Zelfs nu een nieuwe potentiële Grote Depressie opdoemt, lijkt het Amerikaanse politieke/mediasysteem niet in staat de crisis aan te pakken en coherente antwoorden te bedenken. In plaats daarvan domineren de oude partijpolitieke spelletjes en lobbyspelletjes de politieke wereld en de obsessie met trivia krijgt de aandacht van de nieuwsmedia, schrijft Danny Schechter.
Door Danny Schechter
9 juni 2011
Enkele jaren geleden heeft Thomas Frank het in zijn boek vastgelegd: De Wrecking Crew. Het had als ondertitel ‘Hoe conservatieven regeren’ en liet zien hoe bekrompen eigenbelang en goed geoefend cynisme in dienst van partijpolitieke oorlogvoering ons politieke systeem hebben verlamd, wat heeft geleid tot een diepe verlamming ondanks de dreiging van een ineenstorting.
Ik noem het sabotage, een tactiek die al lang teruggaat en doelbewuste pogingen inhoudt om ervoor te zorgen dat hervormingen effectief worden ondermijnd.
Toen het boek uitkwam, prees en bekritiseerde Publishers Weekly het in één adem en schreef: “Frank schetst een complex en door samenzwering geteisterd beeld dat de sinistere en controversiële praktijken van de Republikeinse Partij in de 20e en 21e eeuw belicht.
“Hoewel Franks inschattingen en interpretaties van belangrijke gebeurtenissen, spelers en partijdoctrines accuraat en gerechtvaardigd zijn, ontkent zijn overweldigende schuld aan de Republikeinse Partij als de bron van alles wat er mis is met dit land en als het embleem van een zelfvernietigende regering de Democraten en de burgers hun rol in een afbrokkelende democratie”
Hoe waar! Ze kibbelden niet over zijn bevindingen en noemden ze 'nauwkeurig en gerechtvaardigd', maar merkten ook op dat politieke labels vaak slechte leidraden zijn om te begrijpen hoe dit spel werkt.
Dat komt omdat politiek niet langer een spel is dat alleen door politici wordt gespeeld, als dat ooit zo was. De politiek is nu een industrie die zich afspeelt in een arena van het zichtbare en het onzichtbare.
Tegenwoordig zijn de strijdbijlen erop uit om de noodzakelijke financiële hervormingen door te voeren die zijn vervat in een wetsvoorstel dat al is gecastreerd en in stukken gesneden door wat een wetgevend compromis wordt genoemd.
Een Seal Team Six in congresstijl is samengesteld en is klaar om de nieuwe vijand, financiële hervormingen, aan te pakken. Er bestaat geen bedrijfsprivilege of kwaadaardige bankpraktijk die de lobbyisten niet zullen verdedigen in naam van het bevorderen van de economische groei.
Eén sappig seksschandaal waarbij een of meer politiemensen betrokken zijn, krijgt meer inkt dan alle onderzoeken naar hoe speciale belangen, goedbetaalde lobbyisten, miljardairsfinanciers, denktankschutters en glibberige advocaten te werk gaan om de status quo te dienen en zelfs milde hervormingen tegen te houden. kunnen de industrieën waarin zij werken, geld of invloed kosten.
Het zijn geen hervormingen die ze niet eindeloos in de vergetelheid zullen laten verdwijnen.
Ten eerste laten ze valse en selectieve onderzoeken uitvoeren om te ‘bewijzen’ waarom hervormingen op hun manier ‘hervormd’ moeten worden. Vervolgens orkestreren ze, met PR en medeplichtige media, de berichtgeving om hun beleid te verkopen. Ze beginnen met iets kleins, zoals de beveiliging van pinpassen, en escaleren vervolgens tot een grootschalige oorlog.
Dankzij de Democratische meerderheid in de Senaat werd een poging om regels uit te stellen die bepalen wat banken en creditcardmaatschappijen aan detailhandelaren in rekening mogen brengen voor het verwerken van kaarten, verworpen, waarbij de New York Times opmerkte dat deze oorlog zal voortduren:
“Zelfs met de nederlaag vertegenwoordigde de stemming een opmerkelijke lobbycampagne van de banken om te herstellen van de mishandeling die ze ondergingen tijdens de anti-Wall Street-sfeer die vorig jaar heerste.”
Een dag later vielen de messen uit voor het nieuwe Consumer Protection Bureau met een grote campagne gericht tegen Harvard Law Professor Elizabeth Warren, die het bureau als eerste voorstelde en werd beschouwd als de meest gekwalificeerde om het te leiden.
Ze werd toen gedemoniseerd door de industrie en rechts, en nu lijkt de regering-Obama bereid haar in de steek te laten, in plaats van voor haar te vechten.
Vier jaar geleden stortten de markten ineen, wat leidde tot een mondiale crisis. De reddingsoperaties volgden en een door de banken geleid ‘herstel’ hielp veel banken zich te herstellen. De werkloosheid en faillissementen bleven echter hoog. De groei stokte. De crisis duurt voort.
Wat te doen?
Er waren verschillende denkrichtingen.
De regering sloot zich op in een alliantie met Wall Street. Ze hebben voorstellen voor structurele hervormingen en beperkingen van de particuliere economische macht om zeep geholpen. Ze gokken op een ommekeer, hun versie van op geloof gebaseerde politiek, ook al komen er geen banen terug.
Kortom, ze hebben geen antwoorden en zijn niet bereid om een rommelige strijd met de echte machtsstructuur te voeren. In naam van het pragmatisme hebben ze de compromissen van hun eigen campagne verraden en de Republikeinen recht op de republikeinen afgezet.
Ze noemen het ‘triangulatie’. Hun critici noemen het echter een uitverkoop wat er nog over was van links werd snel weggelaten.
De Republikeinen trokken zich terug in simplistische ideologieën en gaven de schuld aan de Democraten en de overheidsuitgaven. Ze begonnen de angst voor het tekort aan te wakkeren, net zoals hun voorgangers tekeer gingen tegen de Red Menace.
Zij hebben ook geen antwoorden.
In het Congres kwamen de wijze mannen met een financiële hervorming, genaamd Dodd-Frank. Nadat ze het van elk radicalisme hadden ontdaan, kwamen ze met een aantal pragmatische maatregelen om de regelgeving te verscherpen en de financiële sector te dwingen verantwoordelijk te handelen met meer transparantie en verantwoordingsplicht. Het wetsvoorstel verwierp expliciet voorstellen voor alle internationale normen.
Dodd-Frank slaagde, maar toen begonnen de echte onderhandelingen over wat de nieuwe regels zouden moeten zijn. De financiële sector beschikte over een lobbymacht van 25 krachtige advocaten en adviseurs voor elk lid van het Congres. De beraadslagingen verplaatsten zich buiten het publieke zicht naar de wandelgangen en gesloten clubs in Washington.
Het voorspelbare resultaat is nu opgedoken in de New York Times:
“Bijna een jaar nadat het Congres financiële veranderingen heeft aangenomen om de banksector in toom te houden, lopen meer dan twee dozijn van de wetgevingsregels achter op schema, en is er nog geen einde aan het gekibbel over details.
“De vertragingen komen omdat toezichthouders de periodes voor publieke commentaar op de regels verlengen, en omdat sommigen op Wall Street en in het Congres zich tegen de veranderingen verzetten. Eén resultaat zou kunnen zijn dat veel nieuwe waarborgen pas echt van kracht worden vóór de volgende verkiezingen, een uitkomst die de deur zou kunnen openen voor nieuw gekozen functionarissen om zich terug te trekken van de revisie.”
De gerespecteerde blog Naked Capitalism heeft dit tot in ondraaglijk detail gevolgd.
Richard Smith, een in Londen gevestigde IT-specialist op het gebied van de kapitaalmarkten, concludeert:
“Dus waar blijven we met onze schaduwbankhervormingen? Welnu, we hebben een bescheiden aanpassing aan de kapitaalvereisten van banken, waarvan de effectiviteit onbekend is. De berg heeft gewerkt en een muis voortgebracht.
"Of misschien geef je er de voorkeur aan om de anaconda/konijn-beelden door te voeren tot een fysiologisch realistische conclusie."
(Vertaling: De slang heeft het konijn ingeslikt.)
Yves Smith, de redacteur van de blog, is niet verrast en suggereert dat dit de uitkomst was die altijd de bedoeling was: het wetsvoorstel om zeep helpen door het te ‘versterken’.
Dus waar zijn we? Nergens, of misschien nog wel erger dan dat. Velen in het publiek steunden de hervormingen, inclusief de bescherming van consumenten. Ze denken dat het wordt ingevoerd.
Wanneer de volgende marktcrash plaatsvindt, zoals veel insiders vrezen, zullen ze beseffen hoe ze zijn bespeeld, maar dan zal het te laat zijn.
Zijn we veroordeeld voor meer van deze achtbaanrit naar de apocalyps?
Smith lijkt walgend en wijst erop dat zelfs deze lauwe hervormingen voortkwamen uit een “zwakke analyse van de oorzaken van de crash, enkele onsamenhangende voorstellen, enkele milde BS. Een soort van aanpakken van het probleem, met lobbyisten in de aanslag.
“Maar wat is het resultaat van negen maanden nadenken en wat paardenhandel met bezorgde congresleden, het jongleren met lobbyisten en boze kiezers? “
Wat, inderdaad! We kunnen zien waar dit allemaal naartoe gaat. We zullen snel genoeg ontdekken of de voorspellingen van een mogelijke “grote, grote depressie” uitkomen.
Het probleem is dat hoewel velen de logica zien van een onlogisch systeem, dat zo ingewikkeld van binnenuit wordt gesaboteerd, het is opgezet om het bijna onmogelijk te maken het treinwrak te stoppen. Op dit punt ontbreekt de pers grotendeels.
De scherpzinnige economieredacteur van de Guardian, Larry Eliot, ziet slechts één mogelijke manier om deze ramp in wording te stoppen:
“Het beleid is, zoals altijd, gericht op groei, omdat de grote existentiële angst voor de Federal Reserve, het ministerie van Financiën en wie dan ook het Witte Huis bezet een terugkeer naar de jaren dertig is.
"Vroeger; De economische malaise kon grotendeels worden toegeschreven aan deflatoir economisch beleid dat de recessie verergerde, veroorzaakt door het uiteenspatten van de aandelenzeepbel in de jaren twintig. De zwakke reactie op het huidige groeimedicijn duidt erop dat de VS structureel in de problemen zit veel zwakker dan in de jaren dertig.” (nadruk van mij)
Om deze zwakheden aan te pakken moet het land de wurggreep van de financiële wereld op de economie doorbreken en de koopkracht van gewone gezinnen vergroten om hun afhankelijkheid van schulden te verminderen.
Kunnen we de wurggreep van de financiële wereld op de economie doorbreken als deze kwesties het seksschandaal van de week, als de reële bedreiging voor onze toekomst, niet kunnen verdringen. Kunnen we de saboteurs identificeren en tegenhouden?
We blijven lezen over de Arabische Lente, maar niet over de Amerikaanse winter.
Nieuws Dissector Danny Schechter regisseerde de film ‘Plunder The Crime of Our Time’, een film over de financiële crisis als misdaadverhaal. (Plunderthecrimeofourtime.com) Reacties op [e-mail beveiligd]