De aanval op Occupy Wall Street

De politie van New York City voerde een verrassende nachtelijke inval uit in Occupy Wall Street in Zuccotti Park, waarbij demonstranten werden verdreven, tenten werden verwijderd en ongeveer 150 mensen werden gearresteerd. De aanval was de laatste actie van corrupte status quo tegen Amerikanen die zich verzetten tegen een ontmenselijkt economisch systeem. schrijft Rockstroh.

Door Phil Rockstroh

Dagenlang rondom Veteranendag hebben we aantoonbaar valse propaganda moeten verduren dat de gesneuvelde soldaten van Amerikaanse oorlogen hun leven hebben opgeofferd voor ‘onze vrijheden’.

Maar terwijl die schadelijke onzin nog steeds in de lucht hangt, is de gemilitariseerde politie OWS-locaties binnengevallen in talloze steden, waaronder Zuccotti Park in Lower Manhattan, en, in de standaardbeschrijving van de onnozele courtisanes van de bedrijfsmedia, met de missie om ‘ de bezetters.”

Amerikaanse soldaten stierven terwijl ze wat en wie ook alweer beschermden? Deze acties zouden dit veel duidelijk moeten maken: het Amerikaanse leger en de politie zijn er om de 1 procent te beschermen. Op dit punt zal het ideaal van vrijheid gedragen worden door degenen die bereid zijn zich te verzetten tegen politieagenten en soldaten.

Er zijn velen geweest die hebben gevochten en vaak zijn gestorven voor de vrijheid, maar slechts weinigen waren gekleed in uniformen uitgegeven door regeringen.

De vrijheid stijgt ondanks politieagenten en soldaten, niet dankzij hen. En dat is precies de reden waarom degenen die de vrijheid verachten de militaire hagiografie propageren en degenen die uniformen dragen fetisjiseren, zodat ze het idee van de vrijheid lippendienst kunnen bewijzen, terwijl ze ondertussen bevelen dat het verpletterd wordt.

Wanneer iemand je vertelt dat dode soldaten zijn gestorven voor jouw vrijheid, is het jouw plicht om de werkelijkheid in beslag te nemen en hen te informeren over hoezeer ze zich vergissen. En als je de concepten van vrijheid en vrijheid werkelijk koestert, zou het zomaar kunnen dat je geconfronteerd wordt met dwaze groepen fascistische politieagenten en een tijdje je vrijheid verliest door naar de gevangenis te gaan, zodat anderen op een gegeven moment misschien hun vrijheid terugkrijgen.

Ik ben geboren in Birmingham, Alabama, iets voorbij het midden van het decennium van de jaren vijftig. Veel van mijn vroegste herinneringen gaan over de strijd voor burgerrechten die zich afspeelde in de straten van mijn geboortestad.

Mijn vader werkte bij een schroothandel, maar werkte ook als freelance fotojournalist die zijn werk onder de aandacht bracht van fotosyndicaten in de media, zoals Black Star, die zijn waren vervolgens verkochten aan de belangrijkste nieuwsbladen van die tijd.

Een aantal van de iconische foto's uit die tijd zijn gemaakt door zijn Nikon-camera, bijvoorbeeld van wrede politiehonden die zijn losgelaten op vreedzame demonstranten; van demonstranten die door de straten van de stad werden voortgereden door de kracht van brandslangen; van Dr. King en andere demonstranten voor de burgerrechten knielden in gebed voor een reeks racistische politieagenten van politiechef Bull Connor.

In Birmingham waren racistische wetten en raciale en economische ongelijkheid de voorlopers van officiële wreedheden. De bestaande sociale structuur was onverdedigbaar. Rede en gezond fatsoen hadden geen invloed op de rechtvaardigingen voor de gevestigde orde die werden aangevoerd door de verdedigers en handhavers van het systeem; daarom vulde brutaliteit de leegte die werd gecreëerd door de afwezigheid van hun menselijkheid.

En dezelfde situatie bestaat nog steeds in de toenemende onderdrukking van de OWS-beweging in verschillende steden in het hele land, waaronder Liberty Park in Lower Manhattan. De 1 procent en hun betaalde lokale stadsfunctionarissen streven ernaar een onrechtvaardige, inherent oneerlijke status quo te beschermen. Omdat ze geen moreel mandaat hebben, zijn ze vatbaar voor het gebruik van vormen van repressie door de politiestaat.

Dr. King en anderen stonden tegenover hun onderdrukkers in de straten van mijn geboortestad. Burgerrechtenactivisten wisten dat ze stand moesten houden om hun waardigheid te behouden. Het was absoluut noodzakelijk om in die door Jim Crow getiranniseerde straten te gaan zitten als dat nodig was om op te staan ​​tegen de krachten van onderdrukking.

Momenteel zijn we op een soortgelijk moment aangekomen. Als het recht wil zegevieren, zo lijkt het, zal de lucht van de Amerikaanse steden de scherpe prikkel van het traangas vasthouden, zullen de gevangenissen opnieuw gevuld worden, zullen de dapperen wreedheid verduren, maar zal het corrupte systeem afbrokkelen. Omdat de beschermers van het systeem het zelf ten val zullen brengen door de lege aard ervan te onthullen, en de corrupte structuur van binnenuit zal instorten.

Maar wanneer de oproerpolitie ongewapende, vreedzaam verzettende demonstranten aanvalt, beschrijven de reguliere media de gebeurtenissen vaak met standaard standaardteksten, zoals ‘politiebotsingen met demonstranten’.

Dit is (op zijn best) onnauwkeurige reportage. Het suggereert dat beide partijen gelijkwaardige agressors zijn in de situatie, en dat het motief van de politie is om de orde te herstellen en de vrede te bewaren, in plaats van pijn te veroorzaken en een aura van intimidatie te creëren. Dit is analoog aan het simpelweg beschrijven van een overval: twee partijen die een financiële transactie aangaan.

Hoewel de reguliere media aarzelden om de toename van het geweld van de maffia in Penn te beperken. De verklaring impliceert dat er criteria zijn die dieper gaan dan de dwaze woede van een paar voetbalfanaten, die loskomen door het ontslag van een geliefd sportfiguur. Toch bestaat er een element dat de Penn. Strijdende staten en OWS-activisten hebben gemeen: een gevoel van vervreemding.

Penn. Staatsstudenten kwamen in opstand omdat het leven in de bedrijfsstaat zo zinloos is… dat identificatie met een sportteam een ​​leeg bestaan ​​betekenis geeft. Dit zijn jonge mensen, die volwassen worden in een tijd van schuldenslavernij en verminderde kansen op werk, die geboren en getogen zijn in, en geen ander bestaan ​​kennen dan, het leven zoals dat geleefd werd in Amerikaanse ‘niets-villes’, dat wil zeggen, een publiek domein zonder alleen dat het een publieke ruimte is, een versnipperende centrum-beroofde cultuur van winkelcentra, kantorenparken, fastfoodrestaurants en de elektronische geesten die door de sociale media zweven.

Gekunstelde sportbrillen geven voorlopig betekenis aan een leeg leven. Neem dat weg, en er kan een hersenloze rampspoed volgen. Alles behalve de leegte onder ogen zien en je medeplichtigheid daaraan erkennen, en dan je woede richten op de scheppers van de verdoofde omstandigheden van deze cultuur.

 

Het is een gegeven dat de camera's van de bedrijfsmedia zich richten op roekeloze acties, niet op bewuste toewijding, zijn afgestemd op verbale tegenslagen en niet op doordachte overtuigingen, en gaan dan verder. En we klikken op de afstandsbedieningen van onze tv en scannen het internet rusteloos, uitgehold en etende lege memes die over het oppervlak van de elektronische glans scheren.

Dit zijn de gebieden waar we onze aandacht op moeten richten terwijl de oceanen van de aarde aan het afsterven zijn. Deze enorme levensondersteunende waterlichamen hebben nog minder dan 50 jaar voordat ze dood zullen zijn. Dit feit alleen al zou ons in rouw op onze knieën moeten doen vallen en ons de straat op doen wankelen in uitingen van publiek verdriet.

Dienovereenkomstig moeten we onze woede niet alleen bezetten, maar ook bewonen. Geen gezeur meer over beroemdheden/politieke klasse-contretemps, het is tijd voor gerichte woede. Het apparaat van de bedrijfs- en politiestaat moet worden ontmanteld.

Als de directiekamers van bedrijven geleegd moeten worden om de oceanen weer te laten vullen met overvloedig leven, dan zij het zo. Als iemand naar de gevangenis moet voor het begaan van daden van burgerlijke ongehoorzaamheid om zijn hart te bevrijden, dan moet dat gebeuren.

Maar waarom lokt het uitdagen van de gedegradeerde status quo zo’n hoge mate van misverstand, angst en regelrechte vijandigheid uit bij velen, zowel in gezagsposities als onder zovelen van de uitgebuite en onteigenden van de bedrijfs-/consumptiestaat?

Waarom veroorzaakte bijvoorbeeld het dodelijke schietincident in Oakland, Californië, op 1 november, dat plaatsvond nabij het Occupy Oakland Encampment, maar blijkbaar totaal geen verband hield met OWS-activiteiten, een vuurstorm van roekeloze speculatie en valse associaties?

Omdat elke uitoefening van vrijheid de mensen in onze gewoonlijk autoritaire natie verdomd ongemakkelijk maakt, roept een gevoel van onzekerheid angst op, het gevoel dat er iets verschrikkelijks zal voortkomen uit het uitdagen van een heersende orde, hoe gedegradeerd die ook is.

Tirannen beloven altijd veiligheid; hun apologeten waarschuwen voor chaos als en wanneer de zielsverdovende orde wordt uitgedaagd.

Toegegeven, het is een gegeven dat er een gevoel van zekerheid bestaat in een gevangenisroutine: hoge muren en bewakers en geweersteunen zorgen voor continuïteit; er wordt een schema voor het uitbannen van onzekerheid toegepast. Bovendien biedt eenzame opsluiting een nog ordelijkere situatie; de ​​onzekerheid wordt beperkt naarmate de vrijheid wordt verbannen.

De bedrijfs-/nationale veiligheidsstaat is van nature anti-vrijheid en anti-vrijheid. Natuurlijk bewijzen de verdedigers lippendienst aan het concept van vrijheid… net zoals een zakkenroller die in een metro werkt een groot voorstander is van de deugden van het openbaar vervoer.

Een zware politie-aanwezigheid heeft Zuccotti Park vanaf het begin omsingeld, en wiens gelederen er nu een inval in militaire stijl op hebben uitgevoerd, een de facto zoek- en vernietigingsmissie omdat de heersende elite juist de impuls van vrijheid wil onderdrukken.

Deze autoritaire pestkoppen willen niet dat het concept ontsnapt aan de collectieve gevangenis van de geest, opgericht en in stand gehouden door de corrupte gevangenbewaarders die de 1 procent vormen die beweren dat ze ons bescherming bieden, terwijl ze al die tijd onze ketenen vasthouden voor ons eigen bestwil. zij dringen aan op onze veiligheid en de veiligheid van anderen.

Hoewel, door het bestuderen van deze gevangenismuren, de gedachte bij mij opkomt dat wat we misschien nodig hebben bescherming tegen al deze veiligheid is.

Phil Rockstroh is een dichter, tekstschrijver en filosoof-bard die in New York City woont. Hij is te bereiken op: [e-mail beveiligd]. Bezoek de website van Phil: http://philrockstroh.com/ of op FaceBook: http://www.facebook.com/profile.php?id=100000711907499