Corruptiekanker in Zuid-Afrika

Zuid-Afrika wordt vaak gezien als het model voor de toekomst van Afrika, een inspirerend land dat de vloek van de apartheid en blanke suprematie heeft afgelegd in een grotendeels vreedzame overgang naar een zwarte meerderheid. Maar de corrupte economische cultuur uit die tijd blijft het nieuwe Zuid-Afrika infecteren, meldt Danny Schechter uit Durban.

Door Danny Schechter

July 11, 2011  

Eenentwintig jaar nadat Nelson Mandela vrijkwam, is corruptie het probleem geworden du jour in Zuid-Afrika.  

Zelfs president Jacob Zuma, die voor zijn verkiezing ternauwernood uit een corruptieproces wist te ontsnappen, vernietigt de corruptie in de gelederen van het Afrikaans Nationaal Congres, dat aan de macht kwam als het moreel superieure alternatief voor een apartheidsregime dat de rijkdom die het onder controle had schaamteloos gebruikte om ten goede komen aan de Afrikaners en de zwarte meerderheid van de diensten berooft.

“Laten we een plan maken” waren de codewoorden die leden van de geheel blanke Nationale Partij gebruikten om manieren te bedenken om staatsmiddelen te stelen om zichzelf ten goede te komen, een knusse realiteit die overschaduwd werd door het wrede raciale beleid dat de wereld verontwaardigd maakte.

Terwijl het ANC zich voorbereidde om op democratische wijze de macht te veroveren, bestond er bezorgdheid onder de leiders dat een achtergestelde zwarte meerderheid het gevoel zou kunnen hebben dat het “hun beurt” was en daarmee hun recht om hun politieke overwinning te verzilveren. Sommige van hun leiders zouden binnenkort ook de bedrieglijke taal van het maken van “plannen” gaan gebruiken.

Op de verkiezingsdag in 1994, terwijl miljoenen naar de stembus gingen, zat ik in de lege bestuurskamer van het ANC-hoofdkwartier, in een gebouw dat ooit eigendom was van Shell Oil, en interviewde wijlen Joe Slovo, een ANC-leider, hoofdonderhandelaar en voormalig hoofd van de regering. de militaire vleugel van de beweging. Hij maakte zich toen al zorgen over de gevaren van zijn kameraden die persoonlijk winst wilden maken.

‘Als we worden verleid door de vleespotten,’ vertelde hij me voor de film ‘Countdown to Freedom’, die ik maakte voor de verkiezingen, ‘zullen we klaar zijn.’

Snel vooruit naar 2011, in het post-Mandela- en Mbeki-tijdperk, en de angsten van Slovo zijn nu een erkend probleem dat uitmondt in een crisis die het ANC in facties verdeelt en spanningen toevoegt aan zijn langetermijnalliantie met de COSATU-vakbonden en de Communistische Partij. .

Terwijl de Jeugdliga van het ANC nationalisaties eist, zijn leiders als Julius “Juju” Malema naar verluidt op de proppen gekomen en hebben ze geprofiteerd van wat aartsbisschop Desmond Tutu “de justrein” noemde.

Terwijl ze het schuldspel spelen en proberen de mijnen te nationaliseren, schiet de jeugdwerkloosheid omhoog, terwijl de jeugdleiders daar geen prioriteit van maken.

Het hoofd van COSATU, Zwelinzima Vavi, heeft zich uitgesproken tegen een “roofzuchtige staat die op weg is een bananenrepubliek te worden.” Hij hekelt degenen die de ‘hefbomen van de staat’ gebruiken om zichzelf te verrijken met hoge salarissen, mooie auto’s en sappige aanbestedingen/contracten van de overheid, waardoor ze belachelijk zijn gemaakt als ‘tenderpreneurs’.

In verschillende spraakmakende zaken stapten topleiders van het ANC soepel over van de politiek naar de particuliere sector, zonder met hun ogen te knipperen. Ze zorgden voor hun behoeften en voor hun kameraden.

Opwaartse klassenmobiliteit verdrong raciale rechtvaardigheid als hun voornaamste zorg. Een leider van de mijnwerkers in de strijd tegen de apartheid runt nu McDonalds in Zuid-Afrika. Anderen werden CEO van conglomeraten en investeringsgroepen.

Individuele corruptie is alomtegenwoordig: een voormalig hoofd van de Nationale Politie is schuldig bevonden aan zakendoen met een maffioso-gangster, en de voormalige ANC-minister van Defensie is betrokken bij een wapendeal ter waarde van meerdere miljarden dollars, met veel illegale commissies en uitbetalingen die nog moeten worden betaald. vervolgd.

Toch zijn er diepere institutionele kwesties die nog zorgwekkender zijn vanwege wat Zuid-Afrika's grote schrijver Njabulo S. Ndebele een 'cultuur van verhulling' noemt, de antithese van transparantie en verantwoordelijkheid. Hij voegt toe:

“Het verlangen naar en de daarmee gepaard gaande cultuur of verhulling verspreidt zich nu door het hele politieke lichaam, deels door voorgestelde verhullingswetgeving, deels door een gemilitariseerde en meedogenloze politiemacht, deels door de bescherming van kaderinzet, deels door de bereidheid van de kiezer om zich aan de regels te houden. hopend, en deels door officiële eigengerechtigheid, waarin de waarheid gelijk wordt gesteld aan een uitspraak van de regering.”

Mamphela Ramphele, een zwarte machtsactiviste die in haar jeugd een gerespecteerd academicus en functionaris van de Wereldbank werd, vreest dat “de jonge democratie in Zuid-Afrika veel kwetsbaarder is en een groter risico loopt dan de gevestigde landen in het Midden-Oosten.”

Ze geeft de schuld aan het onvermogen om het Zuid-Afrikaanse onderwijssysteem te transformeren, waardoor “onze jongeren overgeleverd zijn aan de genade van veelbelovende snelle oplossingen.”

De jeugdcultuur hier, net als in andere landen, vertoont welvarende levensstijlen en flagrant materialisme, die velen ertoe brengen corrupte en criminele sluiproutes te nemen om mooie en niet-duurzame levensstijlen te financieren.

De ongelijkheid is groter geworden. De Sunday Times van Johannesburg meldt: “Ondanks dat het een van de armste regio’s ter wereld is, groeide het aantal superrijke individuen in Afrika in 2010 sneller dan in welke andere regio dan ook.”

Een ambtenaar bij autobedrijf Daimler vertelde me dat er in Zuid-Afrika meer Mercedessen worden verkocht dan in Duitsland.

Dit alles wordt in de hand gewerkt door een aantal grote schandalen waarbij de overheid rechtstreeks betrokken is als een belangrijke speler die nauwelijks de regels voor belangenverstrengeling handhaaft.

–De Black Empowerment-zwendel waarmee blanke bedrijven een paar zwarten coöpteren die aandelen krijgen om hun eigen agenda’s vooruit te helpen in naam van een nep-raciaal evenwicht en herstelbetalingen.

Terwijl sommigen in de nieuwe zwarte midden- en hogere klasse hiervan profiteren, is de ongelijkheid flagrant. Dit heeft geleid tot groot cynisme en werkt hebzucht in de hand. Geld, en niet moraliteit, is de drijfveer in de door het ANC goedgekeurde race om snel rijk te worden.

–Grote spektakels zoals het WK voetbal, gesubsidieerd door de Zuid-Afrikaanse belastingbetalers, zorgden voor een groot feest dat het land achterliet met een enorme schuld die bezuinigingen op de openbare diensten noodzakelijk maakte. De voetbalorganisatie FIFA noemde het WK in Zuid-Afrika het meest winstgevende ooit, maar zij zijn degenen die het meeste hebben verdiend, samen met de lokale bedrijven waar zij de voorkeur aan gaven.

De games kwamen ten goede aan zakelijke marketeers, waarbij de FIFA het geld voor tv-rechten behield en geen belastingen betaalde. De pers besteedde vooral aandacht aan de spellen, niet aan het verraderlijke gedoe erachter. TV-zenders weigerden een kritische documentaire te vertonen.

–Het grootste schandaal, groter dan de corrupte wapenovereenkomst en ‘Oilgate’, waarbij geld uit de olieverkopen naar de ANC-partijkas werd overgeheveld, vindt nu plaats met de bouw van twee kolencentrales ter waarde van meerdere miljarden dollars die niet alleen verhogen de vervuiling, maar komen rechtstreeks ten goede aan het ANC via een zogenaamd onafhankelijke investeringsmaatschappij die samenwerkt met het Japanse Hitachi.

Zuid-Afrika, dat in de tijd van de apartheid zijn door Israël geleverde kernwapens had opgegeven, plant nu ook een enorme nieuwe kerncentrale, ondanks Fukushima en de risico's. Volgens de Financial Mail, het toonaangevende zakentijdschrift, zijn er al ‘geruchten over corruptie en vriendjespolitiek’.

Natuurlijk is corruptie ook wijdverbreid in andere landen, waarvan sommige voortkomen uit revoluties zoals China, waarvan de president onlangs klonk als Jacob Zuma in het aan de kaak stellen van misdaden door ambtenaren. In China schieten ze veel corrupte bureaucraten neer; in Zuid-Afrika worden ze grotendeels genegeerd of beloond.

In feite zijn de politie-eenheden voor corruptiebestrijding en de openbare aanklagers buitenspel gezet.

De VS kunnen Zuid-Afrika zeker niet de les lezen. Ik heb een film gemaakt, ‘Plunder The Crime of Our Time’, die laat zien hoe onze financiële crisis wordt aangewakkerd door de misdaad op Wall Street waarin de VS banksters hebben op illegale wijze meer rijkdom aan zichzelf overgedragen dan de kleptocraten hier zelfs maar konden vermoeden.

De VS heeft nu meer vermogende individuen dan enig ander land.

Ik had nooit gedacht dat het ‘nieuwe’ Zuid-Afrika, een land waar ik en zoveel miljoenen mensen over de hele wereld voor hebben gevochten, zo snel zou bezwijken voor diepe en flagrante corruptie. Een groot deel ervan vond zijn oorsprong in het “helpen”/omkopen van bereidwillige politici door de particuliere sector.

Het is pijnlijk voor mij om hierover te schrijven, omdat ik geloofde in het potentieel van Zuid-Afrika als een “Regenboognatie” die de wereld veel te leren heeft. Het heeft het lot van miljoenen mensen verbeterd, ook al blijft de armoede alomtegenwoordig.

Er zijn hier geweldige mensen die offers hebben gebracht voor hun vrijheid en nog steeds strijden voor de waarden en doelen waarin ze geloven. Ze kennen goed en kwaad.

Een aanklacht tegen de corrupte enkeling mag onze ogen niet afhouden van een meerderheid die zich bewust is van waar ze zijn geweest en hard werkt om te overleven en indien mogelijk te bloeien.

Tegelijkertijd worden ook zij in gevaar gebracht door wat ervaren journalist Allister Sparks ‘een corrupt spel van hebzucht’ noemt. Als het niet wordt bestreden, waarschuwt hij, ‘zal het allemaal bergafwaarts gaan voor het veelbelovende nieuwe Zuid-Afrika.’

Het geloof in de beloften van Nelson Mandela voor een ‘beter leven voor iedereen’ stuit op een hebzuchtige en geheimzinnige kliek in een partij die opereert als een ‘familie’ in de zin van de Costa Nostra, en haar eigen belangen boven het publieke belang stelt . De grens tussen partij en regering is vaak vaag.

Mandela zelf sprak over deze beschamende situatie: “De symptomen van onze geestelijke malaise zijn maar al te bekend. Ze omvatten de omvang van de corruptie in zowel de publieke als de private sector, waar ambten en verantwoordelijke posities worden behandeld als kansen voor zelfverrijking.

“We hebben nu geleerd dat zelfs de mensen met wie we de strijd tegen de corrupte apartheid hebben gevoerd, zelf corrupt kunnen worden.”

In Zuid-Afrika hebben sommige activisten hun eigen draai gegeven aan de slogan ‘A Luta Continua’ (De strijd gaat door) die door de bevrijdingsbeweging in het naburige Mozambique werd gebruikt. Ze zeggen hier: “De plundering gaat door.”

In Zuid-Afrika erkennen leiders en de pers het probleem en spreken zich uit. Misschien is dat iets dat politici en financiële leiders in het Westen, vooral de Verenigde Staten, kunnen navolgen.

Media let op.

Nieuwsdissector Danny Schechter schreef ook The Crime Of Our Time (Disinfo, 2010), een onthulling over financiële criminaliteit. Reacties naar dissector@mediachannel.org