Officieel Washington houdt van de vertrekkende minister van Defensie Robert Gates; zowel politici als experts hangen aan zijn lippen, juichen zijn ‘openhartigheid’ toe en prijzen zijn ‘moedige’ bezuinigingen. Maar militair begrotingsdeskundige Winslow T. Wheeler zegt dat de staat van dienst van Gates niet overeenkomt met zijn krantenknipsels.
Door Winslow T. Wheeler
16 juni 2011
Robert Gates wordt de beste minister van Defensie in de recente geschiedenis genoemd. Aan de andere kant heeft hij bij sommigen de reputatie een gelikte carrièrebureaucraat te zijn, die de gave heeft om verwijten te vermijden, maar toch krediet in zijn zak steekt. Beide zijn waar.
“Het beste uit de recente herinnering?” Het zou moeilijk voor Gates zijn geweest om een grotere toren van ego, blunder en incompetentie te zijn geweest dan Donald Rumsfeld, meer een niet-entiteit dan William Cohen, of een ferventer technologiehandelaar dan William Perry.
Desalniettemin heeft Gates, met een zeer klein aantal waardevolle beslissingen die hij zo slim had weten te maken, de overweldigende lofbetuigingen van de overgrote meerderheid van de media gewonnen, de meeste (maar niet alle) denktank Pooh-Bahs van links en rechts. en midden, en zowat elke politicus in het land.
Waarom zou ik negatief zijn over een gerespecteerde persoonlijkheid die inderdaad een zeer langverwachte discipline op de recalcitrante militaire diensten heeft uitgeoefend?
Ze hadden zich bijvoorbeeld druk bezig gemaakt om Donald Rumsfeld en zijn voorgangers in de gaten te houden om heilige – maar buitensporig dure en ondermaats presterende – hardwareprogramma's zoals de F-22 (die onlangs meer dan 400 miljoen dollar per exemplaar kostte) in leven te houden.
Ze hadden ook geprobeerd de broodnodige hervormingen door te voeren om de zorg voor gewonde veteranen in disfunctionele faciliteiten zoals het Walter Reed Army Medical Center te verbeteren. Gates ontsloeg de boosdoeners en stopte de vleesvarkens in het Congres toen ze probeerden de F-22 te reanimeren. Alleen al deze daden leveren hem de onderscheiding ‘beste in de recente geschiedenis’ op.
De negativiteit komt – althans voor mij – wanneer ik besef welke autoriteit Gates voor zichzelf heeft verworven met die acties en een paar goed geformuleerde artikelen en toespraken in beleidstijdschriften. Vervolgens vergelijk ik die kracht met wat hij heeft bereikt, of gewoon heeft geprobeerd te bereiken.
Waar gebruikte hij zijn macht voor, nadat hij onlangs ongekende macht als minister van Defensie had verworven?
Hier is mijn lijst met belangrijke dingen die Robert Gates niet heeft opgelost en zelfs niet heeft geprobeerd op te lossen.
Het auditprobleem: Het ministerie van Defensie weet niet waar het zijn geld aan uitgeeft.
Zoals Gates heeft toegegeven, weet hij bijvoorbeeld niet hoeveel aannemers voor DOD werken, wat ze doen en wat ze worden betaald. Maar dat is slechts het topje van de ijsberg.
Publieke schattingen van de omvang van de overhead bij DOD variëren van 40 tot 50 procent, zo niet meer. Niemand weet het, en niemand trok zelfs maar een wenkbrauw op toen een directeur van Lockheed onlangs zei dat de overhead voor het F-35 jachtbommenwerperprogramma 85 procent bedroeg.
Gates leidt een Pentagon dat het niet weet en er blijkbaar niets om geeft. De oplossing van Gates is om te doen alsof hij klaar is voor een audit op oppervlakkig niveau in 2017. Dat zou 27 jaar zijn nadat daarvoor een deadline was gesteld, en meer werd opgelegd door de Chief Financial Officers Act van 1990.
Al het gepraat dat nu de ronde doet over het onder controle krijgen van de kosten van wapens is onzin, tenzij en totdat het Pentagon dit probleem kan oplossen. U kunt de kosten niet beheersen als u ze niet nauwkeurig en volledig kunt meten.
Onze rottende krachten: Naast de 1.2 biljoen dollar die sinds 2001 aan de oorlogen in Irak en Afghanistan is uitgegeven, voegden presidenten Bush en Obama en het Congres ook nog eens een biljoen dollar toe aan de “basis” (niet-oorlogs) begroting van het Pentagon.
Met dat extra geld hebben we nu een leger dat is gegroeid met slechts één brigadegevechtsteam (twee procent); we hebben een marine met tien procent minder schepen, en we hebben een luchtmacht met 50 procent minder squadrons gevechtsvliegtuigen.
Dit zijn geen kleinere, nieuwere krachten; het zijn kleinere, oudere krachten. Uit de analyse van het Congressional Budget Office blijkt dat de strijdkrachten, categorie na categorie van groot gevechtsmaterieel, ouder zijn dan ooit tevoren.
Uit de beschikbare gegevens over training in gevechtsgereedheid blijkt dat we ook daar ernstige problemen hebben; helaas is een te groot deel van onze training ‘on the job’ geweest in Irak en Afghanistan.
Het plan van Gates hiervoor is om het allemaal nog erger te maken. De budgetverhogingen die Gates bepleiten zullen zich vertalen in nog kleinere, oudere, minder parate krachten.
DoD's kapotte acquisitieapparaat: Gates en het Congres waren vol lof over de Weapon System Acquisition Reform Act van 2009 om het kapotte acquisitiesysteem van het Ministerie van Defensie te repareren – volgens het Government Accountability Office had het meer kostengroei en vertragingen in de planning dan ooit tevoren.
Terwijl het Pentagon van Gates het gretig toejuichte, vulde het Congres ijverig bijna elke bepaling van het wetsvoorstel met gapende mazen in de wet om het gemakkelijk – en onvermijdelijk – te maken om elke hervorming te omzeilen. Precies dat is gebeurd.
De onbetaalbare F-35 werd weer tot leven gewekt toen deze de kostenbeheersingsbepalingen van de Nunn-McCurdy Act ‘overtrad’.
De zogenaamd hervormde wet was bedoeld om ondermaats presterende, extreem dure programma's, net als de F-35, te ondervangen, die overigens op het punt staat een nieuwe kostenstijging te ondergaan waar de kostenramingsbureaucratie van het DoD – die hervormd door de hervormingswet – druk mee bezig is. onder het tapijt vegen.
De Gates-oplossing? F-35-achtige ‘concurrency’ – een wapen kopen voordat je het test – is de juiste keuze. Lees gewoon enkele van de laatste nieuwsartikelen over Global Hawk, Littoral Combat Ship, Gorgon Stare en vrijwel elk groot defensie-acquisitieprogramma.
Gates (en het Congres) hebben de acquisitieproblemen niet opgelost; ze deden alleen maar alsof.
Contraproductief mondiaal interventionisme: Nadat hij een paar maanden geleden tegen een publiek had gezegd dat iedereen die Amerikaanse grondtroepen op verschillende continenten wilde inzetten “zijn hoofd zou moeten laten onderzoeken”, gaf Gates onlangs de NAVO de les dat zij bij interventies niet genoeg het voorbeeld van Amerika volgt en geen geld uitgeeft aan de NAVO. genoeg.
Waarom zouden ze dat in vredesnaam ook willen doen? Het zijn veel mooie voorbeelden van het briljante succes van het Amerikaanse interventionisme en de praktijken van defensie-uitgaven, nietwaar? Het is een wonder dat sommigen in de NAVO Gates niet uitlachen.
Geestdodende bromiden: Conventionele wijsheid in Washington raakt vaak verwikkeld in stomme bromiden. Eén uit het verleden is dat de nationale strategie los van de begroting moet worden bepaald en dat de eerste de leiding moet nemen over de tweede.
Dat de beschikbare hulpbronnen een essentieel ingrediënt zijn van wat men in de wereld kan en zou moeten doen, is aan deze formulering ontgaan, maar wordt vurig omarmd door degenen die de uitgaven willen maximaliseren.
Een nieuwe formulering hiervan komt tot ons van Robert Gates; het is dat er in een tijdperk van begrotingsbeperkingen geen sprake mag zijn van “over de hele linie bezuinigingen”, dat wil zeggen van bovenaf opgelegde instructies aan en tussen de bureaucratieën om de uitgaven met vaste bedragen te bezuinigen. Het moet in plaats daarvan van onderaf komen. Wat een onzin.
Ten eerste: iedereen, inclusief de afdeling Defensie van Gates, bezuinigt van bovenaf op de hele linie.
Een recent voorbeeld: de House Armed Services Committee en de House Appropriations Committee hebben zojuist een aantal uniforme en willekeurige (‘over de hele linie’) bezuinigingen aanbevolen die zij maskeren als ‘niet-verplichte uitgaven’ en ‘herziene economische aannames’.
In het verleden zijn de gegevens voor deze acties vanuit het kantoor van de DOD-controleur naar de commissies gekomen; ze moeten niet worden gezien als willekeurige bezuinigingen van het Congres, maar van het Ministerie van Defensie en het Congres.
Ten tweede: sinds wanneer zijn bureaucratieën, vooral die van het Ministerie van Defensie, bereid geweest om bezuinigingen op hun eigen begroting door te voeren?
Je kunt verwachten dat de bottom-up-ideeën van de bureaucratie net zo snel tot stand zullen komen als het Ministerie van Defensie heeft mogen ondernemen om zich voor te bereiden op een audit – een audit die zo oppervlakkig is dat alleen de bureaucratie deze 27 jaar te laat als doelwit had kunnen opperen. .
Wie is Leon Panetta? Het enige dat ik echt over hem weet, is dat hij een slimme politicus is.
Ik begon dat te beseffen tijdens zijn hoorzitting op 9 juni met de Senaatscommissie voor strijdkrachten. Panetta sloot zich aan bij vrijwel alles wat Gates heeft gezegd en gedaan en profiteerde van Gates' hoge reputatie in het Congres (en het land) om iedereen te verzekeren dat hij en Gates een naadloze overgang zullen zijn.
Hoe kunnen we elke controverse over de bevestiging beter vermijden dan geen betekenisvolle verschillen met de gewijde meester te beloven?
Ik weet niet wie Leon Panetta werkelijk is, maar er is één ding dat ik wel hoop: ik hoop dat Leon Panetta niet echt Robert Gates is.
Winslow T. Wheeler is directeur van het Straus Military Reform Project van het Center for Defense Information in Washington, DC. Hij is tevens redacteur van de nieuwe bloemlezing Het Pentagon-labyrint: 10 korte essays om je er doorheen te helpen.