Hoe het Amerikaanse beleid meer 9 september riskeert

Hoewel het Amerikaanse leger niet langer grootschalige slachtpartijen aanricht in Afghanistan en Irak, blijven de meer selectieve ‘drone’-campagnes de families en buren van de doelwitten doden, een realiteit die meer anti-Amerikanisme in de regio aanwakkert, zoals Lawrence Davidson merkt op.

Door Lawrence Davidson

In een kort stukje Met de titel ‘The Human Toll of the US Drone Campaign’ merkte Glenn Greenwald op dat de bevolking van de Verenigde Staten in het ongewisse wordt gehouden over de burgerslachtoffers van de drone-campagne door een regering die ‘weigert iets over deze aanvallen en mediakanalen bekend te maken. [die] vrijwel nooit over [haar] slachtoffers rapporteren.”

Wat het Amerikaanse publiek uit beide bronnen haalt, is een beeld van het Midden-Oosten “als een ketel van submenselijke demonen”, schreef hij.

Het artikel van Greenwald verwijst naar a BBC-programma over een Pakistaanse ‘jirga’ of bijeenkomst van stamleiders. De leiders kwamen uit de regio Warziristan van het land, maar de bijeenkomst vond plaats in de hoofdstad van Islamabad. Warziristan is de locatie geweest van veel drone-aanvallen en de leiders brachten enkele verminkte overlevenden mee, zodat ze konden worden gezien en hun verhalen konden worden verteld.

Het beeld dat naar voren kwam is dat er nu snel groeiende aantallen onschuldige slachtoffers zijn van deze aanvallen: kinderen, tieners, volwassenen en ouderen, in principe iedereen in de buurt van een beoogd doelwit. Het aantal doden dat feitelijk het doelwit is, is onmogelijk te weten, omdat de regering dergelijke moorden zal claimen, zelfs als de enige verifieerbare slachtoffers “halfblinde, dubbel geamputeerde tieners” zijn.

Greenwald merkt terecht op dat “het gemakkelijk is om voor een leider te juichen als de slachtoffers van zijn aanhoudende geweld onzichtbaar blijven.” De vraag blijft echter: hoe wordt deze onzichtbare status gehandhaafd in een land met een ‘vrije pers’? Hier volgen enkele relevante punten die licht kunnen werpen op deze kwestie:

1. De ‘nieuwsbusiness’ in Amerika is oneindig veel meer geïnteresseerd in winst dan in journalistieke uitmuntendheid. Een groot deel van die winst komt van adverteerders die geen zin hebben om onderzoek naar ongerechtvaardigde oorlogen en buitenlandse interventies te ondersteunen. Dit maakt de bedrijfsgeoriënteerde besturen en aandeelhouders van mediakanalen zeer conservatief en moedigt ook een ‘maak geen golven’-coöperatieve houding ten opzichte van de overheid en haar favoriete verhaallijnen aan.

2. De meeste burgers interesseren dit allemaal niet. In de VS en elders is de meerderheid apolitiek. Ze richten zich op het lokale en dus zijn ‘andere mensen’ alleen ‘echt’ in verhouding tot hun geografische en relationele afstand. Naarmate je verder weg raakt van het middelpunt van de gemiddelde mens, worden slachtoffers van ongelukken of onrecht abstracter.

3. Apolitiek zijn betekent niet dat de gemiddelde burger niet bang kan worden gemaakt. Breng steeds opnieuw dezelfde mediaboodschap, consistent en met de juiste hoeveelheid emotie, en je kunt een landelijke consensus creëren op basis van niets anders dan een verkooppraatje.

Je kunt de bevolking onder andere een vijand verkopen (Vietnam, Irak, Iran of welke staat dan ook) tot het punt waarop bijna een hele natie invasie en slachting zal steunen. Dit is wat ik een ‘gedachtencollectief’ noem. En zoals onze eigen recente geschiedenis laat zien, kun je dit soort groepsdenken herhaaldelijk creëren in een relatief korte periode.

Vervormd zicht

Het stuk van Greenwald is een indicator dat, als het om het Midden-Oosten gaat, de Verenigde Staten al lang doordrenkt zijn van een gedachtecollectief dat de visie van zowel het gewone volk als de elites verdraait. De aanslagen van 9 september brachten deze nationale geest tot bijna hysterie.

In de onmiddellijke nasleep van die ramp zou iedereen die suggereerde dat het Amerikaanse buitenlandse beleid de terroristen had kunnen motiveren (een voor de hand liggend feit voor iedereen die de toespraken van Osama bin Laden had gelezen) waarschijnlijk als onpatriottisch worden bestempeld, misschien zelfs als verrader, en als verrader worden bestempeld. hun baan, misschien zelfs hun vrienden, en weigerden toegang te krijgen tot de arena van nationale rouw.

Toen de Saoedische prins Alwaleed bin Talal begin oktober 2001 de stad New York een cheque overhandigde $ 10 miljoen Om te helpen bij de herstelinspanningen wees burgemeester Rudolph Giuliani het aanbod zonder meer af. Het lijkt erop dat de Prins had gesuggereerd dat dit een goed moment was voor de VS om zijn buitenlandse beleid in het Midden-Oosten te heroverwegen.

Pas het afgelopen jaar zijn er tekenen geweest van kleine scheurtjes in het gedachtecollectief. Een groeiend aantal gewone burgers, voor zover ze überhaupt over deze dingen nadenken, willen de VS uit het Midden-Oosten. Ze beginnen zelfs vraagtekens te zetten bij de 3 miljard dollar die jaarlijks naar Israël gaat.

En het kan zijn dat islamofobie zijn hoogtepunt heeft bereikt als een populair onderwerp van nationaal belang. Meer en meer wordt dit stukje paranoia geïdentificeerd met marginale facties van conservatief rechts.

Helaas zijn deze scheuren alleen zichtbaar buiten de Ringweg. Binnen de Beltway die zich in het officiële Washington bevindt, is er niets echt veranderd. Het gedachtecollectief is sterker dan ooit.

Dit komt doordat de beleidsvorming sterk wordt beïnvloed door deelbelangen waarvan de macht over de politici en de politieke partijen financieel doorslaggevend is. Dat zal zo blijven totdat miljoenen Amerikanen besluiten dat verandering in ons buitenlands beleid belangrijk genoeg is om een ​​stemprobleem te worden.

Omdat het gedachtegoed binnen de regering niet is veranderd, zijn het buitenlands beleid en de buitenlandse acties niet veranderd. Gewelddadige interventie is nog steeds de steunpilaar van het beleid, zoals blijkt uit landen als Irak, Afghanistan, Libië en Pakistan (met misschien Iran in de coulissen).

Greenwald merkt aan het einde van zijn stuk op dat hoewel Amerikanen “bijna niets horen” over de slachtoffers van de Amerikaanse agressie, “de mensen in dat deel van de wereld er veel over horen en dat dat veel verklaart over de enorme discrepantie tussen de twee regio’s. ”

Het Verdict

En wat zou die voortdurende discrepantie kunnen betekenen voor de toekomst van de Verenigde Staten? Welnu, het betekent dat de VS vrijwel zeker de oorlog in Afghanistan zullen verliezen, net zoals ze de oorlog in Irak hebben verloren. Zie je, in Afghanistan, net als in Irak, zijn er gewoon te veel mensen die echt een angstaanjagende afkeer koesteren voor de VS, hun regering en hun soldaten, om een ​​succesvolle verovering en pacificatie mogelijk te maken.

Een meer algemene overwinning in de ‘terreuroorlog’ is even onwaarschijnlijk. Hier is de toepasselijke logica tamelijk eenvoudig. Er waren een aantal omstandigheden die leidden tot de aanslagen van 9 september en de aanslagen zelf creëerden een precedent.

De bijdrage van Amerika aan die omstandigheden (ons beleid en ons gedrag) is constant gebleven. Welke schade we ook aan Al-Qaeda hebben toegebracht, kan en zal waarschijnlijk worden gerepareerd en in de nabije toekomst zullen waarschijnlijk andere, even gevaarlijke groepen opduiken.

Dus wat is dan het antwoord op de vraag of er nog meer 9/11’s zullen zijn? Het eerlijke antwoord is dat als er geen verandering blijft optreden in het Amerikaanse beleid en gedrag in het Midden-Oosten, het waarschijnlijker is dan niet dat er binnen de komende tien jaar een nieuwe aanval van de omvang van 9 september zal plaatsvinden.

De tijdlijn is giswerk, maar de rest van het antwoord niet.

Lawrence Davidson is hoogleraar geschiedenis aan de West Chester University in Pennsylvania. Hij is de auteur van Foreign Policy Inc.: privatisering van het nationale belang van Amerika; Amerika's Palestina: populaire en officiële percepties van Balfour tot de Israëlische staatund Islamitisch fundamentalisme.