Het bespotten van de Gaza-flottielje

Een kleine vloot die mensenrechten- en vredesactivisten naar het door Israël geblokkeerde Gaza vervoerde, werd zelf in Griekenland geblokkeerd na intense diplomatieke druk van Washington en Tel Aviv. Maar de Israëlische nieuwsmedia blijven de passagiers belachelijk maken. Twee van hen, de gepensioneerde kolonel Ann Wright van het Amerikaanse leger en de in Israël geboren Hagit Borer, reageren.

Door Ann Wright en Hagit Borer

Omdat we, om zo te zeggen, zelf tot het “flottieljevolk” behoren, lezen we met enige belangstelling de boeken van Roz Rothstein en Roberta Seid ijdele speculaties in de Jerusalem Post over wie onze scheepsmaten zouden kunnen zijn geweest, want ijdele speculaties zijn dat zeker, aangezien de schrijvers nog nooit met iemand van ons contact hebben opgenomen.

In feite, tenminste als het gaat om de boot die onder Amerikaanse vlag vaart, De Audacity of Hope, zijn we lang niet zo mysterieus als je zou denken. Onze biografieën zijn allemaal openbaar geplaatst op www.ustogaza.org,.

Als we onze verhalen doornemen, zou onder andere blijken dat 58 procent van ons vrouw is en dat onze gemiddelde leeftijd 60 jaar is.

Soortgelijke demografische patronen bestonden ook op andere boten. Velen zijn gepensioneerden; de meesten met bescheiden middelen. Wij zijn mensen die bereid zijn ons spaargeld uit te geven om naar Athene te vliegen en daar weken te blijven, verdubbeld of verdrievoudigd in hotelkamers, wachtend om naar Gaza te varen.

Wij zijn mensen die vonden, en nog steeds vinden, dat we de tijd moeten nemen en de middelen moeten vinden, omdat strijden voor gerechtigheid moreel is om te doen. Omdat we allemaal zijn gaan geloven, in de woorden van Howard Zinn, dat 'je niet neutraal kunt zijn in een rijdende trein'. Je voelt dat dit allemaal opvattingen zijn waar Rothstein en Seid met een mengeling van minachting en ongeloof naar kijken.

Als Amerikanen voelen velen van ons ook dat het onze primaire plicht is om de waarheid te spreken tegen juist die macht die beweert namens ons te spreken, een idee dat eveneens nogal vreemd is aan de meeste Israëlisch-Joodse samenlevingen, maar zeker niet aan de Joden elders.

Een derde van ons, passagiers en organisatoren van De durf van hope, zijn Joden, die een lange en dappere traditie van Joods progressief activisme vertegenwoordigen in de VS, Europa, Zuid-Amerika, Zuid-Afrika en elders.

Wat Rothstein en Seid hebben nagelaten op te merken (meegesleept als ze waren door hun enthousiaste beschrijving van ons Israël-hatende syndroom) is dat veel passagiers op de Durf van hoop hebben een lange en indrukwekkende staat van dienst op het gebied van anti-oorlogsactivisme.

Zij zijn uitgesproken tegenstanders geweest van de Amerikaanse oorlog in Vietnam; ze hebben zich uitgesproken tegen de Amerikaanse betrokkenheid in Midden-Amerika, en tegen de oorlogen die de VS de afgelopen tien jaar hebben gevoerd tegen Irak en Afghanistan.

Velen zijn talloze malen naar het door oorlog geteisterde Bagdad en Afghanistan gereisd. Kathy Kelly, een van onze passagiers, reisde 26 keer naar Irak!

Nee, we zijn beslist niet zoals andere mensen, als Rothstein en Seid met ‘andere mensen’ naar zichzelf verwijzen. In tegenstelling tot Rothstein en Seid staan ​​wij erop niet alleen de 23 mensen te herdenken die zijn gedood door raketten uit Gaza, maar ook de meer dan 1,000 Palestijnse burgers die door Israël in Gaza zijn gedood tijdens Operatie Cast Lead. En de tientallen doden in Jenin, en de doden die routinematig werden neergeschoten tijdens demonstraties op de Westelijke Jordaanoever.

In tegenstelling tot mensen als Rothstein en Seid weigeren wij te vergeten dat 1.6 miljoen mensen in Gaza nu al vijf jaar in een openluchtgevangenis leven, of dat 2.6 miljoen mensen op de Westelijke Jordaanoever al 44 jaar lang onder militaire bezetting staan. militaire bezetting in de moderne geschiedenis, en een situatie die momenteel absoluut geen parallellen kent!

Dat we onze aandacht hebben gericht op het Israëlisch-Palestijnse conflict in het algemeen en op de bezetting en onderdrukking van de Palestijnen in het bijzonder vloeit rechtstreeks voort uit het inzicht dat deze zonder steun van de Amerikaanse regering niet hadden kunnen overleven.

Het is de Amerikaanse regering die Israël rechtstreeks heeft gesteund in zijn voortdurende onteigening van de Palestijnen, en die Israël heeft gesteund en beschermd gedurende tientallen jaren van weigering om zinvolle onderhandelingen aan te gaan.

Voor zover wij Amerikanen zijn, en voor zover onze actie fundamenteel politiek is, is het bedoeld om het bewustzijn van ons eigen volk te vergroten en om druk uit te oefenen op onze eigen regering om haar koers te veranderen.

En ja, elders in de wereld gebeuren er verschrikkelijke dingen. Sommigen van de vloot zijn daar erg bezorgd over. De IHH die organisatie die De Jerusalem Post banden met jihadistische groeperingen heeft in feite bemiddeld om de Syrische vluchtelingen in Turkije te steunen, en medicijnen en medische apparatuur geleverd aan ziekenhuizen in al-Bayda en Benghazi in Libië.

Wat vervelend voor jouw geval! Maar maak je geen zorgen. Het zou moeilijk zijn om enig spoor van deze feiten te vinden in de reguliere westerse of Israëlische pers.

Als we uw spottende opmerkingen lezen die allemaal bedoeld zijn om de vloot en haar passagiers te kleineren, valt het ons op dat de belangrijkste vraag niet de vraag is die u stelt, namelijk wie wij zijn. Er komt eerder een heel andere vraag bij me op. Hier zijn we, volgens jouw beschrijving, een stel zielige verliezers, misleide vakantiegangers, professionele activisten en idealisten die geen goede doelen meer hadden.

Een totaal van 1,500, een overschatting om mee te beginnen en in werkelijkheid een stuk minder zodra de Mavi Marmara trok zich terug.

En toch acht de staat Israël het goed om ons maandenlang in het nieuws te houden met bedreigingen van aanvalshonden, sluipschutters en verwachte sterfgevallen. Israël haalt alles uit de kast om druk uit te oefenen op de landen van het Middellandse Zeegebied in het algemeen, en op Griekenland in het bijzonder, om ervoor te zorgen dat we de haven niet verlaten.

De Israëlische ambassadeur bij de VN, Ron Prosor, riep op 22 juni de internationale gemeenschap op “alles te doen wat in hun vermogen ligt om de vloot te voorkomen en de burgers van hun landen te waarschuwen voor de risico’s van deelname aan dit soort provocaties.”

Maar als we misleide verliezers zijn, wat betekent dat dan voor de staat Israël en zijn hysterische reactie? Als 16 passagiers op een klein jacht voor de kust van Gaza verveelde vakantiegangers met een psychische stoornis zijn, wat maakt dat dan uit de vier volledig bewapende kanonneerboten waarmee ze worden geconfronteerd?

Het feit is dat Israël, zonder enige hulp van ons, onze anderszins symbolische en nogal kleinschalige inspanning heeft voorzien van de overweldigende versterking die het voorpaginanieuws maakte in de rest van de wereld, en het allerbelangrijkste, zo zou uit uw bericht blijken. artikel, een voortdurende Israëlische obsessie.

Hoewel we wilden dat de benarde situatie van de Palestijnen door de wereld opgemerkt zou worden, hadden we niet de bedoeling om de vloot een grote mondiale gebeurtenis te laten worden. Dat het er een is geworden, werd ons echter overduidelijk duidelijk toen minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton het nodig achtte naar Griekenland te reizen om haar oprechte dank te betuigen aan de Griekse premier George Papandreou voor de geleverde diensten bij het tegenhouden van onze vloot.

Eerlijk gezegd zijn wij dankbaar.

Ann Wright is een gepensioneerde kolonel van de Amerikaanse legerreserve en voormalig Amerikaanse diplomaat. Hagit Borer is hoogleraar taalkunde aan de University of Southern California.