het land weer bij zinnen zijn gekomen, kan het te laat zijn, want tegen die tijd zouden burgerlijke vrijheden tot het verleden behoren.
In werkelijkheid is het de keuze van de kiezers in 2012. Wat willen ze de Republikeinse Partij of de VS ruïneren? Er kan geen twijfel over bestaan dat het opnieuw stemmen op president Obama vereist dat je je neus stevig ophoudt. Het stemmen op zijn Republikeinse uitdager (of thuis blijven op de verkiezingsdag) kan echter wel eens de dood betekenen voor jou en vele anderen.
Lawrence Davidson is hoogleraar geschiedenis aan de West Chester University in Pennsylvania. Hij is de auteur van Foreign Policy Inc.: privatisering van het nationale belang van Amerika; Amerika's Palestina: populaire en officiële percepties van Balfour tot de Israëlische staatund Islamitisch fundamentalisme.
Professor Davidson merkt op dat Ron Paul ‘logisch’ is.
Waarom is het dan “niet logisch” dat progressieven zelfs maar overwegen hun steun aan Ron Paul te geven?
Er is zoveel links-geïnspireerde propaganda over de standpunten van Dr. Paul dat gewoonweg FOUT is.
Het herverkiezen van Obama, wiens zilveren tong hem op flagrant valse beloften tot verkiezing heeft gebracht, zou slechts een garantie zijn voor instemming met de gestage opmars naar totale tirannie die de heer Obama heeft geëscaleerd.
Ik vraag oprecht degenen onder u die er onvermurwbaar tegen zijn om Dr. Paul te steunen, om mij uw mening uit te leggen. Het is voor mij zo duidelijk dat de 1% – zowel de Republikein als de Democraat – zich met hart en ziel inzet voor het vernietigen van zijn kandidatuur. Zegt dat je niets?????
Het kost wat moeite om de politieke standpunten van Dr. Paul te begrijpen, maar uiteindelijk is het kiezen van iemand die zich inzet voor ‘het droogleggen van het moeras’ en het terugkeren naar de heerschappij van het grondwettelijk recht, zoals ik het zie, de enige hoop om de vernietiging van het land ongedaan te maken. onze republiek. (“Een republiek, mevrouw, als u die kunt behouden.” – Benjamin Franklin)
Dit is een geweldige titel. Bedankt dat je me vanochtend hebt opgevrolijkt door die titel te maken!
is dit waar
De werkelijke keuzes gaan niet tussen Dems en vertegenwoordigers, maar tussen het blijven spelen van het dwaze en dodelijke spel dat de elites hebben opgezet of het feitelijk van richting veranderen. Dit laatste betekent dat je socialistisch of een ander alternatief moet stemmen, maar nog belangrijker: opkomen, de OWS-start voortzetten en veel verder brengen, inclusief het opnieuw opbouwen van vakbonden en effectieve sociale structuren, en het weggooien van alle gangsters, en het veranderen van het basissysteem van kapitalisme en corruptie. .
Nee, het zal niet gemakkelijk zijn. Dat geldt ook voor chemo- en bestralingstherapie als je kanker hebt, maar het zijn alleen dingen die een overlevingskans geven. En het IS het voortbestaan dat op het spel staat, voor de meerderheid van de mensen, het land en waarschijnlijk ook voor de soort en de bewoonbare aarde. Geen enkele vleugel van de duopolistische fascistische partij zal iets anders doen dan de situatie verergeren. Dat is de waarheid, of je er nu mee om kunt gaan of niet.
Zoals de meeste artikelen op deze website – inclusief die van Bob Parry – denk ik dat de auteur een uitstekende historische analyse geeft van de fundamentele oorzaken van de beschreven situatie en de huidige status. Ik ben er echter zelden zo zeker van dat hun voorspellingen over de toekomst (en hun verbod op toekomstige actie) zo zeker zijn. In dit geval ben ik er bijvoorbeeld niet zeker van dat zelfs als Obama opnieuw zou winnen, dit niet de spreekwoordelijke 'dood door duizend kleine bezuinigingen' zou zijn versus de semi-catastrofale uitkomst van een overwinning bij Tea-Partier. Hoewel het op het eerste gezicht misschien lijkt dat het beter is om het langzaam te doen, is het probleem dat ik daarbij zie dat het waarschijnlijk een effectievere manier zou zijn voor de rechtse krachten om de overhand te krijgen (dat wil zeggen: om doe het langzaam) omdat mensen de veranderingen pas zouden opmerken als ze op een dag wakker werden in een volwaardige fascistische nachtmerrie. Als je deze schandalige acties van de rechtse regeringen hebt, zijn ze tenminste beter zichtbaar en in het volle zicht, en de NGO's en Democraten zullen ze erop wijzen (zij het lauw). Als de regeringen van de Democraten het werk van rechts op een langzame manier doen, dan zijn alleen de NGO's er om dit aan te wijzen in strijd met wat een tweeledige consensus lijkt te zijn, dus de MSM zal hen ECHT korte metten maken.
Uiteindelijk maakt het misschien niet uit WIE er aan de macht is – – – toen de Titanic eenmaal de ijsberg raakte, was het een betwistbaar punt wie daarna de kapitein van het schip was….
Ik ben het volledig oneens met uw analyse dat Obama een langzame dood is en de Republikeinse partij een catastrofale dood. Historisch gezien heeft de GOP samen met Nixon de langzame dood van de VS in gang gezet, te beginnen in de jaren zeventig. Elke GOP-beheerder heeft geknipt, geknipt, geknipt en de weg geëffend voor Bush1970, waar ze begonnen met het dichtspijkeren van de kist. Obama komt langs en probeert de spijkers eruit te trekken, sommige heeft hij ook gedaan, maar in 43 sloeg de Republikeinse partij opnieuw op die spijkers en plaatste er nieuwe in – kijk eens naar de kist die werd dichtgespijkerd door de gouverneurs en wetgevers van de GOP-staat.